کیفیت پژوهش متوسط است
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

روزه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (حکمت وجوب روزه)
 
(۸ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{خوب}}
 
{{خوب}}
'''روزه''' یکی از اعمال عبادی مسلمانان است که در این عمل شخص روزه دار از [[اذان]] صبح تا اذان مغرب از خوردن و آشامیدن و سایر کارهایی که روزه را باطل مى کند خوددارى می نمایند. روزه در برخی از روایات به عنوان یکی از ارکان پنج‌گانه اسلام دانسته شده که نشان دهنده اهمیت فراوان آن است. این عبادت در [[ماه رمضان]] بر هر مسلمان مکلف که توانایی بر انجام آن داشته باشد [[واجب]] است.
+
'''روزه''' یکی از [[فروع دین]] اسلام است که در آن شخص روزه‌دار، از [[اذان]] صبح تا اذان مغرب، از خوردن و آشامیدن و سایر کارهایی که روزه را باطل مى کند خوددارى می نماید. روزه در برخی از روایات به عنوان یکی از ارکان پنج‌گانه [[اسلام]] دانسته شده، چنانکه در امتهای گذشته نیز بوده، و این نشان دهنده اهمیت فراوان روزه است. این عبادت عملی در [[ماه رمضان]] بر هر مسلمان [[تکلیف|مکلف]] که توانایی بر انجام آن را داشته باشد [[واجب]] است.
  
 
==معنای روزه==
 
==معنای روزه==
  
«روزه» در لغت عبارت است از امساک، خوددارى و ترک؛ بنابراین هر کس از چیزى امساک و خوددارى ورزد، از آن چیز روزه گرفته است.<ref> فقه الامام جعفر الصادق علیه السلام، محمدجواد مغنیه، ج ۲، ص ۷، بیروت.</ref> چنان که [[قرآن کریم]] از قول [[حضرت مریم]] علیهاالسلام نقل مى کند که فرمود: «انّى  نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ اکلِّمَ الْیوْمَ انْسِیاً<ref> [[سوره مریم]]، آیه ۲۶. </ref> براى خداى رحمان روزه نذر کرده ام و امروز با هیچ بشرى سخن نمى گویم».
+
«روزه» در لغت عبارت است از امساک، خوددارى و ترک؛ بنابراین هر کس از چیزى امساک و خوددارى ورزد، از آن چیز روزه گرفته است.<ref> فقه الامام جعفر الصادق علیه السلام، محمدجواد مغنیه، ج ۲، ص ۷، بیروت.</ref> چنان که [[قرآن کریم]] از قول [[حضرت مریم]] علیهاالسلام نقل مى کند که فرمود: {{متن قرآن|«إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمَٰنِ صَوْمًا فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنْسِيًّا}}؛<ref> [[سوره مریم]]، آیه ۲۶. </ref> براى خداى رحمان روزه نذر کرده ام و امروز با هیچ بشرى سخن نمى گویم».
  
 
و در [[شریعت|شرع]]، روزه آن است که انسان براى انجام فرمان خداوند عالم از [[اذان]] صبح تا مغرب از چیزهایى که روزه را باطل مى کند، خوددارى نماید.<ref> احکام روزه، نعمت الله یوسفیان، ص ۱۵.</ref>
 
و در [[شریعت|شرع]]، روزه آن است که انسان براى انجام فرمان خداوند عالم از [[اذان]] صبح تا مغرب از چیزهایى که روزه را باطل مى کند، خوددارى نماید.<ref> احکام روزه، نعمت الله یوسفیان، ص ۱۵.</ref>
سطر ۱۰: سطر ۱۰:
 
==اهمیت روزه==
 
==اهمیت روزه==
  
روزه در [[اسلام]] از اهمیت زیادى برخوردار است و در میان عبادات تنها عبادتى است که به خداوند متعال اختصاص یافته است؛ زیرا به لحاظ جایگاهش کمتر در معرض [[ریا]] قرار مى گیرد، بر خلاف دیگر عبادات که چون در معرض دید مردم است از ریا برکنار نبوده و دست یابى [[اخلاص]] در آن ها سخت و دشوار است. علاوه بر آن، [[روزه]] یکى از ارکان پنج گانه اسلام نیز مى باشد.
+
روزه در [[اسلام]] از اهمیت زیادى برخوردار است و در میان عبادات تنها عبادتى است که به [[الله|خداوند]] متعال اختصاص یافته است؛ در [[حدیث قدسی|حدیث قدسى]] از [[پیامبر اسلام]] صلى الله علیه و آله و سلم نقل شده است که خداوند مى فرماید: {{متن حدیث|«الصَّوْمُ لى وَ أنَا أجْزى بِهِ»}}<ref> [[وسائل الشیعه]]، ج ۷، ص ۲۹۲.</ref>؛ «روزه براى من است و من خود، پاداش آن را مى دهم».
  
در [[حدیث قدسی|حدیث قدسى]] از [[پیامبر اسلام]] صلى الله علیه و آله و سلم نقل شده است که خداوند مى فرماید: «الصَّوْمُ لى وَ أنَا أجْزى بِهِ<ref> [[وسائل الشیعه]]، ج ۷، ص ۲۹۲.</ref>؛ روزه براى من است و من خود، پاداش آن را مى دهم».
+
اختصاص روزه به خدا می تواند از این جهت باشد که روزه به لحاظ جایگاهش کمتر در معرض [[ریا]] قرار مى گیرد، بر خلاف دیگر عبادات که چون در معرض دید مردم است از ریا برکنار نبوده و دست یابى [[اخلاص]] در آن ها سخت و دشوار است.  
  
[[امام صادق]] علیه السلام مى فرماید: «بُنِىَ الْاسْلامُ عَلى  خَمْسِ دَعائِمَ؛ عَلَى الصَّلاةِ وَالزَّکاةِ وَالصّوْمِ وَالْحَجِّ وَ وِلایةِ امیرِالْمُؤْمِنینَ وَالْائِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیهِمْ<ref> [[بحارالانوار]]، ج ۹۳، ص ۲۵۷.</ref>؛ اسلام بر پنج پایه استوار است؛ [[نماز]]، [[زکات]]، [[روزه]]، [[حج]] و [[ولایت]] [[امیرالمومنین]] و فرزندان آن حضرت صلوات الله علیهم که امام هستند.<ref> احکام اسلامى، ص ۱۰۵.</ref>
+
[[روزه]] در روایت [[امام صادق]] علیه السلام یکى از ارکان پنج گانه [[اسلام]] شمرده شده است: {{متن حدیث|«بُنِىَ الْاسْلامُ عَلى  خَمْسِ دَعائِمَ؛ عَلَى الصَّلاةِ وَالزَّکاةِ وَالصّوْمِ وَالْحَجِّ وَ وِلایةِ امیرِالْمُؤْمِنینَ وَالْائِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیهِمْ»}}<ref> [[بحارالانوار]]، ج ۹۳، ص ۲۵۷.</ref>؛ اسلام بر پنج پایه استوار است؛ [[نماز]]، [[زکات]]، [[روزه]]، [[حج]] و [[ولایت]] [[امیرالمومنین]] و فرزندان آن حضرت صلوات الله علیهم که [[امام]] هستند.<ref> احکام اسلامى، ص ۱۰۵.</ref>
  
 
==حکمت وجوب روزه==
 
==حکمت وجوب روزه==
  
دستیابی به خلوص و پاکى، احساس درد و رنج مستمندان، آگاهى بر فقر خود در [[قیامت|قیامت]]، صبر در سختی‌ها از جمله حکمت‌هاى وجوب روزه است که در روایات به آن‌ها اشاره شده است.
+
دستیابی به خلوص و پاکى، احساس درد و رنج مستمندان، آگاهى بر فقر خود در [[قیامت|قیامت]] و صبر در سختی‌ها، از جمله حکمت‌هاى وجوب روزه است که در [[روایت|روایات]] به آن‌ها اشاره شده است.
  
