منابع و پی نوشتهای ضعیف
مقاله بدون شناسه یا دارای شناسه ضعیف است
عنوان بندی متوسط
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

بر و نیکی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{متوسط}}
 
{{متوسط}}
  
«‌بِرّ»، واژه‌ای قرآنی و دارای معانی مختلفی از جمله نیکی و احسان است.
+
«بِرّ»، واژه‌ای [[قرآن|قرآنی]] و دارای معانی مختلفی از جمله نیکی به دیگران است و یکى از شاخه‌هاى مهم [[اخلاق اجتماعی|اخلاق اجتماعى]] انسان به شمار مى‌رود. روایات متعددی از [[اهل بیت]] علیهم السلام در فضیلت «برّ و نیکی» و توصیه به آن وارد شده است.
  
== معانی برّ ==
+
==معنای برّ==
«بِرّ» اسم مصدر از ریشه‌ی «ب-ر-ر» است. واژه «بر» در اصل به معنى وسعت است، ولذا صحراهاى وسيع را بَرّ (بفتح ب) مى گويند و به همين جهت به كارهاى نيك كه نتيجه آن گسترده است و به ـ ديگران مى رسد بِرّ (بكسر ب) گفته مى شود
+
«بِرّ» اسم مصدر از ریشه‌ی «ب-ر-ر» است. واژه «بر» در اصل به معنى وسعت است، ولذا صحراهاى وسیع را بَرّ (بفتح ب) مى گویند و به همین جهت به کارهاى نیک که نتیجه آن گسترده است و به ـ دیگران مى رسد، بِرّ (بکسر ب) گفته مى شود. و هر گونه اقدامى که به گونه اى در راستاى خدمت مردم و جامعه قرار بگیرد و جامعه و مردم را به سوى خیر و نیکى فراخواند، از مصادیق بر است.  
به معانیِ مختلف از جمله کار خیر و صلاح، احسان و نیکی، صدق، پیوند، صله رحم، طاعت، عبادت، حجّ، تقرّب، تقوا، لطف، ترحّم آمده و متضمن مفهوم گستردگی است. «کار خیر و صلاح»، «احسان و نیکی» و «صدق» از معانی اساسی و مهم این واژه هستند؛ [[ابن فارس]] بر اصلی بودن معنای اخیر اصرار دارد که معانی دیگر را به آنها بر گردانده‌اند.
 
از نظر علمای لغت تعریف و تفسیر برّ به «خیر» جامع‌ترین تفسیر است، امّا بِرّ دقیقاً مترادف خیر نیست؛ زیرا بِرّ آن خیری است که با قصد و اختيار انسان به دیگری برسد، ولی در «خیر» به هر نوع نيكى كه به ديگرى بشود اگر چه بدون توجه باشد، اطلاق مى گردد و وجود قصد برای خَیِّر شرط نیست.  
 
  
== برّ در قرآن ==
+
برّ به معانیِ مختلف از جمله کار خیر و صلاح، احسان و نیکی، صدق، پیوند، صله رحم، طاعت، عبادت، حجّ، تقرّب، تقوا، لطف، ترحّم آمده و متضمن مفهوم گستردگی است. «کار خیر و صلاح»، «احسان و نیکی» و «صدق» از معانی اساسی و مهم این واژه هستند؛ [[ابن فارس]] بر اصلی بودن معنای اخیر اصرار دارد که معانی دیگر را به آنها بر گردانده‌اند.
بِرّ و مشتقّات آن بارها در قرآن کریم آمده است. مفهوم قرآنی بِرّ و به تعبیر دقیق‌تر اَبرار در آیه ۱۷۷ سوره بقره بتفصیل بیان شده است. {{متن قرآن|«لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا ۖ وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ صَدَقُواوَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ»}}؛ نيكى (تنها) اين نيست (كه به هنگام نماز) صورت خود را به سوى مشرق و مغرب كنيد (و تمام گفتگوى شما از مساله [[قبله]] و تغيير قبله باشد و همه وقت خود را مصروف آن سازيد) بلكه نيكى (و نيكوكار) كسانى هستند كه به خدا و روز رستاخيز و [[فرشتگان]] و كتاب آسمانى و [[پيامبران]] ايمان آورده اند و مال (خود) را با علاقه اى كه به آن دارند به خويشاوندان و يتيمان و مسكينان و واماندگان در راه و سائلان و بردگان [[انفاق]] مى كنند، نماز را برپا مى دارند و [[زكات]] را مى پردازند و به عهد خود ـ به هنگامى كه عهد بستند ـ وفا مى كنند، در برابر محروميت ها و بيماري ها و در ميدان جنگ استقامت به خرج مى دهند، اين ها كسانى هستند كه راست مى گويند (و گفتار و رفتار و اعتقادشان هماهنگ است) و اين ها هستند پرهيزگاران». ([[سوره بقره]]، آيه 177)
+
 +
از نظر علمای لغت تعریف و تفسیر برّ به «خیر» جامع‌ترین تفسیر است، امّا بِرّ دقیقاً مترادف خیر نیست؛ زیرا بِرّ آن خیری است که با قصد و اختیار انسان به دیگری برسد، ولی در «خیر» به هر نوع نیکى که به دیگرى بشود اگر چه بدون توجه باشد، اطلاق مى گردد و وجود قصد برای خَیِّر شرط نیست.  
  
