غیبت صغری

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۱۷ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۲:۳۷ توسط Saeed zamani (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی منبع سایتی با منبع مکتوب)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

Icon book.jpg

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


منبع: تاریخ عصر غیبت

نویسنده: مسعود پورسيد آقايي

با شهادت امام عسکري عليه السلام در سال (260 ه‍) مرحله غيبت کوتاه مدت امام دوازدهم (عجل الله تعالي فرجه الشريف) آغاز شد و تا سال (329 ه‍)؛ يعني 70 سال [۱] به طول انجاميد. اين غيبت به لحاظ اين که از جهت زماني محدود است، به آن «غيبت صغري» مي گويند. اين دوره نقش بسيار مهمي در ايجاد آمادگي شيعه براي پذيرش «غيبت کبري» داشت.

در طول «غيبت صغري» گرچه امام از نظرها پنهان بود، اما کساني بودند که با آن حضرت در تماس بودند و سمت «نواب خاص» امام را داشتند؛ هر يک از شيعيان مي توانستند به وسيله «نواب» مشکلات و مسائل خود را به عرض آن حضرت برسانند و توسط آنان خود را دريافت کنند. گاهي گروهي از مردم به وسيله آن نايبان خاص به ديدار امام مي رسيدند. [۲] اين نايبان 4 نفرند و به «نواب اربعة» مشهورند.

اسامي اينها که همگي از علما و بزرگان شيعه هستند به ترتيب عبارتند از:

1 - ابو عمر، عثمان بن سعيد عمري از (260 ه‍) تا هنگام وفات که ظاهرا قبل از سال (267 ه‍) بوده است.[۳] برخي وفات او را در سال (265 ه‍) ذکر کرده اند [۴]

2 - ابو جعفر، محمد بن عثمان عمري (از هنگام وفات سفير اول تا 305 ه‍).

3 - ابو القاسم، حسين بن روح نوبختي (305 ه‍- 326 ه‍).

4 - ابو الحسن، علي بن محمد سمري (326 ه - 329 ه‍).

درباره زندگي، تلاش ها و فعاليت هاي هر يک از اين چهار بزرگوار و نقش ‍ آنان در سازمان مخفي وکالت و ايجاد آمادگي در شيعيان براي پذيرش ‍ «غيبت کبري»، در «فصل ششم»، مفصل گفت وگو خواهيم کرد.

پانویس

  1. شيخ مفيد در «الارشاد» (ج 2 ص 340) آغاز غيبت صغري را از هنگام ولادت حضرت مهدي (عج) مي داند، او مي گويد: «غيبت صغري، از زمان ولادت حضرت مهدي (عج) تا پايان دوره سفارت (نيابت خاصه) و هنگام درگذشت آخرين سفير از سفيراني که واسطه ارتباط شيعه با امام بوده اند، مي باشد». با اين حساب دوره غيبت صغري، 75 سال مي شود. آنچه که شيخ مفيد را بر اين عقيده واداشته، ظاهرا اين نکته است که حضرت مهدي عليه السلام در آن پنج سال ابتداي تولد، حضور و معاشرت چنداني نداشته است، و از نظر کلي غايب محسوب مي شده است.
  2. شيخ صدوق در کمال الدين )ص 434-479( تعدادي از اين افراد را نام مي برد.
  3. ر.ک: تاريخ سياسي غيبت امام دوازدهم عليه السلام، دکتر جاسم حسين، ص 156.
  4. هاشم معروف حسيني )به نقل از همان:، ص 155(.