تبرّی
تبرّی اصطلاحی کلامی و از آموزه های اعتقادی و رفتاریِ دینی به ویژه نزد شیعیان و برخی فرقه های اسلامی به معنای دوری جستن از دشمنان خدا. تبرّی مصدر عربی بر وزن تفعّل و از ریشة بَرَءَ و اصل آن تَبَرُّؤ است، در زبان فارسی بیشتر به صورت تبرّا بکار می رود. تبرّی در لغت به معنای دوری کردن از چیزی که مجاورت با آن ناپسند است، بیزاری جستن و مانند اینها آمده است.
در فارسی نیز «تبرّی جستن» به معنای بیزاری و دوری جستن است. [۱]
اصطلاح و آموزة تبرّی ریشه در قرآن کریم دارد. در قرآن علاوه بر این که یک سوره با برائتِ خدا و پیامبرش از مشرکان آغاز شده و از این رو «برائت» نام گرفته است، در بیست سوره مجموعاً در 27 آیه مادّة برائت و مشتقات آن سی بار آمده است. [۲]، از آن جمله است: تبرّی جستنِ امامانِ ضلالت و گمراهی از پیروان خود در روز قیامت [۳] آرزوی پیروان ایشان برای بازگشت به دنیا برای تبرّی جستن از آن امامان [۴]، تبرّی جستن ابراهیم از آزر و قومش که دشمن خدا بودند و از معبودهایشان [۵]، تبرّی از شرک [۶] و همچنین اظهار برائت پیامبر اکرم از مخالفان خود و بری بودن مخالفان ایشان از آن حضرت [۷]
قرآن برائت و تبرّی را تقریباً به معنای لغوی بکار برده است و اصل مشترک در آن مفارقت کردن از دشمنان خدا و خروج از عهد و پیمان مشرکان و کفار و منقطع شدن و گسستن از پیروان باطل است. [۸]
در احادیثی از پیامبر اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلم نیز بر اهمیت تبرّی تأکید شده و ایشان برائت البغض فی اللّهِ را یکی از مهمترین و استوارترین رشته های ایمان مِنْ اَوْثقِ عُریَ الایمانِ ذکر کرده اند. [۹]
امام صادق علیه السلام نیز به وجوب برائت از مخالفان دین خدا و دوستانِ دشمنان خدا و دشمنانِ دوستان خدا تصریح کرده اند. [۱۰]
بیشتر فرقه ها و مذاهب اسلامی با توجه به تأکید قرآن کریم و احادیث پیامبر اکرم معتقد به تبرّی بوده و اختلافی در مفهوم کلی قرآنی و ضرورت و اهمیت آن نداشته اند ولی در خصوص مصداق دشمنی خدا و نیز معیار خروج از دین اختلافاتی پیدا کرده اند؛ برخی از آنها با تکیه بر حقانیت خویش در دینداری خود را مصداق دوستان خدا دانسته و مخالفانشان را خارج از دین، اهل باطل و دشمن خدا به شمار آورده و تبرّی از آنان را واجب شمرده اند.[۱۱]
به گفته بغدادی [۱۲]، شمار بزرگی از مسلمانان درباره رافضیان شامل زیدیّه، امامیّه، کیسانیّه و غُلات و چند فرقه دیگر با وجود انتساب آنان به اسلام معتقد بودند که آنان گمراه و کافرند و از ایشان تبرّی می جستند. این نظر بغدادی را همة متکلمان و علمای اسلام تأیید نکرده اند [۱۳]، هر چند برخی از علمای متأخر اهل سنّت، از جمله علی بن علی بن ابی العزّ حنفی (متوفی 792) در شرح الطحاویة فی العقیدة السلفیّة [۱۴] نظر وی را تأیید کرده اند [۱۵]
خوارج پس از واقعة تحکیم، تبرّی از علی علیه السلام و عثمان و برخی دیگر را واجب شمردند.رجوع کنید به ادامة مقاله. شیعیان نیز تبرّی را همراه با تولّی که مفهوم مخالف و متضاد آن است، جزء فروع دین و از واجبات دانسته و مراد از آن را دشمنی کردن با دشمنانِ اهل بیت پیامبر اکرم و بیزاری جستن از این دشمنان بیان کرده اند.[۱۶]
در طول تاریخ اسلام تبرّی جویی ها یا ریشه در مسائل کلامی و اعتقادی از جمله مسئلة امامت و جانشینی پیامبر داشته یا از اغراض و نزاع های سیاسی و گاه انگیزه های شخصی ناشی شده است.[۱۷] در این میان اصل تبرّی در کنار تولّی، جایگاه ویژه و بار معنایی خاصی در مذهب شیعه دارد و یکی از آموزه های اساسی پیروان این مذهب به شمار می آید، از این رو این مقاله عمدتاً به تبیین این آموزه اختصاص دارد.
