سوره توحید: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز
جز
سطر ۱: سطر ۱:
نام يك‌صد و دوازدهمين سوره [[قرآن‌ كريم]].
+
نام یك‌صد و دوازدهمین سوره [[قرآن‌ كریم]].
  
اخلاص از سور مكى است كه پس از [[سوره ناس]] و پيش از [[سوره نجم]] نازل شده و در رتبه بيست و يكم نزول قرار گرفته است.<ref> البرهان فى علوم القرآن، ج‌ 1، ص‌ 280؛ الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 19.</ref> به ‌دليل برخى رواياتِ اسباب نزول، احتمال نزول آن در [[مدينه]] نيز داده شده<ref> الميزان، ج‌ 20، ص‌ 387.</ref> يا حتى از سوره‌هاى مدنى شمرده شده است.<ref> الاتقان، ج‌ 1، ص ‌27.</ref>
+
اخلاص از سور مكى است كه پس از [[سوره ناس]] و پیش از [[سوره نجم]] نازل شده و در رتبه بیست و یكم نزول قرار گرفته است.<ref> البرهان فى علوم القرآن، ج‌ 1، ص‌ 280؛ الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 19.</ref> به ‌دلیل برخى روایاتِ اسباب نزول، احتمال نزول آن در [[مدینه]] نیز داده شده<ref> المیزان، ج‌ 20، ص‌ 387.</ref> یا حتى از سوره‌هاى مدنى شمرده شده است.<ref> الاتقان، ج‌ 1، ص ‌27.</ref>
  
بنا بر روايتى از ابن ‌مسعود و ابى ‌بن ‌كعب و ابن ‌عباس اين سوره در پاسخ گروهى از مشركان [[مكه]] نازل شد كه از [[رسول ‌خدا]] صلى الله عليه و آله خواستند تا نَسَب پروردگارش را بيان ‌كند.<ref> مجمع‌البيان، ج 10، ص 859؛ تفسير ابن كثير، ج 4، ص‌ 604‌ـ‌605؛ الدرالمنثور، ج‌ 8، ص‌ 670.</ref> اما طبق رواياتى ديگر نزول اين سوره در پاسخ برخى از دانشمندان يهود دانسته شده كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله چنين درخواستى داشتند.<ref> مجمع‌البيان، ج‌ 10، ص‌ 859.</ref>
+
بنا بر روایتى از ابن ‌مسعود و ابى ‌بن ‌كعب و ابن ‌عباس این سوره در پاسخ گروهى از مشركان [[مكه]] نازل شد كه از [[رسول ‌خدا]] صلى الله علیه و آله خواستند تا نَسَب پروردگارش را بیان ‌كند.<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 859؛ تفسیر ابن كثیر، ج 4، ص‌ 604‌ـ‌605؛ الدرالمنثور، ج‌ 8، ص‌ 670.</ref> اما طبق روایاتى دیگر نزول این سوره در پاسخ برخى از دانشمندان یهود دانسته شده كه از رسول خدا صلى الله علیه و آله چنین درخواستى داشتند.<ref> مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 859.</ref>
  
در روايتى از [[امام صادق]] عليه‌السلام نيز نظر اخير تأييد شده است.<ref> مجمع‌البيان، ج‌ 10، ص‌ 859.</ref> در اين دسته دوم از رواياتِ سبب نزول بيان نشده كه پرسش يهود از پيامبر در مدينه صورت گرفته بلكه حتى در پاره‌اى از آن‌ها آمده كه شمارى از عالمان يهود به مكه آمده و در آن‌جا از رسول ‌خدا صلى الله عليه و آله درباره نسب خدا سؤال كرده‌اند؛<ref> مجمع‌البيان، ج‌ 10، ص‌ 859.</ref> اما همين روايات سبب شده است كه برخى مفسران نزول سوره اخلاص را در مدينه بدانند.<ref> الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 26.</ref> گروهى ديگر نيز بدون استناد به دليلى معتبر براى جمع اين دو دسته از روايات به نزول مكرر [[سوره اخلاص]] در مدينه نظر داده‌اند.<ref> الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 26.</ref>
+
در روایتى از [[امام صادق]] علیه‌السلام نیز نظر اخیر تأیید شده است.<ref> مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 859.</ref> در این دسته دوم از روایاتِ سبب نزول بیان نشده كه پرسش یهود از پیامبر در مدینه صورت گرفته بلكه حتى در پاره‌اى از آن‌ها آمده كه شمارى از عالمان یهود به مكه آمده و در آن‌جا از رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله درباره نسب خدا سؤال كرده‌اند؛<ref> مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 859.</ref> اما همین روایات سبب شده است كه برخى مفسران نزول سوره اخلاص را در مدینه بدانند.<ref> الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 26.</ref> گروهى دیگر نیز بدون استناد به دلیلى معتبر براى جمع این دو دسته از روایات به نزول مكرر [[سوره اخلاص]] در مدینه نظر داده‌اند.<ref> الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 26.</ref>
  