[[حضرت فاطمه]] علیهاالسلام فرمود: «فَرَضَ اللَّهُ الصِّیامَ تَثبْیتاً لِلْاخْلاصِ؛<ref> بحارالانوار، ج ۹۳، ص ۳۶۸.</ref> خداوند روزه را به خاطر تثبیت [[اخلاص]] واجب کرده است».
+
[[حضرت فاطمه]] علیهاالسلام فرمود: {{متن حدیث|«فَرَضَ اللَّهُ الصِّیامَ تَثبْیتاً لِلْاخْلاصِ»}}؛<ref> بحارالانوار، ج ۹۳، ص ۳۶۸.</ref> «خداوند روزه را به خاطر تثبیت [[اخلاص]] واجب کرده است».
  
 
از [[امام رضا]] علیه السلام نقل شده که فرمود: علت واجب شدن روزه آن است که مردم، سختى گرسنگى را چشیده، بر فقر در [[آخرت]] آگاه شوند. روزه دار خاشع و فروتن شده و توجه داشته باشد که اعمالش به حساب مى آید و مورد پاداش قرار مى گیرد؛ و (نیز) مقابل گرسنگى و تشنگى صابر شود و علاوه بر دورى از شهوات، [[ثواب]] الهى نصیبش گردد... و از سختى‌هاى مستمندان باخبر شود، تا حقى را که خداوند در اموالش قرار داده است، ادا نماید.<ref> وسایل الشیعه، ج ۷، ص ۴.</ref><ref>احکام اسلامى، ص ۱۰۵.</ref>
 
از [[امام رضا]] علیه السلام نقل شده که فرمود: علت واجب شدن روزه آن است که مردم، سختى گرسنگى را چشیده، بر فقر در [[آخرت]] آگاه شوند. روزه دار خاشع و فروتن شده و توجه داشته باشد که اعمالش به حساب مى آید و مورد پاداش قرار مى گیرد؛ و (نیز) مقابل گرسنگى و تشنگى صابر شود و علاوه بر دورى از شهوات، [[ثواب]] الهى نصیبش گردد... و از سختى‌هاى مستمندان باخبر شود، تا حقى را که خداوند در اموالش قرار داده است، ادا نماید.<ref> وسایل الشیعه، ج ۷، ص ۴.</ref><ref>احکام اسلامى، ص ۱۰۵.</ref>
  
 
==روزه در قرآن==
 
==روزه در قرآن==
آیات مربوط به وجوب روزه که در سوره بقره قرار دارد به این شرح است:
+
آیات ۱۸۳ تا ۱۸۵ [[سوره بقره]] به وجوب روزه و [[احکام شرعی|احکام]] آن اشاره دارد:
«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا کتِبَ عَلَیکمُ الصِّیامُ کمَا کتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکمْ لَعَلَّکمْ تَتَّقُونَ * أَیامًا مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ کانَ مِنْکمْ مَرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَیامٍ أُخَرَ وَ عَلَى الَّذِینَ یطِیقُونَهُ فِدْیةٌ طَعَامُ مِسْکینٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَیرًا فَهُوَ خَیرٌ لَهُ وَأَنْ تَصُومُوا خَیرٌ لَکمْ إِنْ کنْتُمْ تَعْلَمُونَ * شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَیناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَ الْفُرْقانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْکمُ الشَّهْرَ فَلْیصُمْهُ وَ مَنْ کانَ مَریضاً أَوْ عَلى‏ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَیامٍ أُخَرَ یریدُ اللَّهُ بِکمُ الْیسْرَ وَ لا یریدُ بِکمُ الْعُسْرَ وَ لِتُکمِلُوا الْعِدَّةَ وَ لِتُکبِّرُوا اللَّهَ عَلى‏ ما هَداکمْ وَ لَعَلَّکمْ تَشْکرُون‏».<ref> [[سوره بقره]]، آیه‌های ۱۸۳ و ۱۸۴ و ۱۸۵.</ref>
 
  
'''<I>ترجمه آیات:</I>''' ای کسانی که [[ایمان]] آورده اید؛ روزه بر شما واجب شده همان طور که بر اقوام قبل از شما واجب شده بود شاید باتقوا شوید. و این روزهائی چند است پس هر کس از شما مریض و یا مسافر باشد باید ایامی دیگر بجای آن بگیرید و اما کسانی که به هیچ وجه نمی توانند روزه بگیرند عوض روزه برای هر روز یک مسکین طعام دهند و اگر کسی عمل خیری را داوطلبانه انجام دهد برایش بهتر است و این که روزه بگیرید برایتان خیر است اگر بنای عمل کردن دارید. و آن ایام کوتاه ([[ماه رمضان]]) است که [[قرآن]] در آن نازل شده تا هدایت مردم و بیاناتی از هدایت و جداسازنده [[حق]] از [[باطل]] باشد. پس هر کس این ماه را درک کرد باید روزه اش بگیرد و هر کس مریض و یا مسافر باشد به جای آن چند روزی از ماه‌های دیگر بگیرد خدا برای شما آسانی و سهولت را خواسته و دشواری نخواسته و منظور این‌ست که عده سی روزه ماه را تکمیل کرده باشید و خدا را در برابر این که هدایت‌تان کرد تکبیر گفته و شاید شکرگزاری کرده باشید.
+
{{متن قرآن|«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ * أَيَّامًا مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ وَأَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ * شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‏»}}.<ref> [[سوره بقره]]، آیه‌های ۱۸۳ و ۱۸۴ و ۱۸۵.</ref>
  
'''بیان آیات'''
+
'''<I>ترجمه آیات:</I>''' ای کسانی که [[ایمان]] آورده اید؛ روزه بر شما واجب شده همان طور که بر اقوام قبل از شما واجب شده بود شاید باتقوا شوید. و این روزهائی چند است پس هر کس از شما مریض و یا مسافر باشد باید ایامی دیگر بجای آن بگیرد و اما کسانی که به هیچ وجه نمی توانند روزه بگیرند عوض روزه برای هر روز یک مسکین طعام دهند و اگر کسی عمل خیری را داوطلبانه انجام دهد برایش بهتر است و این که روزه بگیرید برایتان خیر است اگر بنای عمل کردن دارید. (و آن ایام کوتاه) [[ماه رمضان]] است که [[قرآن]] در آن نازل شده تا هدایت مردم و بیاناتی از هدایت و جداسازنده [[حق]] از [[باطل]] باشد. پس هر کس این ماه را درک کرد باید روزه اش بگیرد و هر کس مریض و یا مسافر باشد به جای آن چند روزی از ماه‌های دیگر بگیرد خدا برای شما آسانی و سهولت را خواسته و دشواری نخواسته و منظور این‌ست که عده سی روزه ماه را تکمیل کرده باشید و خدا را در برابر این که هدایت‌تان کرد تکبیر گفته و شاید شکرگزاری کرده باشید.
  