شیعیان اعتقاد به امامت منصوص را از اصول دین می دانند و معتقدند که امامت با این قید منصوص بودن امام، دنباله رسالت و ضامن حفظ و بقای اسلام است و دوازده امام پس از پیامبر، معصوم و منصوص از جانب خدایند، رسول اللّه آنان را شناسانده و هر امام نیز امام پس از خود را معرفی کرده است.
امامان نگهدارنده دین از هر گونه تحریف و فروکاستن و دگرگونی در عقاید و اعمال اند برای نمونه ای از بیان جایگاه و شأن وظیفة امام در احادیث [۱۸]در حدیثی از حضرت رضا علیه السلام.
بر پایة این اعتقاد، دشمنان امامان یعنی کسانی که مانع تحقق امامت و مآلاً مانع تحقق صورت ناب و حقیقی اسلام بوده اند یا با اهل بیت پیامبر کینه توزی داشته اند، دشمنان خدایند و تبرّی از آنان واجب است. [۱۹]
علاوه بر این شماری از علما و مفسران شیعه، برخی آیات ــ از جمله آیه های 18 و 19 سوره هود و آیه 25 سوره انفال و آیة 22 سوره مجادله ــ را با استناد به برخی روایات معتبر در جوامع حدیثی اهل سنّت، در شأن حضرت علی علیه السلام دانسته دشمنان وی را دشمنان خدا و پیامبر قلمداد کرده و تبرّی از آنان را واجب شمرده اند. [۲۰]
احادیث بسیاری نیز از پیامبر اکرم و امامان شیعه علیهم السلام روایت شده که متضمن معنای تبرّی است؛ برای مثال در حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله خطاب به حضرت علی علیه السلام آمده است: «اَنا سِلْمٌ لِمَنْ سالَمْتَ و حَرْبٌ لِمَنْ حارَبْتَ»من با هر کس که تو با او در صلح باشی در صلحم و با هر کس که تو با او بجنگی در جنگم، یا «امامانِ پس از من دوازده نفرند و انکار هر یک انکار من است» و نیز سخن ایشان درباره علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام: «اَنا حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ و سِلْمٌ لِمَنْ س'الَمَکُمْ». [۲۱]
امامان شیعه نیز به مناسبت های مختلف، تبرّی را از لوازم اسلام و ایمان خوانده و آن را واجب دانسته اند و مصادیق مشمول این حکم واجب را برشمرده اند: کسانی که به عترت پیامبر ظلم کردند و حرمت ایشان را شکستند، سنّت رسول خدا را تغییر دادند، برگزیدگان اصحاب پیامبر را تبعید نمودند، اموال فقرا را بین ثروتمندان تقسیم کردند، ناکثین پیمان شکنان جمل، قاسطین معاویه و طرفدارانش، مارقین خوارج، تمام پیشوایان گمراهی و رهبران ستمکار، قاتل حضرت علی و همة قاتلان ائمه و اهل بیت علیهم السلام. [۲۲]
توجه به این نکته لازم است که از نظر شیعیان، چنان نیست که هر مسلمان غیرشیعی مصداق وجوب تبرّی باشد بلکه صرفاً افرادی مشمول این حکم اند که به تعبیر روایات و منابع فقهی، نسبت به عترت پیامبر اکرم با علم به حقانیت آنان «نَصْب عداوت» کرده اند عَلَم دشمنی برافراشته اند یا همچون غُلات معتقد به الوهیت حضرت علی یا انسانی دیگر بوده و یا مانند مفوضه قایل بوده اند که امر آفرینش و روزی دادن و زندگی بخشیدن و میراندن به پیامبر اکرم و حضرت علی واگذار شده است.[۲۳]