اين سوره 4 آيه دارد اما قاريان مكه و شام شمار آيات آن را 5 آيه دانسته‌اند به اين صورت كه هر يك از «لَم يَلِد» و «لَم يُولَد» را آيه‌اى جدا به ‌شمار آورده‌اند؛<ref> مجمع‌البيان، ج‌ 10، ص‌ 854؛ بصائر ذوى التمييز، ج‌ 1، ص‌ 553.</ref>  همچنين اين سوره داراى 17‌ كلمه و 47 حرف است و در روايات و منابع قديمى‌تر از آن به سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» ياد ‌شده است؛<ref> صحيح البخارى، ج‌ 6، ص‌ 115؛ سنن الدارمى، ج‌ 2، ص‌ 459‌ـ‌461؛ روح المعانى، مج‌ 16، ج‌ 30، ص‌ 476.</ref> با اين حال مجموعاً 20 نام كه اكثر آن‌ها اوصافى بر گرفته از مضمون سوره يا رواياتِ آثار و فضايل است براى آن ياد ‌شده: توحيد (زيرا مضمون سوره فقط مشتمل بر معارف توحيد است)<ref> بيان السعاده، ج‌ 4، ص‌ 281.</ref>، اخلاص (چون معتقد به اين سوره مؤمن مخلص است يا آن كه خداى تعالى قارى آن را از [[دوزخ]] خلاصى مى‌بخشد يا براى آن كه اين سوره بر صفات سلبيه خدا مشتمل است. از اين ‌رو خدا را از صفات نقص خالص مى‌گرداند)<ref> الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلين، ج‌ 5، ص 707.</ref>، نسبة‌الرب (برگرفته از رواياتى چند منقول از [[رسول ‌خدا]] صلى الله عليه و آله، ائمه معصومين و نيز صحابه كه اين سوره را نسب و صفت پروردگار معرفى كرده‌اند) بنا به روايتى از [[امام صادق]] عليه‌السلام خداوند در معراجِ پيامبر خطاب كرده است: «اقراء قل هو اللّه أحد كما أنزلت فإنّها نَسَبى و‌...».<ref> الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلين، ج‌ 5، ص 707.</ref>
+
این سوره 4 آیه دارد اما قاریان مكه و شام شمار آیات آن را 5 آیه دانسته‌اند به این صورت كه هر یك از «لَم یَلِد» و «لَم یُولَد» را آیه‌اى جدا به ‌شمار آورده‌اند؛<ref> مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 854؛ بصائر ذوى التمییز، ج‌ 1، ص‌ 553.</ref>  همچنین این سوره داراى 17‌ كلمه و 47 حرف است و در روایات و منابع قدیمى‌تر از آن به سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» یاد ‌شده است؛<ref> صحیح البخارى، ج‌ 6، ص‌ 115؛ سنن الدارمى، ج‌ 2، ص‌ 459‌ـ‌461؛ روح المعانى، مج‌ 16، ج‌ 30، ص‌ 476.</ref> با این حال مجموعاً 20 نام كه اكثر آن‌ها اوصافى بر گرفته از مضمون سوره یا روایاتِ آثار و فضایل است براى آن یاد ‌شده: توحید (زیرا مضمون سوره فقط مشتمل بر معارف توحید است)<ref> بیان السعاده، ج‌ 4، ص‌ 281.</ref>، اخلاص (چون معتقد به این سوره مؤمن مخلص است یا آن كه خداى تعالى قارى آن را از [[دوزخ]] خلاصى مى‌بخشد یا براى آن كه این سوره بر صفات سلبیه خدا مشتمل است. از این ‌رو خدا را از صفات نقص خالص مى‌گرداند)<ref> الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلین، ج‌ 5، ص 707.</ref>، نسبة‌الرب (برگرفته از روایاتى چند منقول از [[رسول ‌خدا]] صلى الله علیه و آله، ائمه معصومین و نیز صحابه كه این سوره را نسب و صفت پروردگار معرفى كرده‌اند) بنا به روایتى از [[امام صادق]] علیه‌السلام خداوند در معراجِ پیامبر خطاب كرده است: «اقراء قل هو اللّه أحد كما أنزلت فإنّها نَسَبى و‌...».<ref> الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلین، ج‌ 5، ص 707.</ref>
  
مُقَشْقَشَه (با [[‌سوره كافرون]] مُقَشْقَشان ناميده شده‌اند؛ از آن رو كه اين دو سوره قارى را از شرك و نفاق دور مى‌كنند)،<ref> مجمع‌البيان، ج‌ 10، ص‌ 854.</ref> مُحضَرَه (زيرا هنگام قرائت فرشتگان براى استماع آن حاضر مى‌شوند)، مُنفِّره (چون قرائت آن شيطان را دور مى‌كند)، نور (برگرفته از روايتِ «إِن لكل شىء نوراً و نور القرآن قل هو الله أَحد»)، اساس (براى آن كه بر توحيد يعنى اساس دين مشتمل است<ref> الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 122.</ref> يا برگرفته از حديثى از [[رسول ‌خدا]] صلى الله عليه و آله كه آسمان‌ها و زمين‌هاى هفت‌گانه را بر «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» استوار مى‌داند)، امان (زيرا اعتماد به آن امان از عذاب الهى است)، برائت (براى آن كه رسول خدا صلى الله عليه و آله شخصى را كه اين سوره را قرائت كرده بود، از شرك مبرا دانست)، مانعه (بر گرفته از روايتى از ابن‌عباس كه اين سوره مانع از عذاب قبر و شعله‌هاى آتش است)، جمال (در حديث آمده: «إِنّ الله جميل‌ و يحبّ الجمال» و رسول خدا صلى الله عليه و آله در تفسير جميل، صفات ذكر شده در اين سوره را بيان كرده است)، ولايت (قارى آن عارف به خداوند با صفات ذكر شده در اين سوره و از اولياى الهى مى‌شود)، معرفه (برگرفته از حديث رسول خدا صلى الله عليه و آله كه درباره تلاوت ‌كننده اين سوره فرمود: اين بنده پروردگارش را شناخت)، نجات (چون موجب نجات از اعتقاد به تشبيه و كفر در دنيا و نجات از آتش، در آخرت مى‌شود)، مُعوّذه (در پاره‌اى روايات اين سوره با دو سوره فلق و ناس «معوذات» خوانده شده‌اند و نقل شده كه رسول ‌خدا صلى الله عليه و آله با قرائت اين سه سوره، شمارى از اصحاب خود را تعويذ كرده است)، مُذكِّره (براى آن كه قرائت آن توحيد خالص را به ياد مى‌آورد)، شافيه، تجريد، تفريد و صمد.<ref> التفسير الكبير، ج‌ 32، ص‌ 175‌ـ‌176؛ تفسير بقاعى، ج‌ 8، ص‌ 575؛ روح المعانى، مج‌ 16، ص‌ 477.</ref>
+
مُقَشْقَشَه (با [[‌سوره كافرون]] مُقَشْقَشان نامیده شده‌اند؛ از آن رو كه این دو سوره قارى را از شرك و نفاق دور مى‌كنند)،<ref> مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 854.</ref> مُحضَرَه (زیرا هنگام قرائت فرشتگان براى استماع آن حاضر مى‌شوند)، مُنفِّره (چون قرائت آن شیطان را دور مى‌كند)، نور (برگرفته از روایتِ «إِن لكل شىء نوراً و نور القرآن قل هو الله أَحد»)، اساس (براى آن كه بر توحید یعنى اساس دین مشتمل است<ref> الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 122.</ref> یا برگرفته از حدیثى از [[رسول ‌خدا]] صلى الله علیه و آله كه آسمان‌ها و زمین‌هاى هفت‌گانه را بر «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» استوار مى‌داند)، امان (زیرا اعتماد به آن امان از عذاب الهى است)، برائت (براى آن كه رسول خدا صلى الله علیه و آله شخصى را كه این سوره را قرائت كرده بود، از شرك مبرا دانست)، مانعه (بر گرفته از روایتى از ابن‌عباس كه این سوره مانع از عذاب قبر و شعله‌هاى آتش است)، جمال (در حدیث آمده: «إِنّ الله جمیل‌ و یحبّ الجمال» و رسول خدا صلى الله علیه و آله در تفسیر جمیل، صفات ذكر شده در این سوره را بیان كرده است)، ولایت (قارى آن عارف به خداوند با صفات ذكر شده در این سوره و از اولیاى الهى مى‌شود)، معرفه (برگرفته از حدیث رسول خدا صلى الله علیه و آله كه درباره تلاوت ‌كننده این سوره فرمود: این بنده پروردگارش را شناخت)، نجات (چون موجب نجات از اعتقاد به تشبیه و كفر در دنیا و نجات از آتش، در آخرت مى‌شود)، مُعوّذه (در پاره‌اى روایات این سوره با دو سوره فلق و ناس «معوذات» خوانده شده‌اند و نقل شده كه رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله با قرائت این سه سوره، شمارى از اصحاب خود را تعویذ كرده است)، مُذكِّره (براى آن كه قرائت آن توحید خالص را به یاد مى‌آورد)، شافیه، تجرید، تفرید و صمد.<ref> التفسیر الكبیر، ج‌ 32، ص‌ 175‌ـ‌176؛ تفسیر بقاعى، ج‌ 8، ص‌ 575؛ روح المعانى، مج‌ 16، ص‌ 477.</ref>
  