'''<I>ویژگی های بیانی آیات تشریع روزه:</I>'''
+
آنچه از این آیات بر می آید آن است که:
  
سیاق این سه آیه دلالت دارد بر این که: اولاً هر سه با هم نازل شده اند، برای این که ظرف (ایام) در ابتدای آیه دوم متعلق به کلمه (صیام) در آیه اول است و جمله (شهر رمضان) در آیه سوم یا خبر است  برای مبتدائی حذف شده که عبارت است از ضمیری که به کلمه (ایاما) برمی گردد، و تقدیر جمله (هی شهر رمضان) است و یا مبتدائی است  برای خبری که حذف شده و تقدیرش "شهر رمضان هو الذی کتب علیکم صیامه" است و یا بدل از کلمه صیام در جمله (کتب علیکم الصیام) در آیه اول است، و به هر تقدیر جمله (شهر رمضان) بیان و توضیحی است  برای روشن کردن جمله (ایاما معدودات) ایام معدوده ای که [[روزه]] در آن‌ها واجب شده. پس به دلیلی که ذکر شد آیات سه گانه مورد بحث  به هم متصل و نظیر کلام واحدی است که یک غرض را دربردارد، و آن غرض عبارت است از بیان وجوب روزه (ماه رمضان).
+
*واجب بودن روزه اختصاص به [[اسلام]] ندارد، بلکه حکمی است که در امت‌های سابق نیز تشریع شده بود: {{متن قرآن|«كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ»}}.
 +
*كسانى كه بيمار يا مسافر باشند و روزه گرفتن براى آنها مشقت داشته باشد از اين حكم معافند و بايد روزهاى ديگرى که مسافر یا بیمار نیستند بجاى آن روزه بگيرند: {{متن قرآن|«فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ»}}.
 +
*كسانى كه با نهايت زحمت بايد روزه بگيرند (مانند پير مردان‏ و پير زنان و بيماران مزمن كه بهبودى براى آنها نيست) لازم نيست مطلقا روزه بگيرند، بلكه بايد بجاى آن كفاره بدهند(مسكينى را اطعام كند): {{متن قرآن|«وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ»}}.
  
و ثانیا دلالت دارد بر این که قسمتی از گفتار این سه آیه به منزله زمینه چینی برای قسمت دیگر آن است، یعنی دو آیه اول به منزله مقدمه است  برای آیه سوم، چون در آیه سوم [[تکلیف|تکلیفی]] واجب می شود که صاحب کلام، اطمینان ندارد از این که شنونده از اطاعت آن سرپیچی نکند، برای این که تکلیف نامبرده تکلیفی است که بالطبع برای مخاطب، شاق و سنگین است و به این منظور، دو آیه اول از جملاتی ترکیب شده که هیچ یک از آن‌ها از هدایت ذهن مخاطب به تشریع روزه رمضان خالی نیست، بلکه در همه آن‌ها به تدریج ذهن شنونده را به سوی آن توجه می دهد و به این وسیله استیحاش و اضطراب ذهن او را از بین می برد و در نتیجه علاقمند به روزه می کند، تا با اشاره به تخفیف و تسهیلی که در تشریع این حکم رعایت  شده و نیز با ذکر فوائد و خیر دنیوی و اخروی که در آن است، حدت و شدت دلخواهی و استکبار او را بشکند.
+
==روزه در روایات==
  
و به همین جهت  بعد از آن که در جمله: "یا ایها الذین آمنوا کتب علیکم الصیام"، مساله وجوب روزه بر مسلمانان را خاطرنشان کرد، بلافاصله فرمود: "کما کتب علی الذین من قبلکم" و فهمانید که شما مسلمانان نباید از تشریع [[روزه]] وحشت کنید و آن را گران بشمارید، چون این حکم منحصر به شما نبوده، بلکه حکمی است که در امت‌های سابق نیز تشریع شده بود. (لعلکم تتقون)، یعنی علاوه بر این که عمل به این دستور، همان فائده ای را دارد که شما به امید رسیدن به آن [[ایمان]] آوردید و آن، عبارت است از [[تقوا]] و علاوه بر این، این عمل که گفتیم در آن، امید تقوا برای شما هست، همچنان که برای امت‌های قبل از شما بود، عملی نیست که تمامی اوقات شما را و حتی بیشتر اوقاتتان را بگیرد. بلکه عملی است که در ایامی قلیل و معدود انجام می شود (ایاما معدودات)، آری نکره (و بدون الف و لام) آمدن کلمه (ایاما) دلالت  بر ناچیزی ایام دارد و در این که ایام را به وصف معدود توصیف کرد، خود اشعاری است  به اهمیت نداشتن آن، همچنان که همین توصیف در آیه: "و شروه بثمن بخس دراهم معدودة"<ref> و او را ([[حضرت یوسف]] را) به بهاى ناچیزى، درهمى چند فروختند. ([[سوره یوسف]]، آیه ۲۰)</ref> می فهماند که [[حضرت یوسف]] علیه السلام را به چند درهم ناچیز فروختند.
+
در بیان اهمیت روزه همین بس که خداوند متعال در [[حدیث قدسی|حدیثی قدسی]] می‌فرماید: {{متن حدیث|«الصوم لی و انا اجازی به»}}؛ «روزه مال من است و خودم پاداش آن را به روزه‌دار می‌دهم».<ref> وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۲۹۲.</ref>
  
علاوه بر این که ما در تشریع این حکم رعایت اشخاصی را هم که این تکلیف برایشان طاقت فرسا است کرده ایم، و این گونه افراد باید به جای روزه [[فدیه|فدیه]] بدهند، آن‌هم فدیه مختصری که همه بتوانند بدهند، و آن عبارت است از طعام یک مسکین.
+
از این حدیث قدسی برمی‌آید که پاداشی که خداوند به شخص روزه‌دار عطا می‌کند، بی‌نهایت بوده و قابل احصا نمی‌باشد، چون خداوند متعال نه بخل در ذات مقدسش راه دارد و نه عاجز است از این که این همه پاداش به بنده‌اش بدهد.
  
"فمن کان منکم مریضا او علی سفر - تا جمله - فدیة طعام مسکین" و وقتی این عمل هم خیر شما را دربردارد، و هم تا جائی که ممکن بوده رعایت آسانی آن شده خیر شما در این است که بطوع و رغبت  خود روزه را بیاورید و بدون کراهت و سنگینی و بی پروا انجامش دهید، "فمن تطوع خیرا فهو خیر له" برای این که عمل نیک را بطوع و رغبت انجام دادن بهتر است، از این که به کراهت انجام دهند.
+
در ادامه به برخی از روایات [[اهل البیت|اهل بیت]] علیهم السلام در مورد روزه اشاره می‌کنیم:
  
بنابر آنچه گفته شد زمینه گفتار در دو آیه اول مقدمه است برای آیه سوم که می فرماید: "فمن شهد منکم الشهر فلیصمه..."، بنابراین جمله: "کتب علیکم الصیام" در آیه اول جمله ای است  خبری که می خواهد از تحقق چنین تکلیفی خبر دهد، نه این که در همین جمله تکلیف کرده باشد، آن طور که در آیه شریفه: "یا ایها الذین آمنوا کتب علیکم القصاص فی القتلی"<ref> اى کسانى که [[ایمان]] آورده اید براى شما درباره کشتگان قصاص مقرر شد. ([[سوره بقره]]، آیه ۱۷۸)</ref> و آیه "کتب علیکم اذا حضر احدکم الموت ان ترک خیرا الوصیة للوالدین والاقربین"<ref> بر شما مقرر شد هنگامى که [[مرگ]] یکى از شما فرارسد اگر مالى به جاى گذارد براى پدر و مادر و خویشاوندان وصیت کند. (سوره بقره، آیه ۱۸۰)</ref> تکلیف کرده چون هر چند در هر سه آیه تعبیر به (کتب علیکم) آمده، لیکن بین قصاص در مورد کشتگان - در آیه دوم - و وصیت به والدین و اقرباء - در آیه سوم، و بین مساله صیام - در آیه مورد بحث فرق است، و آن این است که قصاص در قتل امری است  سازگار با حس انتقام‌جوئی. امری است که دل‌های صاحبان خون تشنه آن است، صاحبان خون به حکم غریزه و طبیعت نمی توانند قاتل عزیز و پاره تن خود را زنده و سالم ببینند، و نمی توانند این معنا را تحمل کنند که نسبت  به جنایتی که به ایشان شده بی‌اعتنا شود و همچنین وصیت و سفارش والدین و خویشان که مطابق با حس ترحم و شفقت و رأفت  به ارحام است، آن هم در هنگامی که می خواهد به وسیله [[مرگ]] برای همیشه از آنان جدا شود.
+
*[[پیامبر اسلام|پیامبر اکرم]] صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: {{متن حدیث|«من صام شهر رمضان ایمانا و احتسابا، غفرالله له ما تقدم من ذنبه»}}؛ «کسی که از روی [[ایمان]] و در نظر داشتن خدا [[روزه]] بگیرد، خداوند گناهان گذشته‌اش را می‌آمرزد».<ref> سنن الرسول الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم، ص ۷۶۸.</ref>
 +
*امیرمؤمنان [[امام علی]] علیه السلام می‌فرمایند: {{متن حدیث|«فرض الله الصیام ابتلاء لاخلاص الخلق»}}؛ «خداوند روزه را واجب کرد تا به وسیله آن [[اخلاص]] مردم را بیازماید».<ref> بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج  ۹۳، ص ۲۷۱.</ref>
  
