اَسَد بن كَعْب قُرَظى: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (صفحه‌ای جدید حاوی 'از يهوديان مسلمان شده. وى از يهوديان بنى‌قريظه بود و همراه برادرش اُسَيد [[اس...' ایجاد کرد) |
|||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | {{مدخل دائرة المعارف|[[دائرة المعارف قرآن کریم]]}} | |
| − | + | از یهودیان مسلمان شده. | |
| − | + | وى از یهودیان بنى‌قریظه بود و همراه برادرش اُسَید [[اسلام]] را پذیرفت.<ref> جامع‌البیان، مج 3، ج 4، ص 71؛ الاصابه، ج 1، ص 207؛ مجمع‌البیان، ج 1، ص 374.</ref> از زندگانى او اطلاع بیشترى در دست نیست جز این كه مفسران در ذیل 4 آیه و بیان شأن نزول آن، از این دو یاد كرده‌اند: | |
| − | + | 1. بنابر روایتى از عكرمه، اسد همراه برادرش اُسید و جمعى از یهودیان پس از مسلمان شدن از پیامبر خواستند همچنان بر اساس [[تورات]] عمل كنند و روزهاى شنبه را نیز گرامى بدارند. آیه 208 [[سوره بقره]]/2: {{متن قرآن|«يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ ادْخُلُواْ فِي السِّلْمِ كَآفَّةً وَلاَ تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ»}} در پاسخ آنان نازل شد و آنان را به تسلیم محض فراخواند و از وساوس شیطان برحذر داشت.<ref> جامع البیان، مج 2، ج 2، ص 442؛ تفسیر ماوردى، ج 1، ص 268؛ الدرالمنثور، ج 1، ص 579.</ref> ابن‌كثیر این شأن نزول را گمان عكرمه دانسته است.<ref> تفسیر ابن كثیر، ج 1، ص 255.</ref> | |
| − | + | 2. بر اساس روایتى از ابن عباس، اسد و برادرش و جمعى دیگر از یهودیان مسلمان شده، به پیامبر صلى الله علیه و آله گفتند: ما به تو، موسى و عُزیر و نیز [[قرآن]] و [[تورات]] [[ایمان]] داریم؛ اما به [[پیامبران]] دیگر و كتاب‌هایشان ایمان نداریم. | |
| − | + | پیامبر صلى الله علیه و آله آنان را از این نظر بازداشت ولى آنان نپذیرفتند، آنگاه آیه 136 [[سوره نساء]]/4 نازل شد و خداوند از آنان خواست تا به آنچه بر پیامبر وحى شده، ایمان بیاورند. | |
| − | + | در این آیه كسانى كه به خدا، [[فرشتگان]]، [[پیامبران]]، كتاب‌هاى آسمانى و روز [[قیامت]] كفر ورزیده‌اند، گمراه شمرده شده‌اند:<ref> اسباب النزول، ص 152؛ الدرالمنثور، ج 2، ص 716.</ref> {{متن قرآن|«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ آمِنُواْ بِاللّهِ وَرَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِي نَزَّلَ عَلَى رَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِيَ أَنزَلَ مِن قَبْلُ وَمَن يَكْفُرْ بِاللّهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِيدًا»}}. | |
| − | + | 3. بنا به روایتى، چون این عده اسلام را پذیرفتند دیگر یهودیان گفتند: اینان از فرومایگان ما بودند وگرنه آیین خود را رها نمى‌كردند. آیه 113 [[سوره آل عمران]]/ 3 در تأیید این دسته از مسلمانان نازل شد و آنان را با دیگر یهودیان غیرقابل مقایسه دانست:<ref> جامع‌البیان، مج 3، ج 4، ص 71؛ الدرالمنثور، ج 2، ص 296.</ref> {{متن قرآن|«لَيْسُواْ سَوَاء مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ أُمَّةٌ قَآئِمَةٌ يَتْلُونَ آيَاتِ اللّهِ آنَاء اللَّيْلِ وَهُمْ يَسْجُدُونَ»}}؛ همه اهل كتاب یكسان نیستند؛ طایفه‌اى از آن‌ها در دل شب به تلاوت آیات خدا و [[نماز]] و اطاعت حق مشغول‌اند. | |
| − | + | 4. {{متن قرآن|«الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاَوَتِهِ أُوْلَـئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمن يَكْفُرْ بِهِ فَأُوْلَـئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ»}}. ([[سوره بقره]]/2، 121) بر اساس این آیه فقط یهودیانى كه به درستى بر اساس تورات عمل مى‌كنند، به آن ایمان دارند؛ ولى دیگر یهودیان زیان خواهند كرد. بنا به روایتى از ضحاك، آیه درباره یهودیان مسلمان شده چون اسد بن كعب، برادرش و جمعى دیگر نازل شده است.<ref> مجمع‌البیان، ج 1، ص 374.</ref> | |
| − | < | ||
| − | |||
| − | + | ==پانویس== | |
| + | <references/> | ||
| + | |||
| + | ==منابع== | ||
| + | سید محمود سامانی، دائرة المعارف قرآن کریم، جلد 3، صفحه 195-196. | ||
[[رده: اصحاب پیامبر]] | [[رده: اصحاب پیامبر]] | ||
| − | + | [[رده:شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]] | |
| − | [[رده: | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ فوریهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۱۱:۵۹
از یهودیان مسلمان شده.
