عرفان: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ویرایش)
(۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{بخشی از یک کتاب}}
+
«عرفان» در لغت به معنای شناخت است و در اصطلاح نام علمی است از [[علم الهی|علوم الهی]] که موضوع آن شناخت [[الله|خدا]] و اسماء وصفات اوست. و بالجمله راه و روشی که اهل الله برای شناسائی [[حق]] انتخاب کرده اند عرفان می نامند.<ref> دهخدا، لغت نامه، ج۱۰، ص: ۱۳۵۹۲. </ref>
  
'''منبع:'''
+
عرفان و شناسائى حق به دو طریق میسر است:  
  
عرفان در لغت به معنای شناخت است و در اصطلاح نام علمی است از [[علوم الهی]] که موضوع آن شناخت [[حق]] و اسماء وصفات اوست. و بالجمله راه وروشی که [[اهل الله]] برای شناسائی حق انتخاب کرده اند عرفان مینامند». <ref> دهخدا، لغت نامه، ج10، ص: 13592 </ref>
+
*یکى به طریق استدلال از اثر به مؤثر و از فعل به صفت و از صفات به ذات رسیدن است، و این مخصوص علما می باشد.
  
عرفان وشناسائى حق به دو طريق ميسر است:
+
*دوم طریق تصفیه باطن و تخلیه سِرّ از غیر و تحلیه [[روح]] می باشد، و آن طریق معرفت، خاصّه [[پیامبران|انبیاء]] و [[اولیاء الله|اولیاء]] است، و این معرفت کشفى و شهودى را غیر از مجذوب مطلق کس را میسر نباشد مگر به سبب طاعت و [[عبادت]] قالبى و نفسى و قلبى و روحى و سرّى و خفى، و غرض از ایجاد عالم [[معرفت شهودى]] است.
  
*يكى به طريق استدلال از اثر به مؤثر و از فعل به صفت و از صفات به ذات رسیدن است، و اين مخصوص علما می باشد.
+
عرفا عقیده دارند براى رسیدن به حق و حقیقت بایستى مراحلى را طى کرد تا نفس بتواند از حق و حقیقت بر طبق استعداد خود آگاهى حاصل کند، و تفاوت آنها با حکما آن است که تنها گرد استدلالهاى [[عقل]] نمى گردند، بلکه مبناى کار آنها بر شهود و کشف است.<ref> سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ «معارف و معاریف»، ذیل واژه عرفان. </ref>
 
 
*دوم طريق تصفيه باطن و تخليه [[سِرٌ]] از غير و تحليه [[روح]] می باشد، و آن طريق معرفت، خاصّه انبياء و اولياء است، واين معرفت كشفى و شهودى را غير از مجذوب مطلق كس را ميسر نباشد مگر به سبب طاعت وعبادت قالبى و نفسى و قلبى و روحى و سرّى و خفى، وغرض از ايجاد عالم [[معرفت شهودى]] است.
 
 
 
عرفا عقيده دارند براى رسيدن به حق و حقيقت بايستى مراحلى را طى كرد تا نفس بتواند از حق و حقيقت بر طبق استعداد خود آگاهى حاصل كند، و تفاوت آنها با حكما آن است كه تنها گرد استدلالهاى [[عقل]] نمى گردند، بلكه مبناى كار آنها بر شهود و كشف است.<ref> سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ «معارف و معاریف»، ذیل واژه عرفان </ref>
 
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==

نسخهٔ ‏۲۲ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۳۳

«عرفان» در لغت به معنای شناخت است و در اصطلاح نام علمی است از علوم الهی که موضوع آن شناخت خدا و اسماء وصفات اوست. و بالجمله راه و روشی که اهل الله برای شناسائی حق انتخاب کرده اند عرفان می نامند.[۱]

عرفان و شناسائى حق به دو طریق میسر است:

  • یکى به طریق استدلال از اثر به مؤثر و از فعل به صفت و از صفات به ذات رسیدن است، و این مخصوص علما می باشد.
  • دوم طریق تصفیه باطن و تخلیه سِرّ از غیر و تحلیه روح می باشد، و آن طریق معرفت، خاصّه انبیاء و اولیاء است، و این معرفت کشفى و شهودى را غیر از مجذوب مطلق کس را میسر نباشد مگر به سبب طاعت و عبادت قالبى و نفسى و قلبى و روحى و سرّى و خفى، و غرض از ایجاد عالم معرفت شهودى است.

عرفا عقیده دارند براى رسیدن به حق و حقیقت بایستى مراحلى را طى کرد تا نفس بتواند از حق و حقیقت بر طبق استعداد خود آگاهى حاصل کند، و تفاوت آنها با حکما آن است که تنها گرد استدلالهاى عقل نمى گردند، بلکه مبناى کار آنها بر شهود و کشف است.[۲]

پانویس

  1. دهخدا، لغت نامه، ج۱۰، ص: ۱۳۵۹۲.
  2. سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ «معارف و معاریف»، ذیل واژه عرفان.