پس قصاص و وصیت دو حکم مقبول به طبع و موافق با مقتضای طبیعت آدمی است، و انشاء آن احتیاج به مقدمه و زمینه چینی ندارد، به خلاف حکم روزه که عبارت است از محرومیت نفوس از بزرگترین مشتهیات، و مهم ترین تمایلاتش، یعنی خوردن و نوشیدن و جماع که چون محرومیت از آن‌ها ثقیل بر طبع و مصیبتی برای نفس آدمی است، در توجیه حکمش ناگزیر از این است که قبلاً برای شنوندگان - با در نظر گرفتن این که عموم مردمند و بیشتر مردم عوام و پیرو مشتهیات نفسند - مقدمه ای بچیند، و دل‌هاشان را علاقه مند بدان سازد، تا تشنه پذیرش آن شوند، بدین جهت است که گفتیم آیه: "کتب علیکم القصاص" و آیه: "کتب علیکم اذا حضر احدکم الموت"، انشاء حکم است، و حاجتی به زمینه چینی ندارد، به خلاف آیه: "کتب علیکم الصیام" تا آخر دو آیه که مشتمل بر هفت فقره است و خبر می دهد از این که بعدها چنین حکمی انشاء می شود.<ref> ترجمه المیزان، ج  ۲، ص ۳.</ref>
+
*[[امام کاظم]] علیه السلام می‌فرمایند: {{متن حدیث|«ان لکل صائم عند فطوره دعوة مستجابة»}}؛ «همانا هر روزه‌داری هنگام افطار دعایش مستجاب می‌شود».<ref> بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج  ۹۵، ص ۱۴.</ref>
==روزه در روایات==
 
  
در بیان اهمیت روزه همین بس که خداوند متعال در حدیثی قدسی می‌فرماید: «الصوم لی و انا اجازی به؛ روزه مال من است و خودم پاداش آن را به روزه‌دار می‌دهم».<ref> وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۲۹۲.</ref>
+
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: {{متن حدیث|«الصائم فی عبادة و ان کان نائما علی فراشه ما لم یغتب مسلما»}}؛ «روزه‌دار در حال [[عبادت]] می‌باشد، حتی اگر بر بستر خوابیده باشد البته تا زمانی که [[غیبت (گناه)|غیبت]] مسلمانی را نکرده باشد».<ref> دلائل الخیرات فی کلام سید السادات، ص ۱۹۲.</ref>
  
از این حدیث قدسی برمی‌آید که پاداشی که خداوند به شخص روزه‌دار عطا می‌کند، بی‌نهایت بوده و قابل احصا نمی‌باشد، چون خداوند متعال نه بخل در ذات مقدسش راه دارد و نه عاجز است از این که این همه پاداش به بنده‌اش بدهد. اینک به سراغ جانشینان خدا می‌رویم و می‌بینیم که ایشان در اشارات خود به این پاداش عظیم چه فرموده‌اند که ما به چند مورد اشاره می‌کنیم:
+
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: {{متن حدیث|«نوم الصائم عبادة و صمته تسبیح»}}؛ «خواب روزه‌دار عبادت و سکوت وی [[تسبیح]] حق‌تعالی به شمار می‌رود».<ref> حکم رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم، ص ۳۲۶.</ref>
  
*[[پیامبر اسلام|پیامبر اکرم]] صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «من صام شهر رمضان ایمانا و احتسابا، غفرالله له ما تقدم من ذنبه؛ کسی که از روی [[ایمان]] و در نظر داشتن خدا [[روزه]] بگیرد، خداوند گناهان گذشته‌اش را هر قدر که باشد می‌آمرزد».<ref> سنن الرسول الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم، ص ۷۶۸.</ref>
+
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: {{متن حدیث|«الصوم یسوّد وجه الشیطان»}}؛ «روزه روی [[شیطان]] را سیاه می‌کند».<ref> حکمت‌نامه پیامبر اعظم صلى الله علیه و آله و سلم (عربى)، ج  ۱۱، ص ۶۶.</ref>
  
*[[امام کاظم]] علیه السلام می‌فرمایند: «ان لکل صائم عند فطوره دعوة مستجابة؛ همانا هر روزه‌داری هنگام افطار دعایش مستجاب می‌شود».<ref> بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج  ۹۵، ص ۱۴.</ref>
+
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: {{متن حدیث|«الصوم جُنّة من النار»}}؛ «روزه سپری است در برابر آتش [[جهنم]]».<ref> بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج  ۶۵، ص ۳۳۱.</ref>
  
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «الصائم فی عبادة و ان کان نائما علی فراشه ما لم یغتب مسلما؛ روزه‌دار در حال [[عبادت]] می‌باشد، حتی اگر بر بستر خوابیده باشد البته تا زمانی که [[غیبت (گناه)|غیبت]] مسلمانی را نکرده باشد».<ref> دلائل الخیرات فی کلام سید السادات، ص ۱۹۲.</ref>
+
*[[امام صادق]] علیه السلام می‌فرمایند: {{متن حدیث|«للصائم فرحتان: فرحة عند افطاره و فرحة عند لقاء ربه»}}؛ «برای شخص روزه‌دار دو شادی هست: شادی هنگام [[افطار]] و شادی هنگام ملاقات با پروردگار».<ref> بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج  ۹۳، ص ۳۸۰.</ref>
  
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «نوم الصائم عبادة و صمته تسبیح؛ خواب روزه‌دار عبادت و سکوت وی [[تسبیح]] حق‌تعالی به شمار می‌رود».<ref> حکم رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم، ص ۳۲۶.</ref>
+
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: {{متن حدیث|«ان للجنة بابا یدعی الریّان لایدخل منه الا الصائمون»}}؛ «برای [[بهشت]] دری است به نام ریّان که از آن فقط روزه‌داران وارد می‌شوند».<ref> حکم النبی الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم، ج  ۲، ص ۵۶۱.</ref>
  
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «الصوم یسوّد وجه الشیطان؛ روزه روی [[شیطان]] را سیاه می‌کند».<ref> حکمت‌نامه پیامبر اعظم صلى الله علیه و آله و سلم (عربى)، ج  ۱۱، ص ۶۶.</ref>
+
*امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: {{متن حدیث|«على کلّ شىء زکوة و زکوة الجسد الصّیام»}}؛ «برای هر چیزی زکاتی است و زکات بدن‌ها روزه است».<ref> پیام رسول ترجمه اى دیگر از نهج الفصاحه، ص ۳۹۷.</ref>
  
