آمرزش الهی: تفاوت بین نسخه‌ها
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) جز |
(پروژه1: سنجش کیفی) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| + | {{متوسط}} | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}} | ||
| − | بخشايش خداوند آمرزش از صفات فعل خداوند است كه همه بندگان را دربرمى‌گيرد. نسبت اين صفت به خداوند از آنجا ناشى مى‌شود كه او بسيار بخشاينده و مهربان و پوشاننده گناهان و بدى‌هاى بندگان است. [[قرآن كريم]]، خداوند را با صفاتى همچون غافر ([[سوره غافر]]/3)، غفّار ([[سوره طه]]/82) و غفور ([[سوره نور]]/22) ياد مى‌كند؛ زيرا خداوند در دنيا و آخرت، گناهان و خطاهاى انسان را بنابر شرايطى مى‌آمرزد و كسى را از آنها آگاه نمى‌سازد و آبروى گناهكار را نمى‌ريزد. | + | بخشايش خداوند آمرزش از صفات فعل خداوند است كه همه بندگان را دربرمى‌گيرد. نسبت اين صفت به خداوند از آنجا ناشى مى‌شود كه او بسيار بخشاينده و مهربان و پوشاننده گناهان و بدى‌هاى بندگان است. [[قرآن كريم]]، خداوند را با صفاتى همچون غافر <ref>([[سوره غافر]]/3)</ref>، غفّار <ref>([[سوره طه]]/82)</ref> و غفور <ref>([[سوره نور]]/22)</ref> ياد مى‌كند؛ زيرا خداوند در دنيا و آخرت، گناهان و خطاهاى انسان را بنابر شرايطى مى‌آمرزد و كسى را از آنها آگاه نمى‌سازد و آبروى گناهكار را نمى‌ريزد. |
==علل و شرايط آمرزش== | ==علل و شرايط آمرزش== | ||
| سطر ۷: | سطر ۸: | ||
در نظام هستى، اصالت با رستگارى و سعادت آدمى است. از اين رو مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و غضب او پيشى دارد. | در نظام هستى، اصالت با رستگارى و سعادت آدمى است. از اين رو مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و غضب او پيشى دارد. | ||
| − | آمرزش انسان يكى از شواهد تسلّط رأفت و مهربانى خداوند بر عذاب او است. (عدل الهى، 274) بخشايش خداوند مانند هر رحمتى ديگر، نظام‌مند است و محتاجِ سبب. از اسباب بخشايش، [[توبه]] است ([[سوره شورى]]/25) و شفاعت ([[سوره سجده]]/4) جاى توبه، دنيا است و جاى شفاعت، آخرت. | + | آمرزش انسان يكى از شواهد تسلّط رأفت و مهربانى خداوند بر عذاب او است. <ref>(عدل الهى، 274)</ref> بخشايش خداوند مانند هر رحمتى ديگر، نظام‌مند است و محتاجِ سبب. از اسباب بخشايش، [[توبه]] است <ref>([[سوره شورى]]/25)</ref> و شفاعت <ref>([[سوره سجده]]/4)</ref> جاى توبه، دنيا است و جاى شفاعت، آخرت. |
| − | البتّه شفاعت براى مشركان و كافران پذيرفته نمى‌شود. (اوائل المقالات، 53؛ بحارالانوار، 8/58) از اين رو، مشركان و كافران بايد در دنيا توبه كنند تا مشمول آمرزش و بخشايش الهى شوند. اگر ديگر گناهكاران توفيق نيابند در دنيا توبه كنند، ممكن است در آخرت با شفاعت آمرزيده شوند. | + | البتّه شفاعت براى مشركان و كافران پذيرفته نمى‌شود. <ref>(اوائل المقالات، 53؛ بحارالانوار، 8/58)</ref> از اين رو، مشركان و كافران بايد در دنيا توبه كنند تا مشمول آمرزش و بخشايش الهى شوند. اگر ديگر گناهكاران توفيق نيابند در دنيا توبه كنند، ممكن است در آخرت با شفاعت آمرزيده شوند. |
==شمول آمرزش== | ==شمول آمرزش== | ||
| − | بخشايش و آمرزش خداوند همه‌گير است و حتى اگر مشركان توبه كنند، خدا مى‌پذيرد.([[سوره زمر]]/53) | + | بخشايش و آمرزش خداوند همه‌گير است و حتى اگر مشركان توبه كنند، خدا مى‌پذيرد.<ref>([[سوره زمر]]/53)</ref> |
| − | برخى آيات [[قرآن]]، رسيدن به مقام قرب الهى و برخوردارى از نعمت‌هاى فراوان بهشتى را نيز منوط به آمرزش خداوند مى‌دانند ([[سوره تحريم]]/8) بدين سان، دايره آمرزش خداوند حتى بزرگان معصوم علیهم السلام را نيز دربرمى‌گيرد؛ هر چند آمرزيدن آنان به معناى تقرّب بيشتر به خداوند متعال است. هر انسانى نيازمند آمرزش الهى است؛ زيرا نمى‌تواند همه نعمت‌هاى خدا را - آن سان كه شايد و بايد - شكر بگزارد. | + | برخى آيات [[قرآن]]، رسيدن به مقام قرب الهى و برخوردارى از نعمت‌هاى فراوان بهشتى را نيز منوط به آمرزش خداوند مى‌دانند <ref>([[سوره تحريم]]/8)</ref> بدين سان، دايره آمرزش خداوند حتى بزرگان معصوم علیهم السلام را نيز دربرمى‌گيرد؛ هر چند آمرزيدن آنان به معناى تقرّب بيشتر به خداوند متعال است. هر انسانى نيازمند آمرزش الهى است؛ زيرا نمى‌تواند همه نعمت‌هاى خدا را - آن سان كه شايد و بايد - شكر بگزارد. |