وى از یهودیان بنى‌قریظه بود و همراه برادرش اُسَید اسلام را پذیرفت.[۱] از زندگانى او اطلاع بیشترى در دست نیست جز این كه مفسران در ذیل 4 آیه و بیان شأن نزول آن، از این دو یاد كرده‌اند:
1. بنابر روایتى از عكرمه، اسد همراه برادرش اُسید و جمعى از یهودیان پس از مسلمان شدن از پیامبر خواستند همچنان بر اساس تورات عمل كنند و روزهاى شنبه را نیز گرامى بدارند. آیه 208 سوره بقره/2: «يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ ادْخُلُواْ فِي السِّلْمِ كَآفَّةً وَلاَ تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ» در پاسخ آنان نازل شد و آنان را به تسلیم محض فراخواند و از وساوس شیطان برحذر داشت.[۲] ابن‌كثیر این شأن نزول را گمان عكرمه دانسته است.[۳]
2. بر اساس روایتى از ابن عباس، اسد و برادرش و جمعى دیگر از یهودیان مسلمان شده، به پیامبر صلى الله علیه و آله گفتند: ما به تو، موسى و عُزیر و نیز قرآن و تورات ایمان داریم؛ اما به پیامبران دیگر و كتاب‌هایشان ایمان نداریم.
پیامبر صلى الله علیه و آله آنان را از این نظر بازداشت ولى آنان نپذیرفتند، آنگاه آیه 136 سوره نساء/4 نازل شد و خداوند از آنان خواست تا به آنچه بر پیامبر وحى شده، ایمان بیاورند.
در این آیه كسانى كه به خدا، فرشتگان، پیامبران، كتاب‌هاى آسمانى و روز قیامت كفر ورزیده‌اند، گمراه شمرده شده‌اند:[۴] «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ آمِنُواْ بِاللّهِ وَرَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِي نَزَّلَ عَلَى رَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِيَ أَنزَلَ مِن قَبْلُ وَمَن يَكْفُرْ بِاللّهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِيدًا».
3. بنا به روایتى، چون این عده اسلام را پذیرفتند دیگر یهودیان گفتند: اینان از فرومایگان ما بودند وگرنه آیین خود را رها نمى‌كردند. آیه 113 سوره آل عمران/ 3 در تأیید این دسته از مسلمانان نازل شد و آنان را با دیگر یهودیان غیرقابل مقایسه دانست:[۵] «لَيْسُواْ سَوَاء مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ أُمَّةٌ قَآئِمَةٌ يَتْلُونَ آيَاتِ اللّهِ آنَاء اللَّيْلِ وَهُمْ يَسْجُدُونَ»؛ همه اهل كتاب یكسان نیستند؛ طایفه‌اى از آن‌ها در دل شب به تلاوت آیات خدا و نماز و اطاعت حق مشغول‌اند.
4. «الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاَوَتِهِ أُوْلَـئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمن يَكْفُرْ بِهِ فَأُوْلَـئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ». (سوره بقره/2، 121) بر اساس این آیه فقط یهودیانى كه به درستى بر اساس تورات عمل مى‌كنند، به آن ایمان دارند؛ ولى دیگر یهودیان زیان خواهند كرد. بنا به روایتى از ضحاك، آیه درباره یهودیان مسلمان شده چون اسد بن كعب، برادرش و جمعى دیگر نازل شده است.[۶]
پانویس
- ↑ جامع‌البیان، مج 3، ج 4، ص 71؛ الاصابه، ج 1، ص 207؛ مجمع‌البیان، ج 1، ص 374.
- ↑ جامع البیان، مج 2، ج 2، ص 442؛ تفسیر ماوردى، ج 1، ص 268؛ الدرالمنثور، ج 1، ص 579.
- ↑ تفسیر ابن كثیر، ج 1، ص 255.
- ↑ اسباب النزول، ص 152؛ الدرالمنثور، ج 2، ص 716.
- ↑ جامع‌البیان، مج 3، ج 4، ص 71؛ الدرالمنثور، ج 2، ص 296.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 1، ص 374.
منابع
سید محمود سامانی، دائرة المعارف قرآن کریم، جلد 3، صفحه 195-196.
