تهلیل: تفاوت بین نسخه‌ها
(7پروژه: رتبه بندی، اولویت بندی ، سنجش کیفی) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{مدخل دائره المعارف|[[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]}} | {{مدخل دائره المعارف|[[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]}} | ||
| − | + | {{خوب}} | |
'''گفتن «لا اله الّا اللّه».''' | '''گفتن «لا اله الّا اللّه».''' | ||
| سطر ۱۷: | سطر ۱۷: | ||
[[رده:نماز]] | [[رده:نماز]] | ||
| + | [[رده: مقاله های مهم]] | ||
| + | |||
| + | {{سنجش کیفی | ||
| + | |سنجش=شده | ||
| + | |شناسه= خوب | ||
| + | |عنوان بندی مناسب= خوب | ||
| + | |کفایت منابع و پی نوشت ها= خوب | ||
| + | |رعایت سطح مخاطب عام= خوب | ||
| + | |رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب | ||
| + | |جامعیت= متوسط | ||
| + | |رعایت اختصار= خوب | ||
| + | |سیر منطقی= خوب | ||
| + | |کیفیت پژوهش= خوب | ||
| + | |رده= دارد | ||
| + | }} | ||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۴۷
گفتن «لا اله الّا اللّه».
مفاد تهلیل اقرار به توحید و یكتایى پروردگار است كه از برترین و با فضیلت‌ترین اذكار و بهترین عبادات به شمار مى‌رود[۱] و در باب صلات و حج به مناسبت از آن سخن رفته است.
تهلیل در همه احوال به ویژه در موارد زیر مستحب است: در تعقیب نماز؛[۲] صد بار در هر روز؛[۳] صد بار با صداى بلند در نماز استسقاء (رجوع شود به: نماز باران) براى امام هنگام قرار گرفتن بر روى منبر جهت ایراد خطبه؛ بعد از تكبیر و تسبیح؛[۴] هفت بار در سعى هنگام برآمدن بر كوه صفا و نیز صد بار هنگام سعى همراه با دعاها و اذكار وارد شده؛[۵] بسیار گفتن آن در عرفات[۶]، صد بار در مشعر و مسجد خیف[۷] و نیز گفتن آن در سفر هنگام بالا رفتن از سربالایى[۸] و بلند گفتن «لا إله إلّا اللّه» مستحب است.[۹]
از اجزاى اذان دو بار و از اجزاى اقامه یك بار گفتن «لا إله إلّا اللّه» است كه فصل پایانى هر كدام را تشكیل مى‌دهد.[۱۰]
پانویس
- ↑ وسائل الشیعة، ج7، ص180؛ كشف الغطاء ج2، ص305.
- ↑ الدروس الشرعیة، ج1، ص184.
- ↑ كشف الغطاء، ج2، ص305.
- ↑ الحدائق الناضرة 1ج0، ص490؛ كشف اللثام ج4، ص387.
- ↑ جواهر الكلام، 1ج9، ص415.
- ↑ كلمة التقوى، ج3، ص407.
- ↑ دلیل الناسك (حكیم)/ 358؛ جواهر الكلام 2ج0، ص44.
- ↑ همان، 1ج8، ص145.
- ↑ وسائل الشیعة، ج7، ص214.
- ↑ جواهرالكلام ج9، ص 81-82.
منابع
جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد 2، ص 672.