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «الصوم جُنّة من النار؛ روزه سپری است در آتش جهنم».<ref> بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج  ۶۵، ص ۳۳۱.</ref>
+
==روزه در امت‌هاى پیشین==
  
*[[امام صادق]] علیه السلام می‌فرمایند: «للصائم فرحتان: فرحة عند افطاره و فرحة عند لقاء ربه؛ برای شخص روزه‌دار دو شادی هست: شادی هنگام [[افطار]] و شادی هنگام ملاقات با پروردگار».<ref> بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج  ۹۳، ص ۳۸۰.</ref>
+
از [[تورات]] و [[انجیل]] فعلى نیز برمى آید که روزه در میان [[یهود|یهود]] و [[نصاری]] بوده و اقوام و ملل دیگر هنگام مواجه شدن با غم و اندوه روزه مى گرفته اند و از تورات برمى آید که [[حضرت موسى]] علیه السلام چهل روز، روزه داشته است و همچنین به هنگام [[توبه]] و طلب خشنودى خداوند، یهود روزه مى گرفتند. [[حضرت عیسی علیه السلام|حضرت مسیح]] علیه السلام نیز چنان که از «انجیل» استفاده مى شود چهل روز، روزه داشته است.
  
*پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «ان للجنة بابا یدعی الریّان لایدخل منه الا الصائمون؛ برای [[بهشت]] دری است به نام ریّان که از آن فقط روزه‌داران وارد می‌شوند».<ref> حکم النبی الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم، ج ۲، ص ۵۶۱.</ref>
+
به این ترتیب اگر [[قرآن]] مى گوید: {{متن قرآن|«كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ»}}؛<ref> [[سوره بقره]]، آیه ۱۸۳.</ref> «همان گونه که بر پیشینیان نوشته شد»، شواهد تاریخى فراوانى دارد که در منابع مذاهب دیگر - حتى بعد از تحریف - به چشم مى خورد.<ref> برگزیده تفسیر نمونه، ج ۱، ص ۱۶۴.</ref>
  
*امیرمؤمنان [[امام علی]] علیه السلام می‌فرمایند: «فرض الله الصیام ابتلاء لاخلاص الخلق؛ خداوند روزه را واجب کرد تا به وسیله آن [[اخلاص]] مردم را بیازماید».<ref> بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج  ۹۳، ص ۲۷۱.</ref>
+
==روزه خواری==
 +
چنانکه بیان شد، «روزه» از سوی خدای تعالی [[واجب]] شده و از [[حدود‌‌‌‌|حدود]] الهی است، که تخلف از آن [[گناه کبیره]] محسوب می شود. در حدیثی از [[امام صادق علیه السلام|امام صادق]] علیه السلام، روزه خواری (بدون عذر) در حکم بی دینی و بی ایمانی است:
  
*امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «على کلّ شىء زکوة و زکوة الجسد الصّیام؛ برای هر چیزی زکاتی است و [[زکات]] بدن‌ها روزه است».<ref> پیام رسول ترجمه اى دیگر از نهج الفصاحه، ص ۳۹۷.</ref>
+
{{متن حدیث|«وَ مَنْ‏ أَفْطَرَ يَوْماً مِنْ‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ مُتَعَمِّداً خَرَجَ مِنَ الْإِيمَانِ»}}؛<ref>[[الکافی]]، ج۲ ص۲۷۸.</ref> «هر کس یک روز ماه رمضان را عمدا افطار کند، از دایره [[ایمان]] خارج می شود».
  
==روزه در امت‌هاى پیشین==
+
و در حدیث معتبر دیگری حکم روزه خواری (در ملاء عام) که سبب حرمت شکنی [[ماه رمضان]] می شود، چنین بیان شده است:
 
 
از [[تورات]] و [[انجیل]] فعلى نیز برمى آید که روزه در میان [[یهود|یهود]] و [[نصاری]] بوده و اقوام و ملل دیگر هنگام مواجه شدن با غم و اندوه روزه مى گرفته اند و نیز از تورات برمى آید که [[حضرت موسى]] علیه السلام چهل روز، روزه داشته است و همچنین به هنگام [[توبه]] و طلب خشنودى خداوند، یهود روزه مى گرفتند. [[حضرت عیسی علیه السلام|حضرت مسیح]] علیه السلام نیز چنان که از «انجیل» استفاده مى شود. چهل روز، روزه داشته.
 
  
به این ترتیب اگر [[قرآن]] مى گوید: «کما کتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکمْ؛<ref> [[سوره بقره]]، آیه ۱۸۳.</ref> همان گونه که بر پیشینیان نوشته شد»، شواهد تاریخى فراوانى دارد که در منابع مذاهب دیگر - حتى بعد از تحریف - به چشم مى خورد. <ref> برگزیده تفسیر نمونه، ج ۱، ص ۱۶۴.</ref>
+
{{متن حدیث|«فِي رِوَايَةِ سَمَاعَةٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ‏ أُخِذَ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ وَ قَدْ أَفْطَرَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ قَدْ رُفِعَ إِلَى الْإِمَامِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ قَالَ فَيُقْتَلُ فِي الثَّالِثَةِ»}}.<ref>[[من لایحضره الفقیه|من لا یحضره الفقیه]]، ج۲ ص۱۱۷.</ref> سماعه می‌گوید از امام صادق علیه السلام درباره شخصی پرسیدم که او را در ماه رمضان گرفته‌اند که سه بار روزه‌خواری کرده است و هربار او را به نزد امام (حاکم) می‌برند (و بار اول و دوم [[تعزیر]] می‌شود)؛ امام فرمود: در مرتبه سوم اعدام می‌شود.  
==نقش سازنده روزه==
 
  
[[صبر]] و استقامت و تحمل سختى ها، شرط لازم دستیابى به نتایج مثبت در امور [[دین]] و دنیا است. روزه نیز عبادتى است که علاوه بر تقرب معنوى، درخت صبر و استقامت را در روان انسان بارور ساخته و اراده اش را مقاوم و خلل ناپذیر مى گرداند؛ چرا که روزه دار به  خاطر [[الله|خداوند]] از خوردنى ها و آشامیدنى ها، اعمال غرائز جنسى و... دورى جسته و فرمان وى را بر خواسته هاى نفسانى ترجیح مى دهد. استمرار این حالت در [[رمضان|ماه رمضان]] موجب پیدایش ملکه صبر و استقامت مى گردد، به  ویژه اگر روزه دار علاوه بر ترک مفطر، اعضا و جوارح خود را نیز از آلودگى به گناهان بازدارد و نفسش را به ترک [[گناه|معصیت]] عادت دهد.
+
== مبطلات و مکروهات روزه ==
 +
اعمالی که انجام عمدی آنها باعث باطل شدن روزه می‌شود موارد زیر است:
  
چنانچه روزه انسان را به یاد مشکلات و کمبودهاى محرومان مى اندازد تا مواسات اسلامى را در این ماه تمرین کند. [[هشام بن حکم]] از [[امام صادق]] علیه السلام نقل کرده که فرمود: خداوند روزه را واجب نمود تا غنى و فقیر مساوى شوند، چون شخص غنى هیچ‌گاه احساس گرسنگى نمى کند تا به نیازمندان ترحم نماید و شخص غنى و بى نیاز هر وقت چیزى را اراده کند، به آن دسترسى دارد. خداوند خواست که بین آفریدگان مساوات برقرار شود و غنى، گرسنگى و درد را بچشد تا بر ناتوان رقّت ورزیده و بر گرسنه ترحم نماید.<ref> [[وسائل الشیعه]]، ج ۷، ص ۳.</ref><ref> کلیات فقه اسلامى، ص ۹۸.</ref>
+
# خوردن و آشامیدن
 +
# آمیزش جنسی
 +
# [[دروغ]] بستن بر [[الله|خدا]]، [[پیامبر اسلام|رسول خدا]] و [[ائمه اطهار|امامان معصوم]]
 +
# رساندن غبار غلیظ به حلق
 +
# باقی ماندن بر [[جنابت‌‌‌‌‌|جنابت]]، حیض و نفاس تا [[اذان]] صبح
 +
# استمناء (خودارضایی)
 +
# اماله (تزریق مایعات از پایین بدن)
 +
# ارتماس (فرو بردن تمام سر در آب)
 +
# قی‌کردن عمدی (استفراغ کردن)
  