«صمد» پس از دو نام «اخلاص» و «توحيد» و نيز «نسبة الرب» مشهورترين نام سوره است كه از يك سو اين نام تنها در همين سوره از [[قرآن]] آمده<ref> تفسير قرطبى، ج‌ 20، ص‌ 169.</ref> و از سوى ديگر مهم‌ترين واژه اين سوره است كه توجه مفسران به آن جلب شده‌است.
+
«صمد» پس از دو نام «اخلاص» و «توحید» و نیز «نسبة الرب» مشهورترین نام سوره است كه از یك سو این نام تنها در همین سوره از [[قرآن]] آمده<ref> تفسیر قرطبى، ج‌ 20، ص‌ 169.</ref> و از سوى دیگر مهم‌ترین واژه این سوره است كه توجه مفسران به آن جلب شده‌است.
  
اين سوره يكى از 5 سوره‌اى است كه با فعل امرِ «قل» شروع شده اما از نظر حجم با سه [[سوره كافرون]]، [[سوره فلق]] و [[سوره ناس]] ارتباط بيشترى دارد. اين سوره از يك سو با سوره كافرون پيوند دارد زيرا هر دو سوره در جهت تحكيم پايه‌هاى توحيد معرفى شده‌اند و از سوى ديگر با دو سوره فلق و ناس پيوند دارد و با عنوان معوذات به قرائت آن سفارش شده و براى آن‌ها خاصيت تعويذ در مقابلِ بعضى بيمارى‌ها و خطرها و اساساً در امان خدا قرار گرفتن بيان شده است.
+
این سوره یكى از 5 سوره‌اى است كه با فعل امرِ «قل» شروع شده اما از نظر حجم با سه [[سوره كافرون]]، [[سوره فلق]] و [[سوره ناس]] ارتباط بیشترى دارد. این سوره از یك سو با سوره كافرون پیوند دارد زیرا هر دو سوره در جهت تحكیم پایه‌هاى توحید معرفى شده‌اند و از سوى دیگر با دو سوره فلق و ناس پیوند دارد و با عنوان معوذات به قرائت آن سفارش شده و براى آن‌ها خاصیت تعویذ در مقابلِ بعضى بیمارى‌ها و خطرها و اساساً در امان خدا قرار گرفتن بیان شده است.
  
 
'''محتواى سوره:'''
 
'''محتواى سوره:'''
  
[[سوره اخلاص]] خداوند را به يكتايى در ذات وصف كرده: «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» و خدا را تنها مرجع رفع همه نيازهاى مخلوقات معرفى كرده است: «اَللّهُ الصَّمَد» و هر گونه صفت نقصى مانند تركيب و داشتن اجزا و به وجود آمدن از شيئى ديگر را از او نفى مى‌كند: «لَم يَلِد وَلَم يُولَد» و او را از هر گونه شريك داشتن مُبرّا مى‌داند: «و‌لَم يَكُن لَهُ كُفُواً اَحَد».
+
[[سوره اخلاص]] خداوند را به یكتایى در ذات وصف كرده: «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» و خدا را تنها مرجع رفع همه نیازهاى مخلوقات معرفى كرده است: «اَللّهُ الصَّمَد» و هر گونه صفت نقصى مانند تركیب و داشتن اجزا و به وجود آمدن از شیئى دیگر را از او نفى مى‌كند: «لَم یَلِد وَلَم یُولَد» و او را از هر گونه شریك داشتن مُبرّا مى‌داند: «و‌لَم یَكُن لَهُ كُفُواً اَحَد».
  