به گفته‌ی علامه طباطبایی اوصاف ابرار در این آیه در بر دارنده‌ی تمامی مراتب سه گانه‌ی اعتقاد، عمل و اخلاق است. همچنین نقل شده است که پیامبر اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم در پاسخ به سؤالی درباره‌ی مفهوم این واژه، آیه‌ی ۱۷۷ بقره را تلاوت فرمودند.
+
==برّ در قرآن==
 +
واژه «بِرّ» با مشتقّاتش در مجموع، بیست بار در [[قرآن کریم]] به کار رفته است. مفهوم قرآنی بِرّ و به تعبیر دقیق‌تر اَبرار در آیه ۱۷۷ [[سوره بقره]] بتفصیل بیان شده است: {{متن قرآن|«لَیسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰکنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِکةِ وَالْکتَابِ وَالنَّبِیینَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَىٰ وَالْیتَامَىٰ وَالْمَسَاکینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَالسَّائِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّکاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا ۖ وَالصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِینَ الْبَأْسِ أُولَٰئِک الَّذِینَ صَدَقُواوَأُولَٰئِک هُمُ الْمُتَّقُونَ»}}؛ «نیکى (تنها) این نیست (که به هنگام نماز) صورت خود را به سوى مشرق و مغرب کنید، بلکه نیکى (و نیکوکار) کسانى هستند که به خدا و روز رستاخیز و [[فرشتگان]] و کتاب آسمانى و پیامبران ایمان آورده اند و مال (خود) را با علاقه اى که به آن دارند به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و واماندگان در راه و سائلان و بردگان [[انفاق]] مى کنند، [[نماز]] را برپا مى دارند و [[زکات]] را مى پردازند و به عهد خود ـ به هنگامى که عهد بستند ـ وفا مى کنند، در برابر محرومیت ها و بیماری ها و در میدان جنگ استقامت به خرج مى دهند، این ها کسانى هستند که راست مى گویند و این ها هستند پرهیزگاران».  
  
بر ا<span class="tooltiptext">[http://lib.eshia.ir/15362/1/40/%D9%88%D8%B9%D9%84%D9%89]<span class="outlink"></span></span>ین اساس، می توان مفهومِ اصلیِ قرآنیِ بِرّ را منطبق بر معنای عام و رایج لغویِ آن یعنی «توسّع در کار خیر» دانست.
+
به گفته‌ی [[علامه طباطبایی]] اوصاف ابرار در این آیه در بر دارنده‌ی تمامی مراتب سه گانه‌ی اعتقاد، عمل و [[اخلاق]] است. همچنین نقل شده است که [[پیامبر اکرم]] صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم در پاسخ به سؤالی درباره‌ی مفهوم این واژه، آیه‌ی ۱۷۷ بقره را تلاوت فرمودند. مفسّران در بیشتر آیات راجع به بِرّ، آن را «توسّع در کار خیر» معنی کرده‌اند.
مفسّران در بیشتر آیات راجع به بِرّ، از جمله ذیل آیاتِ بقره؛ مائده؛ مجادله، آن را «توسّع در کار خیر» معنی کرده‌اند؛ بعلاوه، برخی مفسّران در حالی که در بعضی موارد ـ با توجّه به شأن نزول آیات ـ مراد از بّر را مصادیقی خاصّ از «خیر» یا دیگر معانیِ بّر ذکر کرده‌اند (از جمله در آیه‌ی ۴۴ بقره که معنای برّ را ایمان به پیامبر صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم، پیروی از تورات، طاعت الهی، احسان، صدقه دادن گفته‌اند و در آیه ۲ مائده که مراد از برّ را عفو و بخشش دانسته‌اند)، حمل این واژه را بر مفهوم عام و اصلی خود ترجیح داده‌اند.
 