== روزه خواری ==
+
لازم به ذکر است که در بعضی موارد فوق میان مراجع تقلید اختلاف نظر است.
چنانکه بیان شد، «روزه» از سوی خدای تعالی [[واجب]] شده و از [[حدود الله|حدود]] الهی است، که تخلف از آن [[گناه کبیره]] محسوب می شود. در حدیثی از امام صادق علیه السلام، روزه خواری (بدون عذر) در حکم بی دینی و بی ایمانی است:
 
  
«يُونُسُ عَنْ حَمَّادٍ عَنْ نُعْمَانَ الرَّازِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام يَقُولُ‏: ... وَ مَنْ‏ أَفْطَرَ يَوْماً مِنْ‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ مُتَعَمِّداً خَرَجَ مِنَ الْإِيمَانِ».<ref>[[الکافی]]، ج2 ص278.</ref> هر کس یک روز ماه رمضان را عمدا افطار کند، روح [[ایمان]] از او جدا می شود.
+
فقها همچنین انجام برخی از اعمال را برای روزه‌دار [[مکروه]] دانسته‌اند؛ از جمله: بوسیدن و ملاعبه با همسر، سرمه کشیدن،‌ بوییدن گل‌ها، مضمضه کردن آب بدون غرض عقلایی.
 
 
و در حدیث معتبر دیگری حکم روزه خواری (در ملاء عام) که سبب حرمت شکنی [[ماه رمضان]] می شود، چنین بیان شده است:
 
 
 
«فِي رِوَايَةِ سَمَاعَةٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ‏ أُخِذَ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ وَ قَدْ أَفْطَرَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ قَدْ رُفِعَ إِلَى الْإِمَامِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ قَالَ فَيُقْتَلُ فِي الثَّالِثَةِ».<ref>[[من لایحضره الفقیه|من لا یحضره الفقیه]]، ج2 ص117.</ref> سماعه می‌گوید از امام صادق علیه السلام درباره شخصی پرسیدم که او را در ماه رمضان گرفته‌اند که سه بار روزه‌خواری کرده است و هربار او را به نزد امام (حاکم) می‌برند (و بار اول و دوم [[تعزیر]] می‌شود)؛ امام فرمود: در مرتبه سوم اعدام می‌شود.  
 
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==
سطر ۱۰۰: سطر ۱۰۳:
 
*[[الکافی]]، [[شیخ کلینی]].
 
*[[الکافی]]، [[شیخ کلینی]].
 
*[[من لایحضره الفقیه|من لا یحضره الفقیه]]، [[شیخ صدوق]].
 
*[[من لایحضره الفقیه|من لا یحضره الفقیه]]، [[شیخ صدوق]].
*وسائل الشیعه، [[شيخ حر عاملی]]، قم: مؤسسه آل البيت لإحياء التراث، چاپ اول، 1409 هجری.
+
*وسائل الشیعه، [[شیخ حر عاملی]]، قم: مؤسسه آل البیت لإحیاء التراث، چاپ اول، ۱۴۰۹ هجری.
*[[بحارالأنوار]]، [[علامه مجلسى ]] ؛ تهران.
+
*[[بحارالأنوار]]، [[علامه مجلسى]]؛ تهران.
*احكام اسلامى، جمعى از نويسندگان.
+
*احکام اسلامى، جمعى از نویسندگان.
*فقه الامام جعفر الصادق علیه السلام، محمدجواد مغنيه، بيروت.
+
*فقه الامام جعفر الصادق علیه السلام، محمدجواد مغنیه، بیروت.
*ترجمه الميزان، سيد محمدباقر موسوى همدانى؛ قم: دفتر انتشارات اسلامى حوزه علميه قم، چاپ پنجم، 1374 ش.
+
*ترجمه [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|المیزان]]، سید محمدباقر موسوى همدانى؛ قم: دفتر انتشارات اسلامى حوزه علمیه قم، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ ش.
*سنن الرسول الأعظم صلى الله عليه و آله و سلم، دانشكده باقرالعلوم، تهران، اميركبير، چاپ اول، 1385 ش.
+
*سنن الرسول الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم، دانشکده باقرالعلوم، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۸۵ ش.
*دلائل الخيرات في كلام سيد السادات، فاتن محمد خليل لبون، بيروت، مؤسسة التاريخ العربي، چاپ اول، 1425 ق.
+
*دلائل الخیرات فی کلام سید السادات، فاتن محمد خلیل لبون، بیروت، مؤسسة التاریخ العربی، چاپ اول، ۱۴۲۵ ق.
*حكم رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم؛ علاءالدين اعلمى، بيروت: اعلمى، چاپ اول، 1423 ق.
+
*حکم رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم؛ علاءالدین اعلمى، بیروت: اعلمى، چاپ اول، ۱۴۲۳ ق.
*پيام رسول ترجمه اى ديگر از [[نهج الفصاحه]]، ابوالقاسم پاينده؛ قم: طلوع مهر، اول، 1385 ش.
+
*پیام رسول ترجمه اى دیگر از [[نهج الفصاحه]]، ابوالقاسم پاینده؛ قم: طلوع مهر، اول، ۱۳۸۵ ش.
*برگزيده تفسير نمونه، احمدعلى بابايى؛ تهران: دارالكتب الاسلاميه، چاپ سیزدهم، 1382 ش.
+
*برگزیده تفسیر نمونه، احمدعلى بابایى؛ تهران: دارالکتب الاسلامیه، چاپ سیزدهم، ۱۳۸۲ ش.
*كليات فقه اسلامى، عليرضا على‌نورى.
+
*کلیات فقه اسلامى، علیرضا على‌نورى.
 +
 
 
{{فقه/احکام}}
 
{{فقه/احکام}}
 
[[Category:روزه]]
 
[[Category:روزه]]
سطر ۱۲۴: سطر ۱۲۸:
 
|رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب
 
|رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب
 
|جامعیت= خوب  
 
|جامعیت= خوب  
|رعایت اختصار= متوسط
+
|رعایت اختصار= خوب
 
|سیر منطقی= خوب
 
|سیر منطقی= خوب
 
|کیفیت پژوهش= متوسط
 
|کیفیت پژوهش= متوسط
 
|رده= دارد
 
|رده= دارد
 
}}
 
}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۷:۴۰

روزه یکی از فروع دین اسلام است که در آن شخص روزه‌دار، از اذان صبح تا اذان مغرب، از خوردن و آشامیدن و سایر کارهایی که روزه را باطل مى کند خوددارى می نماید. روزه در برخی از روایات به عنوان یکی از ارکان پنج‌گانه اسلام دانسته شده، چنانکه در امتهای گذشته نیز بوده، و این نشان دهنده اهمیت فراوان روزه است. این عبادت عملی در ماه رمضان بر هر مسلمان مکلف که توانایی بر انجام آن را داشته باشد واجب است.

معنای روزه

«روزه» در لغت عبارت است از امساک، خوددارى و ترک؛ بنابراین هر کس از چیزى امساک و خوددارى ورزد، از آن چیز روزه گرفته است.[۱] چنان که قرآن کریم از قول حضرت مریم علیهاالسلام نقل مى کند که فرمود: «إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمَٰنِ صَوْمًا فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنْسِيًّا؛[۲] براى خداى رحمان روزه نذر کرده ام و امروز با هیچ بشرى سخن نمى گویم».