مهم‌ترين وصف خدا در اين سوره پس از بيان يگانگى در ذات، صَمَد بودن است كه روايات متعددى از معصومين عليهم‌السلام در تفسير آن نقل شده و مجموع آن‌ها يگانگى خدا در افعال (توحيد افعالى) را ثابت و هر گونه نقص و صفات سلبى را از خداوند نفى مى‌كند.<ref> الميزان، ج‌ 20، ص‌ 388‌ـ‌391.</ref> (=>‌صمد)
+
مهم‌ترین وصف خدا در این سوره پس از بیان یگانگى در ذات، صَمَد بودن است كه روایات متعددى از معصومین علیهم‌السلام در تفسیر آن نقل شده و مجموع آن‌ها یگانگى خدا در افعال (توحید افعالى) را ثابت و هر گونه نقص و صفات سلبى را از خداوند نفى مى‌كند.<ref> المیزان، ج‌ 20، ص‌ 388‌ـ‌391.</ref> (=>‌صمد)
  
 
'''احكام فقهى سوره:'''
 
'''احكام فقهى سوره:'''
  
به قرائت اين سوره در نمازهاى واجب روزانه سفارش ويژه‌اى شده است. با اين‌كه سفارش شده در يك نماز واجب پس از حمد، قرائت يك سوره از قرآن در هر دو ركعت آن تكرار نشود، اين امر در مورد سوره اخلاص استثنا شده است.<ref> مستمسك العروه، ج‌ 6، ص‌ 285.</ref>
+
به قرائت این سوره در نمازهاى واجب روزانه سفارش ویژه‌اى شده است. با این‌كه سفارش شده در یك نماز واجب پس از حمد، قرائت یك سوره از قرآن در هر دو ركعت آن تكرار نشود، این امر در مورد سوره اخلاص استثنا شده است.<ref> مستمسك العروه، ج‌ 6، ص‌ 285.</ref>
  
روايت شده كسى كه در هيچ يك از نمازهاى واجب روزانه‌اش سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» را نخواند به او خطاب مى‌شود: تو از نمازگزاران نبودى؛<ref> البرهان، ج‌ 5، ص‌ 793؛ الكافى، ج‌ 2، ص‌ 622.</ref> يعنى نماز تو كامل نبوده است. نيز به قرائت اين سوره بعد از [[نماز جمعه]]<ref> الاحاديث والآثار، ص‌ 424.</ref> و در نماز طواف و [[نماز وتر]] و تعقيب نماز واجب<ref> سنن نسائى، ج‌ 3، ص‌ 68؛ فضائل سورة الاخلاص، ص‌ 153؛ الاحاديث والاثار، ص‌ 284 و 391.</ref> سفارش شده است.
+
روایت شده كسى كه در هیچ یك از نمازهاى واجب روزانه‌اش سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» را نخواند به او خطاب مى‌شود: تو از نمازگزاران نبودى؛<ref> البرهان، ج‌ 5، ص‌ 793؛ الكافى، ج‌ 2، ص‌ 622.</ref> یعنى نماز تو كامل نبوده است. نیز به قرائت این سوره بعد از [[نماز جمعه]]<ref> الاحادیث والآثار، ص‌ 424.</ref> و در نماز طواف و [[نماز وتر]] و تعقیب نماز واجب<ref> سنن نسائى، ج‌ 3، ص‌ 68؛ فضائل سورة الاخلاص، ص‌ 153؛ الاحادیث والاثار، ص‌ 284 و 391.</ref> سفارش شده است.
  
برخلاف ديگر سوره‌هاى قرآن كه نمازگزار مى‌تواند پيش از رسيدن به نصف از آن عدول كرده به قرائت سوره ديگر بپردازد در مورد [[سوره اخلاص]] و [[سوره كافرون]] اين اجازه استثنا شده و نمازگزار بايد كه با شروع به قرائت اين دو سوره، آن را به پايان برساند.<ref> الكافى، ج‌ 3، ص‌ 317.</ref>
+
برخلاف دیگر سوره‌هاى قرآن كه نمازگزار مى‌تواند پیش از رسیدن به نصف از آن عدول كرده به قرائت سوره دیگر بپردازد در مورد [[سوره اخلاص]] و [[سوره كافرون]] این اجازه استثنا شده و نمازگزار باید كه با شروع به قرائت این دو سوره، آن را به پایان برساند.<ref> الكافى، ج‌ 3، ص‌ 317.</ref>
  
سوره اخلاص بر اثر معارف بلند توحيدى آن در ميان ساير سوره‌هاى قرآن جايگاهى ممتاز دارد. روايتى منقول از [[امام سجاد]] عليه‌السلام بيان‌گر عمق معارف اين سوره است؛ كسى از آن حضرت درباره توحيد پرسيد و آن حضرت در پاسخ گفت: خداوند مى‌دانست در آخرالزمان گروه‌هايى ژرف‌انديش خواهند آمد؛ از اين ‌رو سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» و 5 آيه آغازين سوره حديد را نازل كرد.
+
سوره اخلاص بر اثر معارف بلند توحیدى آن در میان سایر سوره‌هاى قرآن جایگاهى ممتاز دارد. روایتى منقول از [[امام سجاد]] علیه‌السلام بیان‌گر عمق معارف این سوره است؛ كسى از آن حضرت درباره توحید پرسید و آن حضرت در پاسخ گفت: خداوند مى‌دانست در آخرالزمان گروه‌هایى ژرف‌اندیش خواهند آمد؛ از این ‌رو سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» و 5 آیه آغازین سوره حدید را نازل كرد.
  
