ابراهیم بن ولید بن عبدالملک: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۱: سطر ۱:
{{تقویم|روز= 14 صفر|سال= سال 127 هجری قمری}}  
+
{{تقویم|روز= 14 صفر|سال= سال ۱۲۷ هجری قمری}}  
 +
[[ابراهیم بن ولید|ابراهیم  بن  ولید]]، پس از درگذشت برادرش [[یزید بن ولید بن عبدالملک|یزید بن ولید]]، در [[ذی الحجه]] سال ۱۲۶ قمرى بنا به سفارش برادرش به [[خلافت]] رسید. در آن هنگام میان پسرعموهاى [[امویان|بنى‌ امیه]] از تیره [[آل مروان|مروانیان]] بر سر تصاحب کرسى خلافت، رقابت و دشمنى سختى بود. هر کدام از آنان که از توانایى و توانمندى بیشترى برخوردار بود، خود را براى تصاحب کرسى خلافت شایسته تر مى دید و همین امر، موجب شورش و درگیرى هاى نظامى میان آنان مى گردید.
  
 +
ابراهیم  بن  ولید که ولیعهد برادرش یزید بن  ولید بود و پس از او به خلافت رسید، رقیبان سختى چون [[مروان بن محمد]] معروف به «مروان حمار» داشت. به همین جهت خلافت وى از آغاز، از استحکام و اطمینان کاملى برخوردار نبود. مردم [[شام]]، وى را گاهی به خلافت و گاهى به امارت سلام می‌دادند.
  
 +
مروان بن محمد، که در عصر خلافت یزید بن ولید شورش کرده و به سوى شام هجوم آورده بود، با یزید مصالحه کرد که حکومت تمام سرزمین‌ هایى که عبدالملک بن مروان، به پدرش محمد بن مروان سپرده بود، به او بسپارد. یزید نیز سرزمین‌ هاى جزیره (مناطق میان دجله و [[فرات]])، ارمنستان، موصل و آذربایجان را به مروان سپرد.
  
[[ابراهيم  بن  وليد]]، پس از درگذشت برادرش يزيد بن وليد در [[ذی الحجه]] سال 126 قمرى بنا به سفارش برادرش به [[خلافت]] رسيد. در آن هنگام ميان پسرعموهاى [[بنى‌ اميه]] از تيره مروانيان بر سر تصاحب كرسى خلافت، رقابت و دشمنى سختى بود. هر كدام از آنان كه از توانايى و توانمندى بيشترى برخوردار بود، خود را براى تصاحب كرسى خلافت شايسته تر مى ديد و همين امر، موجب شورش و درگيرى هاى نظامى ميان آنان مى گرديد.
+
مروان حمار که از قدرت بالایى برخوردار بود، پس از درگذشت یزید، خلافت برادرش ابراهیم را به رسمیت نشناخت و براى سرنگونى وى از ارمنستان به سوى شام لشکرکشى کرد.
  
ابراهيم  بن وليد كه ولى عهد برادرش يزيد بن وليد بود و پس از او به خلافت رسيد، رقيبان سختى چون مروان بن محمد داشت. به همين جهت خلافت وى از آغاز، از استحكام و اطمينان كاملى برخوردار نبود. مردم [[شام]]، وى را گاهي به خلافت و گاهى به امارت سلام مي‌دادند.
+
سلیمان بن هشام از سوى ابراهیم بن ولید با صد و بیست هزار سپاهى به نبرد با مروان حمار پرداخت و مروان تنها هشتاد هزار نیروى جنگى داشت. میان دو طرف، جنگ سختى درگرفت. ولى سپاه مروان بر سپاه سلیمان بن هشام پیروز شد و تعداد هفده  هزار تن از آنان را کشته و به همین مقدار اسیر گرفتند. باقیمانده سپاه سلیمان بن هشام به سوى حران، مقر خلافت ابراهیم بن ولید عقب نشینى کردند.
  
[[مروان بن محمد]]، معروف به مروان حمار و مروان جعدى كه در عصر خلافت يزيد بن وليد شورش كرده و به سوى شام هجوم آورده بود، با يزيد مصالحه كرد كه حكومت تمام سرزمين‌ هايى كه عبدالملك بن مروان، به پدرش محمد بن مروان سپرده بود، به او بسپارد. يزيد نيز سرزمين‌ هاى جزيره (مناطق ميان [[دجله و فرات]])، [[ارمنستان]]، [[موصل]] و [[آذربايجان]] را به مروان سپرد.
+
سپاهیان مروان حمار بر تمامى شهرها و مناطق اسلامى تسلط پیدا کرده و بر آنها، عاملانى از خود به حکومت گماشتند. مروان حمار، پیروزمندانه وارد [[دمشق]] شد و از مردم این شهر براى خویش [[بیعت]] گرفت و ابراهیم بن ولید را پس از گذشت سه ماه از خلافتش، خلع کرد. سپس به حران رفت و ابراهیم بن ولید و سلیمان بن هشام که در حران بودند، از او امان خواستند. مروان به آنان امان داد و آن دو با مروان حمار بیعت کردند.
 