و در شرع، روزه آن است که انسان براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب از چیزهایى که روزه را باطل مى کند، خوددارى نماید.[۳]

اهمیت روزه

روزه در اسلام از اهمیت زیادى برخوردار است و در میان عبادات تنها عبادتى است که به خداوند متعال اختصاص یافته است؛ در حدیث قدسى از پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله و سلم نقل شده است که خداوند مى فرماید: «الصَّوْمُ لى وَ أنَا أجْزى بِهِ»[۴]؛ «روزه براى من است و من خود، پاداش آن را مى دهم».

اختصاص روزه به خدا می تواند از این جهت باشد که روزه به لحاظ جایگاهش کمتر در معرض ریا قرار مى گیرد، بر خلاف دیگر عبادات که چون در معرض دید مردم است از ریا برکنار نبوده و دست یابى اخلاص در آن ها سخت و دشوار است.

روزه در روایت امام صادق علیه السلام یکى از ارکان پنج گانه اسلام شمرده شده است: «بُنِىَ الْاسْلامُ عَلى خَمْسِ دَعائِمَ؛ عَلَى الصَّلاةِ وَالزَّکاةِ وَالصّوْمِ وَالْحَجِّ وَ وِلایةِ امیرِالْمُؤْمِنینَ وَالْائِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیهِمْ»[۵]؛ اسلام بر پنج پایه استوار است؛ نماز، زکات، روزه، حج و ولایت امیرالمومنین و فرزندان آن حضرت صلوات الله علیهم که امام هستند.[۶]

حکمت وجوب روزه

دستیابی به خلوص و پاکى، احساس درد و رنج مستمندان، آگاهى بر فقر خود در قیامت و صبر در سختی‌ها، از جمله حکمت‌هاى وجوب روزه است که در روایات به آن‌ها اشاره شده است.

حضرت فاطمه علیهاالسلام فرمود: «فَرَضَ اللَّهُ الصِّیامَ تَثبْیتاً لِلْاخْلاصِ»؛[۷] «خداوند روزه را به خاطر تثبیت اخلاص واجب کرده است».

از امام رضا علیه السلام نقل شده که فرمود: علت واجب شدن روزه آن است که مردم، سختى گرسنگى را چشیده، بر فقر در آخرت آگاه شوند. روزه دار خاشع و فروتن شده و توجه داشته باشد که اعمالش به حساب مى آید و مورد پاداش قرار مى گیرد؛ و (نیز) مقابل گرسنگى و تشنگى صابر شود و علاوه بر دورى از شهوات، ثواب الهى نصیبش گردد... و از سختى‌هاى مستمندان باخبر شود، تا حقى را که خداوند در اموالش قرار داده است، ادا نماید.[۸][۹]

روزه در قرآن

آیات ۱۸۳ تا ۱۸۵ سوره بقره به وجوب روزه و احکام آن اشاره دارد:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ * أَيَّامًا مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ وَأَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ * شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‏».[۱۰]

ترجمه آیات: ای کسانی که ایمان آورده اید؛ روزه بر شما واجب شده همان طور که بر اقوام قبل از شما واجب شده بود شاید باتقوا شوید. و این روزهائی چند است پس هر کس از شما مریض و یا مسافر باشد باید ایامی دیگر بجای آن بگیرد و اما کسانی که به هیچ وجه نمی توانند روزه بگیرند عوض روزه برای هر روز یک مسکین طعام دهند و اگر کسی عمل خیری را داوطلبانه انجام دهد برایش بهتر است و این که روزه بگیرید برایتان خیر است اگر بنای عمل کردن دارید. (و آن ایام کوتاه) ماه رمضان است که قرآن در آن نازل شده تا هدایت مردم و بیاناتی از هدایت و جداسازنده حق از باطل باشد. پس هر کس این ماه را درک کرد باید روزه اش بگیرد و هر کس مریض و یا مسافر باشد به جای آن چند روزی از ماه‌های دیگر بگیرد خدا برای شما آسانی و سهولت را خواسته و دشواری نخواسته و منظور این‌ست که عده سی روزه ماه را تکمیل کرده باشید و خدا را در برابر این که هدایت‌تان کرد تکبیر گفته و شاید شکرگزاری کرده باشید.

آنچه از این آیات بر می آید آن است که:

  • واجب بودن روزه اختصاص به اسلام ندارد، بلکه حکمی است که در امت‌های سابق نیز تشریع شده بود: «كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ».
  • كسانى كه بيمار يا مسافر باشند و روزه گرفتن براى آنها مشقت داشته باشد از اين حكم معافند و بايد روزهاى ديگرى که مسافر یا بیمار نیستند بجاى آن روزه بگيرند: «فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ».
  • كسانى كه با نهايت زحمت بايد روزه بگيرند (مانند پير مردان‏ و پير زنان و بيماران مزمن كه بهبودى براى آنها نيست) لازم نيست مطلقا روزه بگيرند، بلكه بايد بجاى آن كفاره بدهند(مسكينى را اطعام كند): «وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ».

روزه در روایات

در بیان اهمیت روزه همین بس که خداوند متعال در حدیثی قدسی می‌فرماید: «الصوم لی و انا اجازی به»؛ «روزه مال من است و خودم پاداش آن را به روزه‌دار می‌دهم».[۱۱]

از این حدیث قدسی برمی‌آید که پاداشی که خداوند به شخص روزه‌دار عطا می‌کند، بی‌نهایت بوده و قابل احصا نمی‌باشد، چون خداوند متعال نه بخل در ذات مقدسش راه دارد و نه عاجز است از این که این همه پاداش به بنده‌اش بدهد.

در ادامه به برخی از روایات اهل بیت علیهم السلام در مورد روزه اشاره می‌کنیم:

  • پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «من صام شهر رمضان ایمانا و احتسابا، غفرالله له ما تقدم من ذنبه»؛ «کسی که از روی ایمان و در نظر داشتن خدا روزه بگیرد، خداوند گناهان گذشته‌اش را می‌آمرزد».[۱۲]
  • امیرمؤمنان امام علی علیه السلام می‌فرمایند: «فرض الله الصیام ابتلاء لاخلاص الخلق»؛ «خداوند روزه را واجب کرد تا به وسیله آن اخلاص مردم را بیازماید».[۱۳]
  • امام کاظم علیه السلام می‌فرمایند: «ان لکل صائم عند فطوره دعوة مستجابة»؛ «همانا هر روزه‌داری هنگام افطار دعایش مستجاب می‌شود».[۱۴]
  • پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «الصائم فی عبادة و ان کان نائما علی فراشه ما لم یغتب مسلما»؛ «روزه‌دار در حال عبادت می‌باشد، حتی اگر بر بستر خوابیده باشد البته تا زمانی که غیبت مسلمانی را نکرده باشد».[۱۵]
  • پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «نوم الصائم عبادة و صمته تسبیح»؛ «خواب روزه‌دار عبادت و سکوت وی تسبیح حق‌تعالی به شمار می‌رود».[۱۶]
  • پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «الصوم یسوّد وجه الشیطان»؛ «روزه روی شیطان را سیاه می‌کند».[۱۷]
  • پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «الصوم جُنّة من النار»؛ «روزه سپری است در برابر آتش جهنم».[۱۸]
  • امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «للصائم فرحتان: فرحة عند افطاره و فرحة عند لقاء ربه»؛ «برای شخص روزه‌دار دو شادی هست: شادی هنگام افطار و شادی هنگام ملاقات با پروردگار».[۱۹]
  • پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «ان للجنة بابا یدعی الریّان لایدخل منه الا الصائمون»؛ «برای بهشت دری است به نام ریّان که از آن فقط روزه‌داران وارد می‌شوند».[۲۰]
  • امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «على کلّ شىء زکوة و زکوة الجسد الصّیام»؛ «برای هر چیزی زکاتی است و زکات بدن‌ها روزه است».[۲۱]

روزه در امت‌هاى پیشین

از تورات و انجیل فعلى نیز برمى آید که روزه در میان یهود و نصاری بوده و اقوام و ملل دیگر هنگام مواجه شدن با غم و اندوه روزه مى گرفته اند و از تورات برمى آید که حضرت موسى علیه السلام چهل روز، روزه داشته است و همچنین به هنگام توبه و طلب خشنودى خداوند، یهود روزه مى گرفتند. حضرت مسیح علیه السلام نیز چنان که از «انجیل» استفاده مى شود چهل روز، روزه داشته است.