از نظر تاریخی، خوارج نخستین فرقه ای بودند که تبرّی از عثمان و علی را مقدّم بر هر طاعتی اعلام کردند و شرط صحت عقد ازدواج را بیزاری از آن دو دانستند.[۲۴]
خوارج همچنین از حَکَمَیْن و معاویه و یاران و دوستداران آنها تبرّی می جستند [۲۵] و علاوه بر آن تبرّی جستن از یکدیگر میان شاخه های مختلف خوارج بسیار رایج بود.[۲۶]
معاویه نیز با تمهیدات بسیار کوشید تا سَبّ علی علیه السلام و برائت از آن حضرت را در شهرهای تحت فرمانش رواج دهد. در مواقعی شرط مأموران معاویه برای گذشتن از خون مردم یک ناحیه این بود که آنان از حضرت علی برائت جویند و او را لعن کنند. [۲۷]
مروان بن حکم در زمان حکومت بر مدینه به رغم مُفاد صلحنامة امام حسن علیه السلام و معاویه حتی در حضور امام حسن، حضرت علی را سبّ می کرد و از وی تبرّی می جست و نیز در ترویج سبّ و دشنام و تبرّی از ایشان می کوشید. وی در زمان حکومت بر مصر نیز این شیوه را ادامه داد. تا زمان حکومت عمر بن عبدالعزیز 9ـ101 در بیشتر بلاد اسلامی وضع به همین منوال بود و او با صدور بخشنامه برائت جستن از امیرمؤمنان علیه السلام و سبّ آن حضرت را منع کرد.[۲۸]
با این همه تا زمان قدرت یافتن عباسیان همان سنّت اموی ادامه یافت. [۲۹] در میان خلفای عباسی، متوکل [۳۰] به دشمنی با علی علیه السلام و خاندان او مشهور است. وی در 236 دستور داد تا شیعیانِ علی را آزار و اذیت و از مصر اخراج کنند. [۳۱] موارد دیگری نیز از این گونه تضییقات و تبرّی جویی های برخی پیروان مذاهب نسبت به شیعیان علی علیه السلام گزارش شده که گاه به مداخله خلفا و حاکمان برای پایان دادن به آن آزارها می انجامیده است.[۳۲]
تبرّی از دشمنان اهل بیت، اگر چه مصداق تبرّی از دشمنان خدا و یکی از ارکان عقیدة شیعی محسوب می شود، در عین حال شیعیان نسبت به مصادیق دشمنی همیشه اتفاق نظر نداشته اند؛ ابوالحسن اشعری [۳۳] به وجود دیدگاههای مختلف شیعیان زید بن علی در این باره اشاره کرده است.
درباره نحوه ابراز تبرّی نیز شیعیان و سنّیان طیف گسترده ای را تشکیل می دهند و به ویژه حکومت های شیعی و سنّی در تشدید یا کاهش اظهار تبرّی تأثیر جدّی داشته اند. این نکته نیز در خور توجه و دقت است که سیره غالبِ علمای شیعه، دست کم در اظهار تبرّی از دشمنان در تأسی به حضرت علی علیه السلام رعایت اصل تقویت وحدت و تحکیم روابط مسلمانان با یکدیگر و تلاش برای تقریب مذاهب اسلامی بوده است.