| − | خداوند اين كاستى را - كه لازمه ذات آدمى است - با مغفرت خود مى‌پوشاند. (آشنايى با علوم اسلامى، 8/178) قرآن انسان را تشويق مى‌كند كه براى دريافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر كار زشتى كرد يا به خويشتن ستمى روا داشت به ياد خدا بيفتد و آمرزش بخواهد؛ زيرا جز خداوند كسى گناهان آدمى را نمى‌آمرزد. ([[سوره آل عمران]]/ 135-133) روايات شيعى، آمرزش خداوند را چنان گسترده مى‌دانند كه بنابر آنها تنها كافران و مشركان در جهنم خواهند ماند. | + | خداوند اين كاستى را - كه لازمه ذات آدمى است - با مغفرت خود مى‌پوشاند. <ref>(آشنايى با علوم اسلامى، 8/178)</ref> قرآن انسان را تشويق مى‌كند كه براى دريافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر كار زشتى كرد يا به خويشتن ستمى روا داشت به ياد خدا بيفتد و آمرزش بخواهد؛ زيرا جز خداوند كسى گناهان آدمى را نمى‌آمرزد. <ref>([[سوره آل عمران]]/ 135-133)</ref> روايات شيعى، آمرزش خداوند را چنان گسترده مى‌دانند كه بنابر آنها تنها كافران و مشركان در جهنم خواهند ماند. |
| − | |||
| − | |||
| + | خداوند، ديگر كسان را پس از مدتى عذاب، مى‌بخشايد و به [[بهشت]] راه مى‌نمايد. <ref>(التوحيد، 294؛ ميزان الحكمة، 1/475)</ref> | ||
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص 44 و 45. | فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص 44 و 45. | ||
| + | {{سنجش کیفی | ||
| + | |سنجش=شده | ||
| + | |شناسه= خوب | ||
| + | |عنوان بندی مناسب= خوب | ||
| + | |کفایت منابع و پی نوشت ها= ضعیف | ||
| + | |رعایت سطح مخاطب عام= خوب | ||
| + | |رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب | ||
| + | |جامعیت= ضعیف | ||
| + | |رعایت اختصار= خوب | ||
| + | |سیر منطقی= خوب | ||
| + | |کیفیت پژوهش= خوب | ||
| + | |رده= دارد | ||
| + | }} | ||
[[رده:اسماء و صفات الهی]] | [[رده:اسماء و صفات الهی]] | ||
[[رده:سنن الهی]] | [[رده:سنن الهی]] | ||
| + | [[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۰۵:۴۸
بخشايش خداوند آمرزش از صفات فعل خداوند است كه همه بندگان را دربرمى‌گيرد. نسبت اين صفت به خداوند از آنجا ناشى مى‌شود كه او بسيار بخشاينده و مهربان و پوشاننده گناهان و بدى‌هاى بندگان است. قرآن كريم، خداوند را با صفاتى همچون غافر [۱]، غفّار [۲] و غفور [۳] ياد مى‌كند؛ زيرا خداوند در دنيا و آخرت، گناهان و خطاهاى انسان را بنابر شرايطى مى‌آمرزد و كسى را از آنها آگاه نمى‌سازد و آبروى گناهكار را نمى‌ريزد.
علل و شرايط آمرزش
در نظام هستى، اصالت با رستگارى و سعادت آدمى است. از اين رو مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و غضب او پيشى دارد.
آمرزش انسان يكى از شواهد تسلّط رأفت و مهربانى خداوند بر عذاب او است. [۴] بخشايش خداوند مانند هر رحمتى ديگر، نظام‌مند است و محتاجِ سبب. از اسباب بخشايش، توبه است [۵] و شفاعت [۶] جاى توبه، دنيا است و جاى شفاعت، آخرت.
البتّه شفاعت براى مشركان و كافران پذيرفته نمى‌شود. [۷] از اين رو، مشركان و كافران بايد در دنيا توبه كنند تا مشمول آمرزش و بخشايش الهى شوند. اگر ديگر گناهكاران توفيق نيابند در دنيا توبه كنند، ممكن است در آخرت با شفاعت آمرزيده شوند.
شمول آمرزش
بخشايش و آمرزش خداوند همه‌گير است و حتى اگر مشركان توبه كنند، خدا مى‌پذيرد.[۸]
برخى آيات قرآن، رسيدن به مقام قرب الهى و برخوردارى از نعمت‌هاى فراوان بهشتى را نيز منوط به آمرزش خداوند مى‌دانند [۹] بدين سان، دايره آمرزش خداوند حتى بزرگان معصوم علیهم السلام را نيز دربرمى‌گيرد؛ هر چند آمرزيدن آنان به معناى تقرّب بيشتر به خداوند متعال است. هر انسانى نيازمند آمرزش الهى است؛ زيرا نمى‌تواند همه نعمت‌هاى خدا را - آن سان كه شايد و بايد - شكر بگزارد.
خداوند اين كاستى را - كه لازمه ذات آدمى است - با مغفرت خود مى‌پوشاند. [۱۰] قرآن انسان را تشويق مى‌كند كه براى دريافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر كار زشتى كرد يا به خويشتن ستمى روا داشت به ياد خدا بيفتد و آمرزش بخواهد؛ زيرا جز خداوند كسى گناهان آدمى را نمى‌آمرزد. [۱۱] روايات شيعى، آمرزش خداوند را چنان گسترده مى‌دانند كه بنابر آنها تنها كافران و مشركان در جهنم خواهند ماند.
خداوند، ديگر كسان را پس از مدتى عذاب، مى‌بخشايد و به بهشت راه مى‌نمايد. [۱۲]
پانویس
منابع
فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص 44 و 45.
