آیه کتمان: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(تعیین رده و ویرایش جزیی متن) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
آیه 159 [[سوره بقره]]/2 را «آیه كتمان» نامیده‌اند؛<ref> كفایة الاصول، ص 299.</ref> زیرا خداوند در این آیه، كتمان‌كنندگان آیات الهى و وسایل هدایت را لعنت مى‌كند: | آیه 159 [[سوره بقره]]/2 را «آیه كتمان» نامیده‌اند؛<ref> كفایة الاصول، ص 299.</ref> زیرا خداوند در این آیه، كتمان‌كنندگان آیات الهى و وسایل هدایت را لعنت مى‌كند: | ||
| − | + | {{قرآن در قاب| إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ أُولَـئِكَ يَلعَنُهُمُ اللّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ |سوره=2|آیه=159}} | |
به گفته بیشتر مفسران صحابه و تابعان، شأن نزول آیه گروهى از دانشمندان یهود و نصارا مانند كعب بن اشرف، كعب بن اسد، ابن صوریا و زید بن تابوه است كه موضوع نبوت پیغمبر صلى الله علیه و آله را با این كه در [[تورات]] و [[انجیل]] وارد شده، كتمان مى‌كردند.<ref> مجمع البیان، ج 1، ص 441.</ref> گروهى از اصولیان، به این آیه بر حجیت خبر واحد استدلال كرده و حرمت كتمان را ملازم با لزوم پذیرش خبر واحد در صورت عدم كتمان دانسته‌اند.<ref> كفایة الاصول، ص 299 و 300.</ref> | به گفته بیشتر مفسران صحابه و تابعان، شأن نزول آیه گروهى از دانشمندان یهود و نصارا مانند كعب بن اشرف، كعب بن اسد، ابن صوریا و زید بن تابوه است كه موضوع نبوت پیغمبر صلى الله علیه و آله را با این كه در [[تورات]] و [[انجیل]] وارد شده، كتمان مى‌كردند.<ref> مجمع البیان، ج 1، ص 441.</ref> گروهى از اصولیان، به این آیه بر حجیت خبر واحد استدلال كرده و حرمت كتمان را ملازم با لزوم پذیرش خبر واحد در صورت عدم كتمان دانسته‌اند.<ref> كفایة الاصول، ص 299 و 300.</ref> | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۱: | ||
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 396 | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 396 | ||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره بقره]] | ||
نسخهٔ ۴ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۷:۱۳
آیه 159 سوره بقره/2 را «آیه كتمان» نامیده‌اند؛[۱] زیرا خداوند در این آیه، كتمان‌كنندگان آیات الهى و وسایل هدایت را لعنت مى‌كند:
به گفته بیشتر مفسران صحابه و تابعان، شأن نزول آیه گروهى از دانشمندان یهود و نصارا مانند كعب بن اشرف، كعب بن اسد، ابن صوریا و زید بن تابوه است كه موضوع نبوت پیغمبر صلى الله علیه و آله را با این كه در تورات و انجیل وارد شده، كتمان مى‌كردند.[۲] گروهى از اصولیان، به این آیه بر حجیت خبر واحد استدلال كرده و حرمت كتمان را ملازم با لزوم پذیرش خبر واحد در صورت عدم كتمان دانسته‌اند.[۳]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 396
