منابع و پی نوشتهای متوسط
جامعیت مقاله متوسط
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

سنن ابی داوود (کتاب): تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (Zamani صفحهٔ سنن ابی داود (کتاب) را به سنن ابی داوود (کتاب) منتقل کرد)
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۹ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۰۴

سنن ابى داود.jpg
نویسنده ابی داود سلیمان بن الشعث السجستانی
موضوع احادیث اهل سنت
زبان عربی
تعداد جلد 4
تحقیق محمد محیی الدین عبدالحمید.

مولف

ابو داود سليمان بن اشعث اَزدي سجستاني در سال 202 هجري به دنيا آمد و در سال 275 هجري در بصره وفات يافت. او براي فراگيري حديث به شهرهاي خراسان، شام، مصر و حجاز مسافرت كرد و در نهايت تا پايان عمر در بصره رحل اقامت افكند. او فقه و حديث را نزد احمد بن حنبل و صفوان بن صالح، قتيبه بن سعيد و اسحاق بن راهويه فرا گرفت. و گفته اند كه ترمذي، نسايي، صاحبان سنن و ابوعوانه اسفرائيني از او حديث سماع كرده اند. و او را امام محدثان در عصر خود دانسته اند.[۱]

محتوای کتاب

سنن ابى داوود شامل 4800 حديث است[۲] و مطابق با اظهار مولف آن فقط شامل روایات مربوط به احکام است و روایات اخلاقی و فضائل اعمال و غیره را در بر نمی‌گیرد.[۳]

دربارۀ اين كتاب گفته شده: كسى كه قصد حصر سنن را داشته باشد، به سنن ابى داوود مراجعه كند[۴]

راويان سنن ابی داوود

مشهورترين راويان سنن عبارتند از: ابوسعيد بن اعرابي، ابو علي لؤلؤي، ابوبكر بن داسه، و كتاب سنن بنا به روايت ابو علي لؤلؤي انتشار يافته است. [۵]

تالیفات با محوریت سنن ابی داوود

سنن ابى داوود، توسط جمعى، اختصار شده و گروهى نيز بر اصل سنن يا بر اختصارات مزبور، شروح و حواشى نوشته‌اند كه از آن جمله: شرح ابو سليمان خطابى، متوفاى 388 ه‍ به نام معالم السنن و شرح سيوطى به نام مرقاة الصعود الى سنن ابى داوود و عون المعبود فى شرح سنن ابى داوود است».[۶]

پانویس

  1. علي نصيري، آشنايي با علوم حديث، ص 150
  2. تدريب الراوى، ص 56
  3. عبدالوهاب اوزون، زیاد، «سنن ابی داود؛ مکانتها، و شرطها، و روایاتها، و شروحها»، معهد المخطوطات العربیة، ذوالحجة 1432، ش117، ص97
  4. علوم الحديث
  5. معارف، مجید، تاريخ عمومي حديث، ص 148.
  6. علم الحدیث، کاظم مدیرشانچی، ص70

منابع

  • علم الحدیث، کاظم مدیرشانچی
  • آشنايي با علوم حديث، علي نصيري
  • تاريخ عمومي حديث، مجید معارف
  • «سنن ابی داود؛ مکانتها، و شرطها، و روایاتها، و شروحها»، زیاد عبدالوهاب اوزون، معهد المخطوطات العربیة، ذوالحجة 1432، ش117.