 
مروان حمار كه از قدرت بالايى برخوردار بود، پس از درگذشت يزيد، خلافت برادرش ابراهيم را به رسميت نشناخت و براى سرنگونى وى از ارمنستان به سوى شام لشكركشى كرد.
 
 
 
[[سليمان بن هشام]] از سوى ابراهيم بن وليد با يكصد و بيست هزار سپاهى به نبرد با مروان حمار پرداخت و مروان تنها هشتاد هزار نيروى جنگى داشت. ميان دو طرف، جنگ سختى درگرفت. ولى سپاه مروان بر سپاه سليمان بن هشام پيروز شد و تعداد هفده  هزار تن از آنان را كشته و به همين مقدار اسير گرفتند. باقيمانده سپاه سليمان بن هشام به سوى حران، مقر خلافت ابراهيم بن وليد عقب نشينى كردند.
 
 
 
سپاهيان مروان حمار بر تمامى شهرها و مناطق اسلامى تسلط پيدا كرده و بر آن ها، عاملانى از خود به حكومت گماشتند. مروان حمار، پيروزمندانه وارد دمشق شد و از مردم اين شهر براى خويش [[بيعت]] گرفت و ابراهيم بن وليد را پس از گذشت سه ماه از خلافتش، [[خلع]] كرد. سپس به حران رفت و ابراهيم بن وليد و سليمان بن هشام كه در حران بودند، از او امان خواستند. مروان به آنان امان داد و آن دو با مروان حمار بيعت كردند.
 
 
 
بدين ترتيب مروان بن محمد به عنوان آخرين خليفه [[امويان]]، بر خلافت دست يافت و رقيب خود را از كار بركنار كرد. ابراهيم بن وليد پس از واگذارى امر خلافت به مروان حمار در شام زندگى مى كرد. تا اين كه در سال 132 قمرى با شكست مروان حمار در برابر جنبش [[عباسیان]] و سقوط شهر دمشق، وى به همراه بسيارى از امويان بدست انقلابيون عباسى كشته شد و پرونده خلافت امويان بسته گرديد.<ref> نك: تاريخ  دمشق (ابن عساكر)، ج 7، ص 246 و [[تاريخ  ابن  خلدون]]، ج 2، ص 180.</ref>
 
  
 +
بدین ترتیب مروان بن محمد به عنوان آخرین خلیفه [[امویان]]، بر خلافت دست یافت و رقیب خود را از کار برکنار کرد. ابراهیم بن ولید پس از واگذارى امر خلافت به مروان حمار، در شام زندگى مى کرد تا این که در سال ۱۳۲ قمرى با شکست مروان حمار در برابر جنبش [[عباسیان]] و سقوط شهر دمشق، وى به همراه بسیارى از امویان بدست انقلابیون عباسى کشته شد و پرونده خلافت امویان بسته گردید.<ref> نک: تاریخ  دمشق (ابن عساکر)، ج ۷، ص ۲۴۶؛ تاریخ  ابن  خلدون، ج ۲، ص ۱۸۰.</ref>
 
==پانویس==
 
==پانویس==
<references/>
+
<references />
 
 
 
==منابع==
 
==منابع==
 
+
* سید تقى واردى، روز شمار تاریخ اسلام، جلد دوم، ماه صفر.
سيد تقى واردى، روز شمار تاريخ اسلام، جلد دوم، ماه صفر
 
 
 
 
منابع بیشتر:
 
منابع بیشتر:
 
+
* [http://lib.ahlolbait.ir/parvan/resource/31855/%D9%81%D9%8A%D8%B6-%D8%A7%D9%84%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D9%81%D9%8A-%D8%B9%D9%85%D9%84-%D8%A7%D9%84%D8%B4%D9%87%D9%88%D8%B1-%D9%88-%D9%88%D9%82%D8%A7%D9%8A%D8%B9-%D8%A7%D9%84%D8%A7%D9%8A%D8%A7%D9%85/preview/31084/%D9%85%D8%AD%D8%AA%D9%88%D8%A7%D9%8A-%D8%AF%D9%8A%D8%AC%D9%8A%D8%AA%D8%A7%D9%84%D9%8A/&sa=false&#!page=80 وقایع الایام شیخ عباس قمی، ۱۴ صفر].
[http://lib.ahlolbait.ir/parvan/resource/31855/%D9%81%D9%8A%D8%B6-%D8%A7%D9%84%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D9%81%D9%8A-%D8%B9%D9%85%D9%84-%D8%A7%D9%84%D8%B4%D9%87%D9%88%D8%B1-%D9%88-%D9%88%D9%82%D8%A7%D9%8A%D8%B9-%D8%A7%D9%84%D8%A7%D9%8A%D8%A7%D9%85/preview/31084/%D9%85%D8%AD%D8%AA%D9%88%D8%A7%D9%8A-%D8%AF%D9%8A%D8%AC%D9%8A%D8%AA%D8%A7%D9%84%D9%8A/&sa=false&#!page=80 وقایع الایام شیخ عباس قمی، 14 صفر].
 
