آيه استيذان: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(تعیین رده) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
استیذان به معناى اجازه خواستن است. آیه 58 [[سوره نور]]/ 24 را «آیه استیذان» نامیده اند؛<ref> الاتقان، ج 2، ص 50؛ جواهرالكلام، ج 29، ص 83؛ الناسخ والمنسوخ، نحّاس، ص 48.</ref> زیرا بر اساس این آیه، لازم است بردگان و فرزندانى كه به حد بلوغ نرسیده اند، براى ورود به محل استراحت زن و مرد در سه نوبت از شبانه روز كه احتمال برهنه بودن آنان هست، اجازه بگیرند. (استیذان) | استیذان به معناى اجازه خواستن است. آیه 58 [[سوره نور]]/ 24 را «آیه استیذان» نامیده اند؛<ref> الاتقان، ج 2، ص 50؛ جواهرالكلام، ج 29، ص 83؛ الناسخ والمنسوخ، نحّاس، ص 48.</ref> زیرا بر اساس این آیه، لازم است بردگان و فرزندانى كه به حد بلوغ نرسیده اند، براى ورود به محل استراحت زن و مرد در سه نوبت از شبانه روز كه احتمال برهنه بودن آنان هست، اجازه بگیرند. (استیذان) | ||
این سه نوبت پیش از [[نماز]] بامداد، نیمروز و پس از نماز شام است: | این سه نوبت پیش از [[نماز]] بامداد، نیمروز و پس از نماز شام است: | ||
| − | + | {{قرآن در قاب|يأَیّهَا الّذِينَ ءَامَنوا لِيستَئذِنكُمُ الَّذينَ مَلكَت أيمنُكُم والَّذينَ لَم يبلُغوا الحُلُمَ مِنكُم ثَلثَ مَرَّتٍ مِن قَبلِ صَلوةِ الفَجرِ وَ حِينَ تَضَعُونَ ثِيابَكُم مِن الظَّهيرَةِ و مِن بَعدِ صَلوةِ العِشاءِ ثَلثُ عَورتٍ لَكُم|سوره=24|آیه=58}} | |
| − | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۰: | ||
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 369-370 | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 369-370 | ||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره نور]] | ||
نسخهٔ ۲ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۵:۴۱
استیذان به معناى اجازه خواستن است. آیه 58 سوره نور/ 24 را «آیه استیذان» نامیده اند؛[۱] زیرا بر اساس این آیه، لازم است بردگان و فرزندانى كه به حد بلوغ نرسیده اند، براى ورود به محل استراحت زن و مرد در سه نوبت از شبانه روز كه احتمال برهنه بودن آنان هست، اجازه بگیرند. (استیذان)
این سه نوبت پیش از نماز بامداد، نیمروز و پس از نماز شام است:
پانویس
- ↑ الاتقان، ج 2، ص 50؛ جواهرالكلام، ج 29، ص 83؛ الناسخ والمنسوخ، نحّاس، ص 48.
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 369-370
