آیه تربّص: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- تربّص به معناى درنگ و در اصطلاح مدتى (چهارماه و ده روز) است كه زن پس از وفات شو...' ایجاد کرد) |
جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | ===آیه تربّص=== | |
| − | تربّص به معناى درنگ و در اصطلاح مدتى (چهارماه و ده روز) است كه زن پس از وفات شوهرش | + | تربّص به معناى درنگ و در اصطلاح مدتى (چهارماه و ده روز) است كه زن پس از وفات شوهرش باید صبر كند و از ازدواج بپرهیزد. از این مدت به عده وفات نیز تعبیر شده است. |
| − | + | آیه 234 [[سوره بقره]]/2 را كه به تشریع عده وفات پرداخته، «آیه تربّص» و یا اعتداد نامیده‌اند:<ref> صفوة الراسخ، ص 44؛ المبسوط، سرخسى، ج 6، ص 46.</ref> | |
| − | ''''' | + | '''''«والّذینَ یُتوفَّونَ مِنكُم و یَذرونَ أَزوجاً یَتربَّصنَ بِأَنفُسهِنَّ أَربَعَةَ أَشهُر و عَشرًا فإِذا بَلغنَ أَجلَهُنَّ فَلاَ جُناحَ عَلیكُم فِیما فَعلنَ فِى أَنفسهِنَّ بِالمَعروفِ واللّهُ بِما‌تَعمَلونَ خَبیرٌ».''''' |
| − | + | این آیه را ناسخ آیه 240 سوره بقره/2 دانسته‌اند.<ref> قمى، ج 1، ص 104؛ التبیان، ج 2، ص 261؛ الناسخوالمنسوخ، ص 11.</ref> كه طبق آن، عده زنى كه شوهرش وفات یافته، یك سال مشخص شده است. روایتى از [[امام باقر]] علیه‌السلام نیز به این نسخ اشاره دارد.<ref> اطیب البیان، ج 2، ص 490؛ عیاشى، ج 1، ص 129.</ref> | |
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
===منابع=== | ===منابع=== | ||
| − | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن | + | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 378 |
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۳۱
آیه تربّص
تربّص به معناى درنگ و در اصطلاح مدتى (چهارماه و ده روز) است كه زن پس از وفات شوهرش باید صبر كند و از ازدواج بپرهیزد. از این مدت به عده وفات نیز تعبیر شده است.
آیه 234 سوره بقره/2 را كه به تشریع عده وفات پرداخته، «آیه تربّص» و یا اعتداد نامیده‌اند:[۱]
«والّذینَ یُتوفَّونَ مِنكُم و یَذرونَ أَزوجاً یَتربَّصنَ بِأَنفُسهِنَّ أَربَعَةَ أَشهُر و عَشرًا فإِذا بَلغنَ أَجلَهُنَّ فَلاَ جُناحَ عَلیكُم فِیما فَعلنَ فِى أَنفسهِنَّ بِالمَعروفِ واللّهُ بِما‌تَعمَلونَ خَبیرٌ».
این آیه را ناسخ آیه 240 سوره بقره/2 دانسته‌اند.[۲] كه طبق آن، عده زنى كه شوهرش وفات یافته، یك سال مشخص شده است. روایتى از امام باقر علیه‌السلام نیز به این نسخ اشاره دارد.[۳]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 378