در سرگذشت عالمان سلَف چون شیخ مفید و سید مرتضی و شیخ طوسی و عالمان دوره اخیر و معاصران چون میرزا حسن شیرازی و میرزا محمدحسین نائینی و آیت اللّه حاج آقا حسین بروجردی و امام خمینی، شواهد فراوانی برای این امر وجود دارد. وجود روایاتی که احتراز از هر گونه تحریک عاطفی و برانگیختن فضای بدبینی را توصیه کرده است در اتخاذ این سیره بی تردید مؤثر بوده است. [۳۴]
با این همه نمونه هایی از تبرّی جستن در دوره استقرار برخی حکومت های شیعی مانند آل بویه و فاطمیان و صفویان و عادلشاهیان و نظام شاهیان و قطب شاهیان گزارش شده است. [۳۵]
از سوی دیگر پیروان مذهب سلفی وهابیت ، اقداماتی مبتنی بر تبرّی صورت دادند، از جمله حمله به شهرهای نجف و کربلا و مزار امامان شیعه و تخریب قبور صحابیان و بزرگان مذاهب اسلامی و زادگاه رسول اکرم در مکه. [۳۶]
پانویس
- ↑ رجوع کنید به راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن؛ ابن منظور؛ صفی پوری، منتهی الارب فی لغة العرب، ذیل «برء»؛ نفیسی، فرهنگ نفیسی؛ داعی الاسلام، فرهنگ نظام، ذیل «تبرّا»
- ↑ مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم؛ عبدالباقی، المعجم المفهرس ، ذیل «برء»
- ↑ سوره قصص: 41ـ42، 63؛ نیز رجوع کنید به سوره بقره: 166
- ↑ سوره بقره: 167
- ↑ سوره توبه: 114؛ سوره ممتحنه: 4
- ↑ سوره انعام: 19، 78
- ↑ سوره یونس: 41؛ سوره شعرا: 216
- ↑ طبرسی، ج5، ص3ـ4؛ عبدالباقی، المعجم المفهرس ، ذیل «برء»
- ↑ متقی، کنزالعمال فی سنن الاقوال و الافعال،ج1، ص257؛ مجلسی، ج66، ص242
- ↑ ابن بابویه ، الاعتقادات فی دین الامامیة، 1412، ص86
- ↑ قس د.اسلام، چاپ دوم، ذیل "ف"Tabarru؛ نیز رجوع کنید به ایرانیکا، ذیل a" ف¦"Bara
- ↑ بغدادی، الفرق بین الفرق، ص16، 278، 281
- ↑ برای نمونه رجوع کنید به عضدالدین ایجی ، المواقف فی علم الکلام، ص 394ـ395
- ↑ حنفی، شرح الطحاویة، ص398ـ403
- ↑ نیز رجوع کنید به امین، کشف الارتیاب، ص148؛ آلوسی، تاریخ نجد ، ص80؛ آل شیخ، فتح المجید، ص501ـ505
- ↑ ابن بابویه، الاعتقادات فی دین الامامیة، 1412، ص78ـ81؛ لاهیجی، سرمایة ایمان، ص154ـ155
- ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج4، ص54، 56ـ58
- ↑ رجوع کنید به کلینی، ج1، ص198ـ203
- ↑ لاهیجی ، سرمایة ایمان، ص154ـ155؛ ابن بابویه، الاعتقادات فی دین الامامیة، 1412، ص81
- ↑ ابن بابویه، الاعتقادات فی دین الامامیة، 1412، ص77ـ78؛ حسکانی، شواهد التنزیل لقواعد التفضیل ، ج2، ص329
- ↑ ابن بابویه، الاعتقادات فی دین الامامیة، 1412، ص 78ـ81؛ ابن بابویه، الاعتقادات فی دین الامامیة، همو، 1410، ص125؛ اخطب خوارزم، المناقب، ص61؛ حرّ عاملی، ج16، ص177ـ183
- ↑ ابن بابویه، الاعتقادات فی دین الامامیة، 1362 ش، ج2، ص607ـ608؛ مجلسی، ج10، ص358، ج65، ص263
- ↑ رجوع کنید به ابن بابویه، الاعتقادات فی دین الامامیة، 1412، ص71ـ76؛ طباطبائی یزدی، العروة الوثقی، ج1، ص67ـ68؛ نراقی، مستند الشیعة فی احکام الشریعة، ج1، ص204
- ↑ رجوع کنید به اشعری، مقالات الاسلامیّین، ص86، 88؛ شهرستانی، الملل و النحل، ج1، 106؛ طبری، تاریخ، ج5، ص72
- ↑ مسعودی، مروج، ج3، ص153؛ دینوری، الاخبار الطوال، ص206
