جعفر کشفی
کشفی دارابی بروجردی، جعفر
قرن: 13
(ح 1267-1189 ق)
عالم امامى، فقیه اصولى، محدث، مفسر، متكلم، نحوى، عارف، ادیب و شاعر. نسب وى با سى و چهار واسطه به حضرت موسى بن جعفر علیه السلام مى‌رسد. چون اهل عرفان و ریاضت‌هاى شاق و كشف و شهود بود به سید كشفى معروف شد. اصل وى از داراب شیراز بود. تحصیلات مقدماتى را در اصطهبانات گذراند.
در 1208 ق به نجف رفت و از محضر اساتید وقت استفاده نمود و در فقه و حدیث برآمد. به تدریس و تصنیف پرداخت و مدت‌ها از مدرسین حوزه‌ى نجف بود. وى به اصرار محمدتقى میرزا حسام‌السلطنه، پسر فتحعلى شاه حاكم بروجرد به بروجرد رفت و در آنجا به تدریس پرداخت.
وى همچنین در شهرهاى اصفهان، یزد و اصطهبانات نیز چند سالى تدریس كرده است. او با صاحب «جواهر» و سید محمدباقر حجت الاسلام شفتى معاصر بود. سید حسین بروجردى، صاحب «نخبة المقال» و حاج میرزا صالح لرستانى و اورنگ زیب میرزا، فرزند حسام السلطنه محمدتقى میرزا حاكم بروجرد و ملا عبداللَّه بروجردى از شاگردان وى بودند در بروجرد درگذشت.
از آثار وى: «اجابة المضطرین» در اصول دین، حاوى تحقیقات عرفانى؛ «البلد الامین»، منظومه‌اى به عربى در علم كلام و اصول دین؛ «تحفة الملوك» در سیر و سلوك و عقل و جهل و تعدیل قوا؛ «جمع الشتات»؛ «الرطب الیابس»؛ «الرق المنشور»؛ «الشریفیة»، در منطق؛ «الشموس والعكوس»؛ «صید البحر»؛ «كفایة الایتام» در فقه در سه جلد؛ «میزان الملوك» در عدالت سلطان؛ «نخبة العقول فى علم الاصول»؛ «سنابرق فى شرح البارق من الشرق» در شرح دعاى رجب؛ «برق و شرق» كه به آن «شرق و غرب» نیز گفته‌اند، در شرح بعضى از احادیث عرفانى؛ «دیوان» شعر.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج5، ص42.