در روايتى از [[امام ‌رضا]] عليه‌السلام آمده است كه هر كس اين سوره را قرائت كند، توحيد را شناخته است. در اين روايت سفارش شده كه پس از اتمام قرائت سوره، قارى سه بار بگويد: «كذلك الله ربى».<ref> نور الثقلين، ج‌ 5، ص‌ 700.</ref>
+
در روایتى از [[امام ‌رضا]] علیه‌السلام آمده است كه هر كس این سوره را قرائت كند، توحید را شناخته است. در این روایت سفارش شده كه پس از اتمام قرائت سوره، قارى سه بار بگوید: «كذلك الله ربى».<ref> نور الثقلین، ج‌ 5، ص‌ 700.</ref>
  
 
'''فضائل و آثار:'''
 
'''فضائل و آثار:'''
  
اين سوره از معدود سوره‌هاى [[قرآن]] است كه براى آن فضايل و آثارى ويژه و فوق‌العاده بيان شده است. درباره فضيلت قرائت اين سوره از طريق فريقين روايات فراوانى نقل شده است. مهم‌ترين و مشهورترين فضيلت سوره اخلاص برابرى ثواب قرائت آن با ثواب قرائت ثلث قرآن است؛ رواياتى پيامبر صلى الله عليه و آله،<ref> تفسير ابن ‌كثير، ج ‌4، ص‌ 606‌ـ‌607؛ الدرالمنثور، ج‌ 8، ص‌ 678‌ـ‌680.</ref> پيشوايان معصوم عليهم‌السلام<ref> نورالثقلين، ج‌ 5، ص‌ 702؛ خواص القرآن، ص‌ 204‌ـ‌205.</ref> و نيز صحابه بر اين فضيلت دلالت دارد.
+
این سوره از معدود سوره‌هاى [[قرآن]] است كه براى آن فضایل و آثارى ویژه و فوق‌العاده بیان شده است. درباره فضیلت قرائت این سوره از طریق فریقین روایات فراوانى نقل شده است. مهم‌ترین و مشهورترین فضیلت سوره اخلاص برابرى ثواب قرائت آن با ثواب قرائت ثلث قرآن است؛ روایاتى پیامبر صلى الله علیه و آله،<ref> تفسیر ابن ‌كثیر، ج ‌4، ص‌ 606‌ـ‌607؛ الدرالمنثور، ج‌ 8، ص‌ 678‌ـ‌680.</ref> پیشوایان معصوم علیهم‌السلام<ref> نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 702؛ خواص القرآن، ص‌ 204‌ـ‌205.</ref> و نیز صحابه بر این فضیلت دلالت دارد.
  
تنها در يك روايت از [[رسول خدا]] صلى الله عليه و آله به نقل اَنَس، ثواب آن برابر ربع قرآن دانسته شده است.<ref> نورالثقلين، ج‌ 5، ص‌ 699.</ref> نيز به قرائت آن همراه با دو [[سوره فلق]] و [[سوره ناس]] در هر شب پيش از خوابيدن توصيه و صد بار قرائت آن، كفاره گناهان شمرده شده است همچنين گفته شده: قرائت آن پس از نمازهاى واجب، خير دنيا و آخرت و مغفرت الهى را براى قارى و پدر و مادرش جلب مى‌كند.<ref> مجمع‌البيان، ج 10، ص 855؛ تفسير ابن ‌كثير، ج 4، ص 605 و 609.</ref>
+
تنها در یك روایت از [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله به نقل اَنَس، ثواب آن برابر ربع قرآن دانسته شده است.<ref> نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 699.</ref> نیز به قرائت آن همراه با دو [[سوره فلق]] و [[سوره ناس]] در هر شب پیش از خوابیدن توصیه و صد بار قرائت آن، كفاره گناهان شمرده شده است همچنین گفته شده: قرائت آن پس از نمازهاى واجب، خیر دنیا و آخرت و مغفرت الهى را براى قارى و پدر و مادرش جلب مى‌كند.<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 855؛ تفسیر ابن ‌كثیر، ج 4، ص 605 و 609.</ref>
  
در روايات خواندن آن را سبب ايمنى از شر حاكم ستمگر و مردم نيز برشمرده‌اند. مفضل ‌بن ‌عمر از [[امام صادق]] عليه‌السلام نقل كرده است: با ‌قرائت «بِسمِ ‌اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيم» و «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» ميان خود و مردم حايل ايجاد كن و آن را در طرف راست، چپ، پيش‌رو، پشت سر، بالا و پايين خودت بخوان.<ref> نورالثقلين، ج‌ 5، ص‌ 703.</ref>
+
در روایات خواندن آن را سبب ایمنى از شر حاكم ستمگر و مردم نیز برشمرده‌اند. مفضل ‌بن ‌عمر از [[امام صادق]] علیه‌السلام نقل كرده است: با ‌قرائت «بِسمِ ‌اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم» و «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» میان خود و مردم حایل ایجاد كن و آن را در طرف راست، چپ، پیش‌رو، پشت سر، بالا و پایین خودت بخوان.<ref> نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 703.</ref>
  
نيز [[رسول خدا]] صلى الله عليه و آله به يكى از اصحابش توصيه كرده است كه براى رفع فقر و تنگدستى، اين سوره را پس از ورود به خانه قرائت كند<ref> نورالثقلين، ج‌ 5، ص‌ 705؛ تفسير ابن كثير، ج‌ 4، ص‌ 608.</ref> و نقل شده كه رسول خدا صلى الله عليه و آله در وقتى كه او را عقربى گزيده بود با قرائت اين سوره و معوّذتين، خود را تعويذ كرده است.<ref> نورالثقلين، ج‌ 5، ص‌ 704.</ref>
+
نیز [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله به یكى از اصحابش توصیه كرده است كه براى رفع فقر و تنگدستى، این سوره را پس از ورود به خانه قرائت كند<ref> نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 705؛ تفسیر ابن كثیر، ج‌ 4، ص‌ 608.</ref> و نقل شده كه رسول خدا صلى الله علیه و آله در وقتى كه او را عقربى گزیده بود با قرائت این سوره و معوّذتین، خود را تعویذ كرده است.<ref> نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 704.</ref>
  