- ↑ رجوع کنید به اشعری، مقالات الاسلامیّین، ص86ـ131؛ شهرستانی، الملل و النحل، ج1، ص105ـ124
- ↑ طبری، تاریخ، ج5، ص168، 253، 275؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج4، ص58
- ↑ رجوع کنید به مسعودی، مروج، ج4، ص17؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج4، ص58ـ59
- ↑ ابن سعد، ترجمة الحسین و مقتله، ص143ـ144؛ مَقریزی، اتعاظ الحنفا، 1270، ج2، ص338
- ↑ حک: 232ـ247
- ↑ ابن اثیر، ج7، ص55ـ56؛ مقریزی، اتعاظ الحنفا، 1270، ج2، ص339
- ↑ رجوع کنید به تنوخی، نشوار المحاضرة و اخبار المذاکرة، ج2، ص44، 231ـ233؛ صولی، اخبار الراضی بالله و المتقی بالله، ص135ـ136؛ مسکویه، ج1، ص322؛ ابن اثیر، ج8، ص307ـ308؛ یاقوت حموی، معجم الادباء، ج18، ص57ـ58
- ↑ ابوالحسن اشعری، مقالات الاسلامیّین و اختلاف المصلّین، ص65، 68ـ69
- ↑ برای نمونه رجوع کنید به ابن بابویه، الاعتقادات فی دین الامامیة، 1412، ص82
- ↑ رجوع کنید به همدانی، تکملة تاریخ الطبری، ج1، ص183، 187؛ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ج14، ص150ـ151؛ ابن اثیر، ج8، ص542ـ543؛ ابن خلّکان، ج1، ص407؛ ذهبی، حوادث و وفیات 351ـ380 ه، ص8، 248؛ مقریزی، اتعاظ الحنفا، 1387، ج1، ص142، 145ـ146، مقریزی، اتعاظ الحنفا، 1270، ج2، ص286ـ287، 341ـ342؛ فرشته، تاریخ فرشته، ج2، ص11، 109ـ113؛ عزّاوی، تاریخ العراق بین احتلالین، ج3، ص341ـ343؛ فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج3، ص889، 894، 895
- ↑ رجوع کنید به آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج1، ص324ـ326؛ امین، کشف الارتیاب، ص13ـ14، 22ـ23؛ کرکوکلی، دوحة الوزراء فی تاریخ وقائع بغداد الزوراء، ص212
منابع مقاله
- علاوه بر قرآن ؛
- عبدالرحمان بن حسن آل شیخ ، فتح المجید: شرح کتاب التوحید ، چاپ عبدالعزیزبن عبداللّه بن باز، بیروت 1405/1985؛
- جعفربن باقر آل محبوبه ، ماضی النجف و حاضرها ، بیروت 1406/ 1986؛
- محمود شکری آلوسی ، تاریخ نجد ، چاپ محمد بهجة الاثری ، ( قاهره ? 1998 ) ؛
- ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة ، چاپ محمدابوالفضل ابراهیم ، قاهره 1385ـ1387/ 1965ـ1967، چاپ افست بیروت ( بی تا. ) ؛
- ابن ابی العز، شرح الطحاویة فی العقیدة السّلفیّة ، چاپ احمدمحمد شاکر، قاهره : دارالتراث ؛
- ابن اثیر؛
- ابن بابویه ، الاعتقادات فی دین الامامیة ، چاپ غلام رضا مازندرانی ، قم 1412؛
- همو، فضائل الشیعة ، صفات الشیعة ، و مصادقة الاخوان ، قم 1410؛
- همو، کتاب الخصال ، چاپ علی اکبر غفاری ، قم 1362 ش ؛
- ابن جوزی ، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم ، چاپ محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت 1412/ 1992؛
- ابن خلّکان ؛
- ابن سعد، ترجمة الحسین و مقتله علیه السلام ، من القسم غیرالمطبوع من کتاب الطبقات الکبیر لابن سعد ، چاپ عبدالعزیز طباطبائی ، تراثنا ، سال 3، ش 1 (محرم ـ ربیع الاول 1408)؛
- ابن منظور؛
- موفق بن احمد اخطب خوارزم ، المناقب ، قم 1417؛
- علی بن اسماعیل اشعری ، کتاب مقالات الاسلامیّین و اختلاف المصلّین ، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن 1400/1980؛
- محسن امین ، کشف الارتیاب ، تهران 1347؛
