سوره مائده

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

بنا بر قول ابن عباس و مجاهد، اين سوره در مدينه نازل شده است. جعفر بن مبشر و شعبى گويند: همه آيات اين سوره در مدينه نازل شده است باستثناى «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ...» (آيه 3) كه در سفر حجة الوداع، هنگامى كه بر شتر خود ايستاده بود نازل گرديد.

عدد آيات

بنابر عدد كوفى 120 و بنابر عدد بصرى 123 و بنابر عدد ديگران 122 است. غيركوفيان نخستين آيه سوره را تا «بِالْعُقُودِ» يك آيه مستقل مى‌دانند. همچنين آيه 15 تا «وَ يَعْفُوا عَنْ كَثِيرٍ» يك آيه، حساب كرده‌اند. بصريان نيز علاوه بر اين دو مورد، آيه 23 تا «فَإِنَّكُمْ غالِبُونَ» يك آيه دانسته‌اند.

فضيلت سوره

ابى بن كعب، از پيامبر گرامى روايت كرده است كه: «هر كس سوره مائده را بخواند، خداوند به عدد هر چه يهودى و مسيحى در روى زمين است به او مزد مى‌دهد و ده حسنه براى او ثبت و ده گناه از او محو مى‌كند و ده درجه براى او بالا مى‌برد.[۱]

همچنین عياشى باسناد خود از على علیه السلام نقل كرده است كه: بعضى از آیات قرآن، بعضى دیگر را نسخ مي كرد و اخذ آن به امر پيامبر بود تا اين كه سوره مائده نازل شده كه احكامى مربوط به سابق را نسخ كرد ولى چيزى از آن نسخ نشد. اين سوره هنگامى نازل شد كه پيامبر سوار بر استرى بود. سنگينى وحى چنان بود كه استر را از حركت بازداشت و طولی نکشید كه او را بر زمين بغلتاند. پيامبر چنان بحال اغما درآمد كه دست خود را بر سر شيبة بن وهب جمحى نهاد. آنگاه بحال عادى بازگشت و سوره مائده را بر ما قرائت كرد و همگى بدان عمل كرديم.

و نيز به اسناد خود از امام باقر علیه السلام روايت كرده است كه: «هر كس سوره مائده را در روزهاى پنجشنبه بخواند، ايمان او به ظلم نياميزد و هرگز بخدا شرك نياورد».

و نيز از ابوحمزه ثمالى نقل كرده است كه: «سوره مائده يك جا و به طور كامل نازل گرديد و 70 هزار ملك همراه آن به زمين آمدند.


هدف سوره

اگر در آيات اين سوره، آيات اول و آخر و وسطش دقت كنيم و در مواعظ و داستانهايى كه اين سوره متضمن آنها است تدبر كنيم، خواهيم دريافت كه غرض جامع از اين سوره دعوت به وفاى به عهدها، و پايدارى در پيمانها، و تهديد و تحذير شديد از شكستن آن و بى اعتنايى نكردن به امر آن است و اينكه عادت خداى تعالى به رحمت و آسان كردن تكليف بندگان و تخفيف دادن به كسى كه تقوا پيشه كند و ايمان آورد و باز از خدا بترسد و احسان كند جارى شده، و نيز بر اين معنا جارى شده كه نسبت به كسى كه پيمان با امام خويش را بشكند، و گردن‌كشى و تجاوز آغاز نموده از بند عهد و پيمان در آيد، و طاعت امام را ترك گويد، و حدود و ميثاقهايى كه در دين گرفته شده بشكند، سخت‌گيرى كند.

و به همين جهت است كه مى‌بينى بسيارى از احكام حدود و قصاص، و داستان مائده زمان عيسى (ع)، كه از خدا خواست مائده‌اى از آسمان براى او و يارانش بيايد، و داستان دو پسران آدم، و اشاره به بسيارى از ظلمهاى بنى اسرائيل و پيمان‌شكنى‌هاى آنان دراين سوره آمده است، و در آياتى بر مردم منت مى‌گذارد كه دينشان را كامل و نعمتشان را تمام كرد، و طيبات را بر ايشان حلال، و خبائث را بر ايشان حرام كرد، و احكام و دستوراتى بر ايشان تشريع كرد كه مايه طهارت آنان است، و در عين حال عسر و حرجى هم نمى‌آورد.

مناسب با زمان نزول اين سوره نيز تذكر اين مطالب بوده، براى اينكه اهل حديث و تاريخ اتفاق دارند بر اينكه سوره مائده آخرين سوره از سوره‌هاى مفصل قرآن است، كه در اواخر ايام حيات رسول خدا (ص) بر آن جناب نازل شده، در روايات شيعه و سنى هم آمده كه در مائده ناسخ هست ولى منسوخ نيست، چون بعد از مائده چيزى نازل نشد تا آن را نسخ كند، و مناسب با اين وضع همين بود كه در اين سوره به حفظ پيمانهايى كه خداى تعالى از بندگانش گرفته، و خويشتن دارى در حفظ آنها سفارش كند

پانویس

  1. بايد توجه داشت كه در اين مورد نيز يادى از مسيحيان و يهوديان و رفتار آنها با حضرت موسى و حضرت عيسى علیه السلام شده، از اين رو پيامبر گرامى مى‌فرمايد: به عدد يهوديان و مسيحيان...

منابع

  • فضل بن حسن طبرسی، ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج‌6، ص179.
  • محمد حسین طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان،ج5،ص257 ، قم 1374

پیوست

متن و ترجمه سوره