  
 
[[رده:وقایع ماه صفر]]
 
[[رده:وقایع ماه صفر]]
 
[[رده:سال ۱۲۷ هجری قمری]]
 
[[رده:سال ۱۲۷ هجری قمری]]

نسخهٔ ‏۶ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۲۶

تقویم هجری قمری

روز واقعه:14 صفر
سال ۱۲۷ هجری قمری

ابراهیم بن ولید، پس از درگذشت برادرش یزید بن ولید، در ذی الحجه سال ۱۲۶ قمرى بنا به سفارش برادرش به خلافت رسید. در آن هنگام میان پسرعموهاى بنى‌ امیه از تیره مروانیان بر سر تصاحب کرسى خلافت، رقابت و دشمنى سختى بود. هر کدام از آنان که از توانایى و توانمندى بیشترى برخوردار بود، خود را براى تصاحب کرسى خلافت شایسته تر مى دید و همین امر، موجب شورش و درگیرى هاى نظامى میان آنان مى گردید.

ابراهیم بن ولید که ولیعهد برادرش یزید بن ولید بود و پس از او به خلافت رسید، رقیبان سختى چون مروان بن محمد معروف به «مروان حمار» داشت. به همین جهت خلافت وى از آغاز، از استحکام و اطمینان کاملى برخوردار نبود. مردم شام، وى را گاهی به خلافت و گاهى به امارت سلام می‌دادند.

مروان بن محمد، که در عصر خلافت یزید بن ولید شورش کرده و به سوى شام هجوم آورده بود، با یزید مصالحه کرد که حکومت تمام سرزمین‌ هایى که عبدالملک بن مروان، به پدرش محمد بن مروان سپرده بود، به او بسپارد. یزید نیز سرزمین‌ هاى جزیره (مناطق میان دجله و فرات)، ارمنستان، موصل و آذربایجان را به مروان سپرد.

مروان حمار که از قدرت بالایى برخوردار بود، پس از درگذشت یزید، خلافت برادرش ابراهیم را به رسمیت نشناخت و براى سرنگونى وى از ارمنستان به سوى شام لشکرکشى کرد.

سلیمان بن هشام از سوى ابراهیم بن ولید با صد و بیست هزار سپاهى به نبرد با مروان حمار پرداخت و مروان تنها هشتاد هزار نیروى جنگى داشت. میان دو طرف، جنگ سختى درگرفت. ولى سپاه مروان بر سپاه سلیمان بن هشام پیروز شد و تعداد هفده هزار تن از آنان را کشته و به همین مقدار اسیر گرفتند. باقیمانده سپاه سلیمان بن هشام به سوى حران، مقر خلافت ابراهیم بن ولید عقب نشینى کردند.

سپاهیان مروان حمار بر تمامى شهرها و مناطق اسلامى تسلط پیدا کرده و بر آنها، عاملانى از خود به حکومت گماشتند. مروان حمار، پیروزمندانه وارد دمشق شد و از مردم این شهر براى خویش بیعت گرفت و ابراهیم بن ولید را پس از گذشت سه ماه از خلافتش، خلع کرد. سپس به حران رفت و ابراهیم بن ولید و سلیمان بن هشام که در حران بودند، از او امان خواستند. مروان به آنان امان داد و آن دو با مروان حمار بیعت کردند.

بدین ترتیب مروان بن محمد به عنوان آخرین خلیفه امویان، بر خلافت دست یافت و رقیب خود را از کار برکنار کرد. ابراهیم بن ولید پس از واگذارى امر خلافت به مروان حمار، در شام زندگى مى کرد تا این که در سال ۱۳۲ قمرى با شکست مروان حمار در برابر جنبش عباسیان و سقوط شهر دمشق، وى به همراه بسیارى از امویان بدست انقلابیون عباسى کشته شد و پرونده خلافت امویان بسته گردید.[۱]

پانویس

  1. نک: تاریخ دمشق (ابن عساکر)، ج ۷، ص ۲۴۶؛ تاریخ ابن خلدون، ج ۲، ص ۱۸۰.

منابع

  • سید تقى واردى، روز شمار تاریخ اسلام، جلد دوم، ماه صفر.

منابع بیشتر: