سید علی رضا مدرسی یزدی

سید علی‌رضا مدرسی یزدی (۱۳۲۹-۱۳۹۳ ه.ق) از علما و فقهای شیعه در قرن ۱۴ قمری و از شاگردان آقا ضیاءالدین عراقى و سید ابوالحسن اصفهانى بود و از ایشان اجازه اجتهاد دریافت نمود. وی برای اقشار مختلف مردم، جلسات تفسیر قرآن برگزار مى کرد و به مسایل شرعى و مشکلات زندگى آنان نیز توجه داشت.

نام کامل	سید علی‌رضا مدرسی یزدی
زادروز	۱۳۲۹ قمری
زادگاه	یزد
وفات	۱۳۹۳ قمری
مدفن	قم، قبرستان شیخان
اساتید	آقا ضیاءالدین عراقى و سید ابوالحسن اصفهانى، سید محمدتقى خوانسارى، سید محمد حجت کوه کمری،...
شاگردان	محمدتقى مصباح یزدى، سید محمدعلى مدرسى یزدى، سید عباس خاتم یزدى، على محمد انوارى،...

ولادت

سید علی رضا مدرسی یزدی در سال ۱۳۲۹ قمری در شهر یزد، در خانواده اى روحانى متولد شد. پدرش عالم ربانى، آقا میرزا محمدعلى مدرسى (م، ۱۳۳۸ ق)، از مجتهدان و فقیهان سلسله «مدرسیه» است که در زمان خود از موقعیت علمى و اجتماعى برخوردار بود.

تحصیل و اساتید

سید علی رضا در کودکى در مکتب خانه ملاحیدر و آقا میرزا حسن محمود آبادى، با ادبیات و مقدمات علوم حوزوى آشنا گردید. او، پس از گذراندن ادبیات عرب و فقه و اصول، مقطع سطح علوم حوزوى را نزد اساتید معروف حوزه علمیه یزد فراگرفت.

مدرسى در آغاز دهه سوم زندگى، یعنى در سال ۱۳۴۹ ق، براى ادامه تحصیل رهسپار قم شد و از محضر عالمان نامى آن حوزه بهره ها برد. آنگاه جهت فراگیرى دانش تحلیلى و اجتهادى فقه و اصول و دیگر علوم اسلامى، به حوزه علمیه نجف هجرت نمود.

الف) نام اساتیدى که او در یزد از محضر آن ها استفاده کرد، به قرار ذیل است:

• سید حسین مدرس باغ گندمى (۱۲۷۰-۱۳۶۶ ق): از شاگردان آیت الله سید محمدکاظم طباطبایى یزدى.
• میرزا سید احمد مدرس (۱۲۹۵-۱۳۸۸ ق): وى صاحب تصنیف و تألیف است و بر بسیارى از فضلا، که در آن زمان در قم یا نجف و یا یزد بودند، حق تعلیم داشت.
• حاج سید محمدباقر مدرسى (۱۳۱۶-۱۴۰۶ ق): از شاگردان آقا ضیاءالدین عراقى و سید ابوالحسن اصفهانى است.
• سید محمدصادق مدرسى، معروف به حاج میرزا آقا مدرسى (۱۳۱۹-۱۳۸۴ ق).

ب) اساتیدى که آن مرحوم در قم از محضر آنها استفاده کرد عبارتند از:

• میرزا محمد همدانى (۱۳۱۵-۱۳۶۵ ق): از شاگردان آیت الله حایرى یزدى و صاحب «رساله على الید» مى باشد.
• سید محمدتقى خوانسارى (۱۳۰۵-۱۳۷۱ ق): عالم بزرگوار و مستجاب الدعوة در اقامه نماز استسقاء (نماز باران) در سال ۱۳۶۳ ق. در قم.
• سید محمد حجت کوه کمری (۱۳۱۰-۱۳۷۲ ق): صاحب تألیفاتى چون: «رسالة الاستصحاب» و «لوامع الانوار الغرویه فى مرسلات الآثار النبویة».
• شیخ عبدالکریم حایرى یزدى (۱۲۷۶-۱۳۵۵ ق)، مؤسس حوزه علمیه قم؛ «درر الفوائد فى الاصول»، از تألیفات ایشان است.

ج) اساتیدى که آیت الله مدرسى در نجف از آنها استفاده کرده متعدد بوده اند، از جمله:

• آقا ضیاءالدین عراقى (م، ۱۳۶۱ ق): از شاگردان آخوند خراسانى و صاحب تألیفاتى چون: مقالات الاصول و شرح تبصره علامه است.
• سید ابوالحسن اصفهانى (م، ۱۳۶۵ ق): ایشان از مشهورترین مراجع تقلید شیعه بشمار مى رفت.

تدریس و شاگردان

آیت الله مدرسى پس از تکمیل مراحل علمى در شهر نجف و دریافت اجازه اجتهاد از اساتید، به وطن خود (یزد) بازگشت و بر کرسى تدریس فقه و اصول تکیه زد و جمع زیادى از طلاب از ایشان بهره مند شدند. وی با وجود آن مقام علمى عظیم، مقید نبود که حتماً درس خارج بدهد؛ هر درسى که در حوزه لازم بود شروع مى کرد و دنبال کسب شهرت نبود؛ حتى در اواخر عمر براى طلاب، کتاب معالم را تدریس مى کرد.

مرحوم مدرسى در عمر بابرکت خود شاگردانى را تربیت نمود که هر یک خود از پرچمداران ممتاز حوزه بشمار مى روند، از جمله:

• استاد محمدتقى مصباح یزدى.

• سید محمدعلى مدرسى یزدى.

• سید عباس خاتم یزدى.

• ابو ترابى یزدى.

• محمد انورى.

• على محمد انوارى.

• ابوالقاسم مناقب.

• سید محمد مدرسى.

• سید جواد مدرسى.

فعالیتهاى فرهنگى و اجتماعى

آیت الله مدرسی در زمانى که فحشا و منکرات زیاد بود، جلسات قرآن و تفسیر برگزار مى کرد و تلاش مى کرد که تعطیل نشود؛ حتى بعضى اوقات شب ها دیرهنگام به منزل مى رفت. در مدت برگزارى این جلسات هم قرائت قرآن را به مردم تعلیم مى داد و هم معنا و تفسیر آن را. گاه مى شد که ایشان کسالت و مریضى داشت، اما با همان حال بر سر جلسات حاضر مى شد و به تلاش خود ادامه مى داد.

آن مرحوم همچنین در مسجد مدرسه مصلا، اقامه نماز جماعت مى کرد. بعد از آن، مشغول رسیدگى به مسایل شرعى و مشکلات زندگى مردم مى شد. وى تأمین پاره اى از مخارج طلاب و روحانیان استان یزد را - که در آن زمان بالغ بر دویست نفر بودند - بر عهده گرفته بود.

تعمیر و بازسازى مدرسه مصلا که مدت ها متروک بود و احیاى بسیارى از موقوفات این مدرسه، از جمله فعالیتهای عمرانى ایشان است.

وفات

سرانجام این عالم ربانى در ۶۳ سالگى در شب ۲۴ رمضان ۱۳۹۳ ق، در حالى که چشمانش بر اثر بیمارى قند نابینا شده بود، دار فانى را وداع گفت. پیکر مطهرش در یزد را تشییع نمودند و پس از نماز در مدرسه مصلا - بنابر وصیت آن مرحوم - به قم انتقال داده شد و در قبرستان شیخان، نزدیک مقبره زکریا بن آدم مدفون گردید.

منابع

• مهدى صحرایى اردکانى، ستارگان حرم، جلد ۱۱.