ايّام البيض‌‌‌: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز
سطر ۱: سطر ۱:
===ایّام البیض‌‌‌===
+
'''''سیزده، چهارده و پانزدهم هر ماه.'''''
 
 
'''ایّام البیض:'''
 
 
 
سیزده، چهارده و پانزدهم هر ماه.
 
  
 
علت نامگذارى این سه روز به ایام البیض، مهتابى بودن شب‌هاى آن‌ها است كه ماه با غروب خورشید، طلوع، و تا‌ طلوع آن نورافشانى مى‌كند. تعریف ایام البیض به این سه روز، در میان فقیهان مشهور است<ref> الحدائق الناضرة، 13/361 و جواهر الكلام 17/94-97.</ref> و قول مقابل، تعریف آن به پنج‌شنبه دهه اول و دهه آخر و چهارشنبه دهه وسط هر ماه است.<ref> فقه ابن ابى عقیل/277 و مختلف الشیعة 3/512.</ref> از آن به مناسبت در باب صوم سخن رفته است.
 
علت نامگذارى این سه روز به ایام البیض، مهتابى بودن شب‌هاى آن‌ها است كه ماه با غروب خورشید، طلوع، و تا‌ طلوع آن نورافشانى مى‌كند. تعریف ایام البیض به این سه روز، در میان فقیهان مشهور است<ref> الحدائق الناضرة، 13/361 و جواهر الكلام 17/94-97.</ref> و قول مقابل، تعریف آن به پنج‌شنبه دهه اول و دهه آخر و چهارشنبه دهه وسط هر ماه است.<ref> فقه ابن ابى عقیل/277 و مختلف الشیعة 3/512.</ref> از آن به مناسبت در باب صوم سخن رفته است.
سطر ۱۱: سطر ۷:
 
==پانویس ==
 
==پانویس ==
 
<references />
 
<references />
===منابع===
+
==منابع==
  
 
جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد ‌1، ص 740
 
جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد ‌1، ص 740
 +
 +
[[رده:روزهای خاص]]

نسخهٔ ‏۷ اوت ۲۰۱۲، ساعت ۰۴:۴۳

سیزده، چهارده و پانزدهم هر ماه.

علت نامگذارى این سه روز به ایام البیض، مهتابى بودن شب‌هاى آن‌ها است كه ماه با غروب خورشید، طلوع، و تا‌ طلوع آن نورافشانى مى‌كند. تعریف ایام البیض به این سه روز، در میان فقیهان مشهور است[۱] و قول مقابل، تعریف آن به پنج‌شنبه دهه اول و دهه آخر و چهارشنبه دهه وسط هر ماه است.[۲] از آن به مناسبت در باب صوم سخن رفته است.

از ایامى كه روزه در آن‌ها به طور ویژه داراى فضیلت بسیار است، ایّام البیض است.

پانویس

  1. الحدائق الناضرة، 13/361 و جواهر الكلام 17/94-97.
  2. فقه ابن ابى عقیل/277 و مختلف الشیعة 3/512.

منابع

جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد ‌1، ص 740