برای بِرّ معانیِ قرآنیِ دیگری نیز بیان شده است، از جمله: طاعت، صدق و ثواب. راغب اصفهانی ـ که معنای اصلیِ برّ را توسّع در کار خیر می‌داند ـ هر گاه بِرّ به خداوند منسوب شود، آن را به معنای «ثواب » و هر گاه به بنده نسبت داده شود، به معنای «طاعت » شمرده که بنا به آیه‌ی ۱۷۷ بقره شامل اعتقاد و اعمال فریضه و نافله است. مفسّران نیز در برخی آیات مفهوم طاعت را برای بِرّ (که برخی منابع لغت، آن را معنای مجازی بِرّ می‌دانند) ذکر کرده‌اند، از جمله در تفسیر آیه ۴۴ بقره؛ و آیه ۹ مجادله همچنین معنای «صدق » را برای بِرّ در آیه ۲۲۴ بقره، معنای ثواب یا بهشت (= برِّ الهی ) را در آیه ۹۲ آل عمران، معنای صله رحم یا پیوند را در آیه ۸ ممتحنه و معنای تقوا (یا اطاعت و تقوا) را در آیه ۹۲ آل عمران قائل شده‌اند.
 
از جمله معانیِ اصلیِ بِرّ در قرآن «توسّع در احسان و نیکی » نسبت به پدر و مادر، خویشاوندان نزدیک و تمامی مردم است که در لغت، ضِدّ «عُقُوق » (بدرفتاری و تباه ساختن حق ) است. مفسران این معنی را در بعضی موارد، از جمله آیات ۸ ممتحنه، ۲ مائده و ۴۴ بقره ذکر کرده‌اند.
 
بِرّ یا مشتقّات آن چندین بار در قرآن همراه با مادّه‌ی «تقوا» آمده و در دو آیه «بِرّ و تقوا» در برابر «اثم و عدوان » قرار گرفته است. برخی مفسّران در این آیات برّ و تقوا را دارای مفهومی یکسان می‌دانند و از تعابیر بعضی از تفاسیر نیز همین نظر برداشت می‌شود.
 
  
وصف <span class="tooltiptext"></span>«ابرار» به متقّین در آیه ۱۷۷ بقره و نیز این نکته را که بِرّ به معنای تقوا هم به کار می‌رود، می‌توان از ادلّه و شواهد این نظر دانست.
+
برای بِرّ معانیِ قرآنیِ دیگری نیز بیان شده است، از جمله: طاعت، صدق و ثواب. [[راغب اصفهانی]] ـ که معنای اصلیِ برّ را توسّع در کار خیر می‌داند ـ هر گاه بِرّ به خداوند منسوب شود، آن را به معنای «ثواب» و هر گاه به بنده نسبت داده شود، به معنای «طاعت» شمرده که بنا به آیه‌ی ۱۷۷ بقره شامل اعتقاد و اعمال فریضه و نافله است. <span class="tooltiptext"><span class="outlink"></span></span><span class="tooltiptext"></span><span class="tooltiptext"><span class="outlink"></span></span><span class="tooltiptext"></span>از جمله معانیِ اصلیِ بِرّ در قرآن «توسّع در احسان و نیکی» نسبت به پدر و مادر، خویشاوندان نزدیک و تمامی مردم است که در لغت، ضِدّ «[[عقوق والدین|عُقُوق]]» (بدرفتاری و تباه ساختن حق) است. مفسران این معنی را در بعضی موارد، از جمله آیات ۸ [[سوره ممتحنه]] و ۴۴ سوره بقره ذکر کرده‌اند.
 +
<span class="tooltiptext"></span><span class="tooltiptext"></span>
 +
==برّ در احادیث==
 +
به گفته‌ی [[علامه مجلسی]] برّ در [[احادیث]] بیشتر به معنای احسان به والدین، نزدیکان و برادران ایمانی به کار می‌رود (از جمله: «وَ مِنْ صالِحِ الاَْعْمالِ البِّرُ بِالاِخْوان») نیز به روایتی، [[پیامبر اکرم]] صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم بِرّ را به «حُسن خلق» معنا کرده‌اند. بِرّ در احادیث از ویژگی‌ها و اخلاق انبیا، از گنج‌های بهشت، موجب افزایش طول عمر و ازدیاد روزی و از پایه‌های ایمان دانسته‌ شده است؛ بویژه بر برِّ و نیکی به پدر و مادر، فرزندان و مؤمنان تأکید شده است.
  
در ب<span class="tooltiptext">[http://lib.eshia.ir/12023/1/482/%D9%88%D8%A7%D9%84%D8%AA%D9%82%D9%88%D9%89]<span class="outlink"></span></span>رابر، گروهی دیگر مفهومی متفاوت برای این دو واژه ارائه داده‌اند: برخی معتقدند که بِرّ برخلاف تقوا تنها شامل عمل به واجبات نمی‌شود بلکه مستحبّات را نیز در برمی‌گیرد.
+
در احادیث، گاه برِّ به معنایی وسیع‌تر از [[احسان]] یعنی «مطلق نیکوکاری و کار نیک» به کار رفته به‌ گونه‌ای که به تصریح احادیث ـ علاوه بر برِّ به والدین و مؤمنان ـ شامل صفات پسندیده‌ی دیگری مانند [[سخاوت]]، [[صبر]] بر آزار، نیکو سخن گفتن و جز اینها می‌شود.
 