در حديثى آمده است كه هرگاه رسول خدا صلى الله عليه و آله بيمار مى‌شد، سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» را بر خود مى‌خواند.<ref> الاحاديث والآثار، ص‌ 419.</ref>
+
در حدیثى آمده است كه هرگاه رسول خدا صلى الله علیه و آله بیمار مى‌شد، سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» را بر خود مى‌خواند.<ref> الاحادیث والآثار، ص‌ 419.</ref>
  
سفارش‌هاى رسول خدا صلى الله عليه و آله و [[ائمه اطهار]] عليهم‌السلام به قرائت اين سوره (با توجه به مضمون آن) مى‌تواند تلاشى براى هدايت مردم به ‌سوى اعتقاد صحيح به خداى تعالى بشمار آيد؛ به ‌ويژه براى مردمى كه به بت‌پرستى خو گرفته بودند. از اين‌رو هرگاه يكى از صحابه به قرائت اين سوره مداومت ‌مى‌كرد به شدت مورد تشويق و محبت رسول ‌خدا صلى الله عليه و آله قرار مى‌گرفت.<ref> نورالثقلين، ج‌ 5، ص‌ 701؛ تفسير ابن ‌كثير، ج‌ 4، ص‌ 605.</ref>
+
سفارش‌هاى رسول خدا صلى الله علیه و آله و [[ائمه اطهار]] علیهم‌السلام به قرائت این سوره (با توجه به مضمون آن) مى‌تواند تلاشى براى هدایت مردم به ‌سوى اعتقاد صحیح به خداى تعالى بشمار آید؛ به ‌ویژه براى مردمى كه به بت‌پرستى خو گرفته بودند. از این‌رو هرگاه یكى از صحابه به قرائت این سوره مداومت ‌مى‌كرد به شدت مورد تشویق و محبت رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله قرار مى‌گرفت.<ref> نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 701؛ تفسیر ابن ‌كثیر، ج‌ 4، ص‌ 605.</ref>
  
 
==پانویس ==
 
==پانویس ==
سطر ۵۱: سطر ۵۱:
 
===منابع===
 
===منابع===
  
سيد محمود دشتى، دائرةالمعارف قرآن کریم، جلد 2، صفحه 354-358.
+
سید محمود دشتى، دائرةالمعارف قرآن کریم، جلد 2، صفحه 354-358.
  
 
[[رده: سوره های قرآن]]
 
[[رده: سوره های قرآن]]

نسخهٔ ‏۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۴۲

نام یك‌صد و دوازدهمین سوره قرآن‌ كریم.

اخلاص از سور مكى است كه پس از سوره ناس و پیش از سوره نجم نازل شده و در رتبه بیست و یكم نزول قرار گرفته است.[۱] به ‌دلیل برخى روایاتِ اسباب نزول، احتمال نزول آن در مدینه نیز داده شده[۲] یا حتى از سوره‌هاى مدنى شمرده شده است.[۳]

بنا بر روایتى از ابن ‌مسعود و ابى ‌بن ‌كعب و ابن ‌عباس این سوره در پاسخ گروهى از مشركان مكه نازل شد كه از رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله خواستند تا نَسَب پروردگارش را بیان ‌كند.[۴] اما طبق روایاتى دیگر نزول این سوره در پاسخ برخى از دانشمندان یهود دانسته شده كه از رسول خدا صلى الله علیه و آله چنین درخواستى داشتند.[۵]

در روایتى از امام صادق علیه‌السلام نیز نظر اخیر تأیید شده است.[۶] در این دسته دوم از روایاتِ سبب نزول بیان نشده كه پرسش یهود از پیامبر در مدینه صورت گرفته بلكه حتى در پاره‌اى از آن‌ها آمده كه شمارى از عالمان یهود به مكه آمده و در آن‌جا از رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله درباره نسب خدا سؤال كرده‌اند؛[۷] اما همین روایات سبب شده است كه برخى مفسران نزول سوره اخلاص را در مدینه بدانند.[۸] گروهى دیگر نیز بدون استناد به دلیلى معتبر براى جمع این دو دسته از روایات به نزول مكرر سوره اخلاص در مدینه نظر داده‌اند.[۹]

این سوره 4 آیه دارد اما قاریان مكه و شام شمار آیات آن را 5 آیه دانسته‌اند به این صورت كه هر یك از «لَم یَلِد» و «لَم یُولَد» را آیه‌اى جدا به ‌شمار آورده‌اند؛[۱۰] همچنین این سوره داراى 17‌ كلمه و 47 حرف است و در روایات و منابع قدیمى‌تر از آن به سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» یاد ‌شده است؛[۱۱] با این حال مجموعاً 20 نام كه اكثر آن‌ها اوصافى بر گرفته از مضمون سوره یا روایاتِ آثار و فضایل است براى آن یاد ‌شده: توحید (زیرا مضمون سوره فقط مشتمل بر معارف توحید است)[۱۲]، اخلاص (چون معتقد به این سوره مؤمن مخلص است یا آن كه خداى تعالى قارى آن را از دوزخ خلاصى مى‌بخشد یا براى آن كه این سوره بر صفات سلبیه خدا مشتمل است. از این ‌رو خدا را از صفات نقص خالص مى‌گرداند)[۱۳]، نسبة‌الرب (برگرفته از روایاتى چند منقول از رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله، ائمه معصومین و نیز صحابه كه این سوره را نسب و صفت پروردگار معرفى كرده‌اند) بنا به روایتى از امام صادق علیه‌السلام خداوند در معراجِ پیامبر خطاب كرده است: «اقراء قل هو اللّه أحد كما أنزلت فإنّها نَسَبى و‌...».[۱۴]