- عبدالقاهربن طاهر بغدادی ، الفرق بین الفرق ، چاپ محمد محیی الدین عبدالحمید، بیروت : دارالکتب العلمیه ، ( بی تا. ) ؛
- محسن بن تنوخی ، نشوار المحاضرة و اخبار المذاکرة ، چاپ عبود شالجی ، بیروت 1391ـ1393/ 1971ـ1973؛
- حرّعاملی ؛
- عبیداللّه بن عبداللّه حسکانی ، شواهد التنزیل لقواعد التفضیل ، چاپ محمدباقر محمودی ، تهران 1411/1990؛
- محمدعلی داعی الاسلام ، فرهنگ نظام ، چاپ سنگی حیدرآباد دکن 1305ـ 1318 ش ، چاپ افست تهران 1362ـ 1364 ش ؛
- احمدبن داود دینوری ، الاخبار الطوال ، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره 1960، چاپ افست قم 1368 ش ؛
- محمدبن احمد ذهبی ، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام ، چاپ عمر عبدالسلام تدمری ، حوادث و وفیات 351ـ380 ه ، بیروت 1409/1989؛
- حسین بن محمد راغب اصفهانی ، المفردات فی غریب القرآن ، چاپ محمد سیدکیلانی ، تهران ?( 1332 ش ) ؛
- محمدبن عبدالکریم شهرستانی ، کتاب الملل و النحل ، چاپ محمدبن فتح اللّه بدران ، قاهره ?( 1375/ 1956 ) ، چاپ افست قم 1367 ش ؛
- عبدالرحیم بن عبدالکریم صفی پوری ، منتهی الارب فی لغة العرب ، چاپ سنگی تهران 1297ـ 1298، چاپ افست 1377؛
- محمدبن یحیی صولی ، اخبار الراضی بالله و المتقی بالله ، چاپ هیورث دن ، بیروت 1399/ 1979؛
- محمدکاظم بن عبدالعظیم طباطبائی یزدی ، العروة الوثقی ، بیروت 1404/1984؛
- طبرسی ؛
- طبری ، تاریخ (بیروت )؛
- محمد فؤاد عبدالباقی ، المعجم المفهرس لالفاظ القرآن الکریم ، قاهره 1364؛
- عباس عزّاوی ، تاریخ العراق بین احتلالین ، بغداد 1353ـ1371/ 1935ـ1956، چاپ افست قم 1369 ش ؛
- عبدالرحمان بن احمد عضدالدین ایجی ، المواقف فی علم الکلام ، بیروت : عالم الکتب ، ( بی تا. ) ؛
- محمدقاسم بن غلامعلی فرشته ، تاریخ فرشته ، یا، گلشن ابراهیمی ، لکهنو 1281؛
- نصراللّه فلسفی ، زندگانی شاه عباس اول ، تهران 1364 ش ؛
- رسول کرکوکلی ، دوحة الوزراء فی تاریخ وقائع بغداد الزوراء ، نقله عن الترکیة موسی کاظم نورس ، قم 1372 ش ؛
- کلینی ؛
- عبدالرزاق بن علی لاهیجی ، سرمایة ایمان ، تهران 1362 ش ؛
- علی بن حسام الدین متقی ، کنزالعمال فی سنن الاقوال و الافعال ، حیدرآباد دکن 1364ـ1384/ 1945ـ 1975؛
- مجلسی ؛
- مسعودی ، مروج (بیروت )؛
- مسکویه ؛
- حسن مصطفوی ، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم ، تهران 1360ـ1371 ش ؛
- احمدبن علی مقریزی ، اتعاظ الحنفا ، ج 1، چاپ جمال الدین شیال ، قاهره 1387/1967؛
- همو، کتاب المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط والا´ثار، المعروف بالخطط المقریزیة ، بولاق 1270، چاپ افست قاهره ( بی تا. ) ؛
- احمدبن محمدمهدی نراقی ، مستند الشیعة فی احکام الشریعة ، ج 1، مشهد 1415؛
- علی اکبر نفیسی ، فرهنگ نفیسی ، تهران 1355 ش ؛
- محمدبن عبدالملک همدانی ، تکملة تاریخ الطبری ، ج 1، چاپ البرت یوسف کنعان ، بیروت 1961؛
- یاقوت حموی ، معجم الادباء ، مصر 1355ـ1357/ 1936ـ 1938، چاپ افست بیروت ( بی تا. ) ؛
- Encyclopaedia Iranica , s.v. "Bara ¦ Ýa" (by E. Kohlberg);
- EI 2 , s.v. "`Tabarru ف " (by J. Calmard).
منبع
- پرویز سلمانی، مدخل «تبرّی» در دانشنامه جهان اسلام، ج6.
