استعاذه
نسخهٔ تاریخ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۴۱ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکتها)
استعاذه:
گفتن «أعوذ باللّه من الشیطان الرجیم» و مانند آن.
مراد از استعاذه در این مقام، استعاذه لفظى است نه معنوى و آن عبارت است از گفتن «أعوذ باللّه من الشیطان الرجیم» و مانند آن كه بیانگر التجاء و پناه بردن انسان به خداى تعالى از شیاطین است[۱] و از آن در باب‌هاى طهارت، صلات، حج و نكاح به مناسبت سخن رفته است.
حكم:
استعاذه در هر حال و در همه امور مستحب است[۲]، لیكن در مواردى خاص، تأكید و به آن امر شده است:
- در آغاز تلاوت قرآن.[۳] در روایات، كیفیت استعاذه در این مورد مختلف ذكر شده است. از جمله: «أعوذ باللّه من الشیطان الرجیم» و «أعوذ باللّه السّمیع العلیم من الشّیطان الرّجیم». صورت نخست به مشهور نسبت داده شده؛ گرچه صورت‌هاى دیگر نیز جایز است.(4)
- در ركعت اول نماز، پیش از قرائت به قول مشهور.[۴] چگونگى استعاذه در این مورد، همانند مورد پیشین است. قول مشهور، استحباب آهسته گفتن استعاذه در همه نمازها است.[۵]
- استعاذه از عذاب هنگام خواندن یا شنیدن آیات عذاب.[۶]
- پیش از آمیزش.[۷]
- استعاذه از آتش جهنم در گرمابه.[۸]
- هنگام ورود به مستراح.[۹]
پانویس
(4). جواهرالكلام، 9/420 و مستند الشیعة، 5/173-176.
منابع
جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد 1، ص 433