مُقَشْقَشَه (با ‌سوره كافرون مُقَشْقَشان نامیده شده‌اند؛ از آن رو كه این دو سوره قارى را از شرك و نفاق دور مى‌كنند)،[۱۵] مُحضَرَه (زیرا هنگام قرائت فرشتگان براى استماع آن حاضر مى‌شوند)، مُنفِّره (چون قرائت آن شیطان را دور مى‌كند)، نور (برگرفته از روایتِ «إِن لكل شىء نوراً و نور القرآن قل هو الله أَحد»)، اساس (براى آن كه بر توحید یعنى اساس دین مشتمل است[۱۶] یا برگرفته از حدیثى از رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله كه آسمان‌ها و زمین‌هاى هفت‌گانه را بر «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» استوار مى‌داند)، امان (زیرا اعتماد به آن امان از عذاب الهى است)، برائت (براى آن كه رسول خدا صلى الله علیه و آله شخصى را كه این سوره را قرائت كرده بود، از شرك مبرا دانست)، مانعه (بر گرفته از روایتى از ابن‌عباس كه این سوره مانع از عذاب قبر و شعله‌هاى آتش است)، جمال (در حدیث آمده: «إِنّ الله جمیل‌ و یحبّ الجمال» و رسول خدا صلى الله علیه و آله در تفسیر جمیل، صفات ذكر شده در این سوره را بیان كرده است)، ولایت (قارى آن عارف به خداوند با صفات ذكر شده در این سوره و از اولیاى الهى مى‌شود)، معرفه (برگرفته از حدیث رسول خدا صلى الله علیه و آله كه درباره تلاوت ‌كننده این سوره فرمود: این بنده پروردگارش را شناخت)، نجات (چون موجب نجات از اعتقاد به تشبیه و كفر در دنیا و نجات از آتش، در آخرت مى‌شود)، مُعوّذه (در پاره‌اى روایات این سوره با دو سوره فلق و ناس «معوذات» خوانده شده‌اند و نقل شده كه رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله با قرائت این سه سوره، شمارى از اصحاب خود را تعویذ كرده است)، مُذكِّره (براى آن كه قرائت آن توحید خالص را به یاد مى‌آورد)، شافیه، تجرید، تفرید و صمد.[۱۷]

«صمد» پس از دو نام «اخلاص» و «توحید» و نیز «نسبة الرب» مشهورترین نام سوره است كه از یك سو این نام تنها در همین سوره از قرآن آمده[۱۸] و از سوى دیگر مهم‌ترین واژه این سوره است كه توجه مفسران به آن جلب شده‌است.

این سوره یكى از 5 سوره‌اى است كه با فعل امرِ «قل» شروع شده اما از نظر حجم با سه سوره كافرون، سوره فلق و سوره ناس ارتباط بیشترى دارد. این سوره از یك سو با سوره كافرون پیوند دارد زیرا هر دو سوره در جهت تحكیم پایه‌هاى توحید معرفى شده‌اند و از سوى دیگر با دو سوره فلق و ناس پیوند دارد و با عنوان معوذات به قرائت آن سفارش شده و براى آن‌ها خاصیت تعویذ در مقابلِ بعضى بیمارى‌ها و خطرها و اساساً در امان خدا قرار گرفتن بیان شده است.

محتواى سوره:

سوره اخلاص خداوند را به یكتایى در ذات وصف كرده: «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» و خدا را تنها مرجع رفع همه نیازهاى مخلوقات معرفى كرده است: «اَللّهُ الصَّمَد» و هر گونه صفت نقصى مانند تركیب و داشتن اجزا و به وجود آمدن از شیئى دیگر را از او نفى مى‌كند: «لَم یَلِد وَلَم یُولَد» و او را از هر گونه شریك داشتن مُبرّا مى‌داند: «و‌لَم یَكُن لَهُ كُفُواً اَحَد».

مهم‌ترین وصف خدا در این سوره پس از بیان یگانگى در ذات، صَمَد بودن است كه روایات متعددى از معصومین علیهم‌السلام در تفسیر آن نقل شده و مجموع آن‌ها یگانگى خدا در افعال (توحید افعالى) را ثابت و هر گونه نقص و صفات سلبى را از خداوند نفى مى‌كند.[۱۹] (=>‌صمد)

احكام فقهى سوره:

به قرائت این سوره در نمازهاى واجب روزانه سفارش ویژه‌اى شده است. با این‌كه سفارش شده در یك نماز واجب پس از حمد، قرائت یك سوره از قرآن در هر دو ركعت آن تكرار نشود، این امر در مورد سوره اخلاص استثنا شده است.[۲۰]

روایت شده كسى كه در هیچ یك از نمازهاى واجب روزانه‌اش سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» را نخواند به او خطاب مى‌شود: تو از نمازگزاران نبودى؛[۲۱] یعنى نماز تو كامل نبوده است. نیز به قرائت این سوره بعد از نماز جمعه[۲۲] و در نماز طواف و نماز وتر و تعقیب نماز واجب[۲۳] سفارش شده است.

برخلاف دیگر سوره‌هاى قرآن كه نمازگزار مى‌تواند پیش از رسیدن به نصف از آن عدول كرده به قرائت سوره دیگر بپردازد در مورد سوره اخلاص و سوره كافرون این اجازه استثنا شده و نمازگزار باید كه با شروع به قرائت این دو سوره، آن را به پایان برساند.[۲۴]

سوره اخلاص بر اثر معارف بلند توحیدى آن در میان سایر سوره‌هاى قرآن جایگاهى ممتاز دارد. روایتى منقول از امام سجاد علیه‌السلام بیان‌گر عمق معارف این سوره است؛ كسى از آن حضرت درباره توحید پرسید و آن حضرت در پاسخ گفت: خداوند مى‌دانست در آخرالزمان گروه‌هایى ژرف‌اندیش خواهند آمد؛ از این ‌رو سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» و 5 آیه آغازین سوره حدید را نازل كرد.