به این ترتیب اگر قرآن مى گوید: «كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ»؛[۲۲] «همان گونه که بر پیشینیان نوشته شد»، شواهد تاریخى فراوانى دارد که در منابع مذاهب دیگر - حتى بعد از تحریف - به چشم مى خورد.[۲۳]

روزه خواری

چنانکه بیان شد، «روزه» از سوی خدای تعالی واجب شده و از حدود الهی است، که تخلف از آن گناه کبیره محسوب می شود. در حدیثی از امام صادق علیه السلام، روزه خواری (بدون عذر) در حکم بی دینی و بی ایمانی است:

«وَ مَنْ‏ أَفْطَرَ يَوْماً مِنْ‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ مُتَعَمِّداً خَرَجَ مِنَ الْإِيمَانِ»؛[۲۴] «هر کس یک روز ماه رمضان را عمدا افطار کند، از دایره ایمان خارج می شود».

و در حدیث معتبر دیگری حکم روزه خواری (در ملاء عام) که سبب حرمت شکنی ماه رمضان می شود، چنین بیان شده است:

«فِي رِوَايَةِ سَمَاعَةٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ‏ أُخِذَ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ وَ قَدْ أَفْطَرَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ قَدْ رُفِعَ إِلَى الْإِمَامِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ قَالَ فَيُقْتَلُ فِي الثَّالِثَةِ».[۲۵] سماعه می‌گوید از امام صادق علیه السلام درباره شخصی پرسیدم که او را در ماه رمضان گرفته‌اند که سه بار روزه‌خواری کرده است و هربار او را به نزد امام (حاکم) می‌برند (و بار اول و دوم تعزیر می‌شود)؛ امام فرمود: در مرتبه سوم اعدام می‌شود.

مبطلات و مکروهات روزه

اعمالی که انجام عمدی آنها باعث باطل شدن روزه می‌شود موارد زیر است:

  1. خوردن و آشامیدن
  2. آمیزش جنسی
  3. دروغ بستن بر خدا، رسول خدا و امامان معصوم
  4. رساندن غبار غلیظ به حلق
  5. باقی ماندن بر جنابت، حیض و نفاس تا اذان صبح
  6. استمناء (خودارضایی)
  7. اماله (تزریق مایعات از پایین بدن)
  8. ارتماس (فرو بردن تمام سر در آب)
  9. قی‌کردن عمدی (استفراغ کردن)

لازم به ذکر است که در بعضی موارد فوق میان مراجع تقلید اختلاف نظر است.

فقها همچنین انجام برخی از اعمال را برای روزه‌دار مکروه دانسته‌اند؛ از جمله: بوسیدن و ملاعبه با همسر، سرمه کشیدن،‌ بوییدن گل‌ها، مضمضه کردن آب بدون غرض عقلایی.

پانویس

  1. فقه الامام جعفر الصادق علیه السلام، محمدجواد مغنیه، ج ۲، ص ۷، بیروت.
  2. سوره مریم، آیه ۲۶.
  3. احکام روزه، نعمت الله یوسفیان، ص ۱۵.
  4. وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۲۹۲.
  5. بحارالانوار، ج ۹۳، ص ۲۵۷.
  6. احکام اسلامى، ص ۱۰۵.
  7. بحارالانوار، ج ۹۳، ص ۳۶۸.
  8. وسایل الشیعه، ج ۷، ص ۴.
  9. احکام اسلامى، ص ۱۰۵.
  10. سوره بقره، آیه‌های ۱۸۳ و ۱۸۴ و ۱۸۵.
  11. وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۲۹۲.
  12. سنن الرسول الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم، ص ۷۶۸.
  13. بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج ۹۳، ص ۲۷۱.
  14. بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج ۹۵، ص ۱۴.
  15. دلائل الخیرات فی کلام سید السادات، ص ۱۹۲.
  16. حکم رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم، ص ۳۲۶.
  17. حکمت‌نامه پیامبر اعظم صلى الله علیه و آله و سلم (عربى)، ج ۱۱، ص ۶۶.
  18. بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج ۶۵، ص ۳۳۱.
  19. بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج ۹۳، ص ۳۸۰.
  20. حکم النبی الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم، ج ۲، ص ۵۶۱.
  21. پیام رسول ترجمه اى دیگر از نهج الفصاحه، ص ۳۹۷.
  22. سوره بقره، آیه ۱۸۳.
  23. برگزیده تفسیر نمونه، ج ۱، ص ۱۶۴.
  24. الکافی، ج۲ ص۲۷۸.
  25. من لا یحضره الفقیه، ج۲ ص۱۱۷.

منابع

  • الکافی، شیخ کلینی.
  • من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق.
  • وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، قم: مؤسسه آل البیت لإحیاء التراث، چاپ اول، ۱۴۰۹ هجری.
  • بحارالأنوار، علامه مجلسى؛ تهران.
  • احکام اسلامى، جمعى از نویسندگان.
  • فقه الامام جعفر الصادق علیه السلام، محمدجواد مغنیه، بیروت.
  • ترجمه المیزان، سید محمدباقر موسوى همدانى؛ قم: دفتر انتشارات اسلامى حوزه علمیه قم، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ ش.
  • سنن الرسول الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم، دانشکده باقرالعلوم، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۸۵ ش.
  • دلائل الخیرات فی کلام سید السادات، فاتن محمد خلیل لبون، بیروت، مؤسسة التاریخ العربی، چاپ اول، ۱۴۲۵ ق.
  • حکم رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم؛ علاءالدین اعلمى، بیروت: اعلمى، چاپ اول، ۱۴۲۳ ق.
  • پیام رسول ترجمه اى دیگر از نهج الفصاحه، ابوالقاسم پاینده؛ قم: طلوع مهر، اول، ۱۳۸۵ ش.
  • برگزیده تفسیر نمونه، احمدعلى بابایى؛ تهران: دارالکتب الاسلامیه، چاپ سیزدهم، ۱۳۸۲ ش.
  • کلیات فقه اسلامى، علیرضا على‌نورى.
فقه/احکام
عبادات: تقلید، طهارت، نماز، روزه، خمس، زکات، حج

اموال: خرید و فروش، شرکت، صلح، اجاره، مزارعه، مساقات، وکالت، قرض، حواله، رهن، ضامن شدن، کفالت، امانت، عاریه، ارث، غصب

آداب و رفتار: ازدواج، طلاق، خوردن و آشامیدن، نذر و عهد، قسم، امر به معروف و نهی از منکر، صید ، ذبح، وصیت، مال پیدا شده، وقف، دفاع، مسائل مستحدثه

رده ها: احکام | احکام عبادی | احکام اقتصادی | احکام خانواده | احکام روابط اجتماعی |اصطلاحات احکام|مراجع تقلید