ابوالبرکات کوفی
عمر فرزند ابراهيم بن محمد بن محمد از نوادگان زيد بن على بن الحسين علیه السلام از پيشوايان نحو و فقه و حديث در كوفه بوده.[۱] برخی مورخين او را زيدى مذهب دانسته اند[۲]. سمعانی از او نقل کرده که: «من زیدی مذهب هستم اما بر مذهب ابو حنیفه فتوا می دهم»[۳]
ابوالبرکات کوفی در سال 455 ق به سرزمین شام سفر کرد و مدتی در دمشق زندگی کرد و سپس به حلب رفت و در آنجا کتاب «الایضاح» ابو علی فارسی را آموخت. [۱] و سپس در بغداد از حوزه درس ابوبكر خطيب و ديگران بهره گرفت [۲] و در كوفه از محضر ابوالفرج محمد بن علان و ديگران استفاده نمود.[۲]
او از مشايخ عمادالدين طبرى است.
او در سال 539 در گذشت[۳]. در حالات او نوشته اند که مردی صبور و قانع و زاهد بود [۳] و حتی در سالخوردگی خط زیبایی داشت[۴] جایگاه اجتماعی او در کوفه تا حدی بود که 30 هزار نفر بر پیکر او نماز خواندند. [۳]
از جمله تاليفات او شرح اللمع است[۵]
پانویس
منابع
- هبة الله بن علي بن محمد بن حمزة الحسني العلوي، أمالي ابن الشجري - قاهرة، چاپ: _، ق1412 / م1992.
- أبو سعد عبد الكريم بن محمد بن منصور التميمي السمعاني، الأنساب، سمعاني - حيدر آباد، چاپ: اول، 1382 ق.
- صفدى، خليل بن ايبك، الوافي بالوفيات، 22جلد، دار النشر فرانز شتاينر - لبنان - بيروت، چاپ: 2، 1401 ه.ق.