در روایتى از امام ‌رضا علیه‌السلام آمده است كه هر كس این سوره را قرائت كند، توحید را شناخته است. در این روایت سفارش شده كه پس از اتمام قرائت سوره، قارى سه بار بگوید: «كذلك الله ربى».[۲۵]

فضائل و آثار:

این سوره از معدود سوره‌هاى قرآن است كه براى آن فضایل و آثارى ویژه و فوق‌العاده بیان شده است. درباره فضیلت قرائت این سوره از طریق فریقین روایات فراوانى نقل شده است. مهم‌ترین و مشهورترین فضیلت سوره اخلاص برابرى ثواب قرائت آن با ثواب قرائت ثلث قرآن است؛ روایاتى پیامبر صلى الله علیه و آله،[۲۶] پیشوایان معصوم علیهم‌السلام[۲۷] و نیز صحابه بر این فضیلت دلالت دارد.

تنها در یك روایت از رسول خدا صلى الله علیه و آله به نقل اَنَس، ثواب آن برابر ربع قرآن دانسته شده است.[۲۸] نیز به قرائت آن همراه با دو سوره فلق و سوره ناس در هر شب پیش از خوابیدن توصیه و صد بار قرائت آن، كفاره گناهان شمرده شده است همچنین گفته شده: قرائت آن پس از نمازهاى واجب، خیر دنیا و آخرت و مغفرت الهى را براى قارى و پدر و مادرش جلب مى‌كند.[۲۹]

در روایات خواندن آن را سبب ایمنى از شر حاكم ستمگر و مردم نیز برشمرده‌اند. مفضل ‌بن ‌عمر از امام صادق علیه‌السلام نقل كرده است: با ‌قرائت «بِسمِ ‌اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم» و «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» میان خود و مردم حایل ایجاد كن و آن را در طرف راست، چپ، پیش‌رو، پشت سر، بالا و پایین خودت بخوان.[۳۰]

نیز رسول خدا صلى الله علیه و آله به یكى از اصحابش توصیه كرده است كه براى رفع فقر و تنگدستى، این سوره را پس از ورود به خانه قرائت كند[۳۱] و نقل شده كه رسول خدا صلى الله علیه و آله در وقتى كه او را عقربى گزیده بود با قرائت این سوره و معوّذتین، خود را تعویذ كرده است.[۳۲]

در حدیثى آمده است كه هرگاه رسول خدا صلى الله علیه و آله بیمار مى‌شد، سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» را بر خود مى‌خواند.[۳۳]

سفارش‌هاى رسول خدا صلى الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم‌السلام به قرائت این سوره (با توجه به مضمون آن) مى‌تواند تلاشى براى هدایت مردم به ‌سوى اعتقاد صحیح به خداى تعالى بشمار آید؛ به ‌ویژه براى مردمى كه به بت‌پرستى خو گرفته بودند. از این‌رو هرگاه یكى از صحابه به قرائت این سوره مداومت ‌مى‌كرد به شدت مورد تشویق و محبت رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله قرار مى‌گرفت.[۳۴]

پانویس

  1. البرهان فى علوم القرآن، ج‌ 1، ص‌ 280؛ الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 19.
  2. المیزان، ج‌ 20، ص‌ 387.
  3. الاتقان، ج‌ 1، ص ‌27.
  4. مجمع‌البیان، ج 10، ص 859؛ تفسیر ابن كثیر، ج 4، ص‌ 604‌ـ‌605؛ الدرالمنثور، ج‌ 8، ص‌ 670.
  5. مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 859.
  6. مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 859.
  7. مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 859.
  8. الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 26.
  9. الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 26.
  10. مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 854؛ بصائر ذوى التمییز، ج‌ 1، ص‌ 553.
  11. صحیح البخارى، ج‌ 6، ص‌ 115؛ سنن الدارمى، ج‌ 2، ص‌ 459‌ـ‌461؛ روح المعانى، مج‌ 16، ج‌ 30، ص‌ 476.
  12. بیان السعاده، ج‌ 4، ص‌ 281.
  13. الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلین، ج‌ 5، ص 707.
  14. الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلین، ج‌ 5، ص 707.
  15. مجمع‌البیان، ج‌ 10، ص‌ 854.
  16. الاتقان، ج‌ 1، ص‌ 122.
  17. التفسیر الكبیر، ج‌ 32، ص‌ 175‌ـ‌176؛ تفسیر بقاعى، ج‌ 8، ص‌ 575؛ روح المعانى، مج‌ 16، ص‌ 477.
  18. تفسیر قرطبى، ج‌ 20، ص‌ 169.
  19. المیزان، ج‌ 20، ص‌ 388‌ـ‌391.
  20. مستمسك العروه، ج‌ 6، ص‌ 285.
  21. البرهان، ج‌ 5، ص‌ 793؛ الكافى، ج‌ 2، ص‌ 622.
  22. الاحادیث والآثار، ص‌ 424.
  23. سنن نسائى، ج‌ 3، ص‌ 68؛ فضائل سورة الاخلاص، ص‌ 153؛ الاحادیث والاثار، ص‌ 284 و 391.
  24. الكافى، ج‌ 3، ص‌ 317.
  25. نور الثقلین، ج‌ 5، ص‌ 700.
  26. تفسیر ابن ‌كثیر، ج ‌4، ص‌ 606‌ـ‌607؛ الدرالمنثور، ج‌ 8، ص‌ 678‌ـ‌680.
  27. نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 702؛ خواص القرآن، ص‌ 204‌ـ‌205.
  28. نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 699.
  29. مجمع‌البیان، ج 10، ص 855؛ تفسیر ابن ‌كثیر، ج 4، ص 605 و 609.
  30. نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 703.
  31. نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 705؛ تفسیر ابن كثیر، ج‌ 4، ص‌ 608.
  32. نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 704.
  33. الاحادیث والآثار، ص‌ 419.
  34. نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 701؛ تفسیر ابن ‌كثیر، ج‌ 4، ص‌ 605.

منابع

سید محمود دشتى، دائرةالمعارف قرآن کریم، جلد 2، صفحه 354-358.