 
بیشت<span class="tooltiptext"></span>ر مفسّران مفهوم برّ و تقوا را در این آیات مکمّل یکدیگر می‌دانند، بدین ترتیب که مراد از بِرّ اموری مانند عمل صالح، طاعت، توسّع در کار خیر و انجام اوامر الهی دانسته‌اند که بیشتر جنبه‌ی ایجابی دارد و مراد از تقوا را دوری از گناهان و هوای نفس و بر حذر بودن از عذاب الهی شمرده‌اند که بیشتر جنبه‌ی سلبی دارد.
 
 
 
همچن<span class="tooltiptext"></span>ان که علمای لغت نیز تفاوت میان طاعت (که برخی برّ را در این آیات به معنای آن دانسته‌اند ) و تقوا را همین نکته بیان کرده‌اند.
 
 
 
علام<span class="tooltiptext"></span>ه طباطبایی برّ را در آیه ۹ مجادله به معنای توسّع در کار نیک و آن را در برابر «عدوان » (ظلم و تعدّی به حقوق مردم یا تجاوز از حدود الهی ) و تقوا را متضاد با اثم (ارتکاب گناه و جرم که به گفته‌ی طبرسی دایره ای وسیع‌تر از عدوان دارد) شمرده است.
 
 
 
== معانی برّ در احادیث ==
 
در احادیث نیز بِرّ به معانی یاد شده به کار رفته است. به گفته‌ی علامه مجلسی برّ در احادیث بیشتر به معنای احسان به والدین، نزدیکان و برادران ایمانی به کار می‌رود (از جمله: «وَ مِنْ صالِحِ الاَْعْمالِ البِّرُ بِالاِخْوان») نیز به روایتی، پیامبر اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم بِرّ را به «حُسن خلق » (که نَووی آن را جامع تمامی معانی بِرّ می‌داند) معنا کرده‌اند. بِرّ در احادیث از ویژگی‌ها و اخلاق انبیا، از گنج‌های بهشت، موجب افزایش طول عمر و ازدیاد روزی و از پایه‌های ایمان دانسته‌ شده است؛ بویژه بر برِّ و نیکی به پدر و مادر، فرزندان و مؤمنان تأکید شده است.
 
در احادیث، گاه برِّ به معنایی وسیع‌تر از احسان یعنی «مطلق نیکوکاری و کار نیک» به کار رفته به‌ گونه‌ای که به تصریح احادیث ـ علاوه بر برِّ به والدین و مؤمنان ـ شامل صفات پسندیده‌ی دیگری مانند سخاوت، صبر بر آزار، نیکو سخن گفتن و جز اینها می‌شود.
 
 
در احادیث برّ به معانی دیگر از جمله طاعت و عبادت و صدق نیز آمده است.
 
در احادیث برّ به معانی دیگر از جمله طاعت و عبادت و صدق نیز آمده است.
  
 +
روایات متعددی در فضیلت برّ از [[اهل بیت]] علیهم السلام وارد شده است، از جمله:
  
==روايات==
+
*عَنْ أَبِی عَبْدِاللَّهِ علیه السلام، قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ وَضَعَ الْإِیمَانَ عَلَى سَبْعَةِ أَسْهُمٍ عَلَى الْبِرِّ وَالصِّدْقِ وَالْیقِینِ وَالرِّضَا وَالْوَفَاءِ وَالْعِلْمِ وَالْحِلْمِ؛ [[امام صادق]] علیه السلام: خداوند قرار داده ایمان را بر هفت سهم: نیکى، صداقت و راستى، یقین راضى بودن به رضاى الهى، وفاى به عهد، علم و آگاهى، حلم و بردبارى.<ref>الکافی، ج۲ ص۴۲.</ref>
 
+
*وَ قَالَ علیه السلام یدْخُلُ عَلَى الْمَیتِ فِی قَبْرِهِ الصَّلَاةُ وَالصَّوْمُ وَالْحَجُّ وَالصَّدَقَةُ وَالْبِرُّ وَالدُّعَاءُ وَ یکتَبُ أَجْرُهُ لِلَّذِی یفْعَلُهُ وَ لِلْمَیتِ؛ امام صادق علیه السلام: وارد مى شود بر میت در قبرش [[نماز]] و [[روزه]] و [[حج]] و [[صدقه]] و نیکى و دعاء و نوشته مى شود اجر و ثواب براى کسى که این کارها را براى میت انجام داده و براى میت.<ref>من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۱۸۵.</ref>
#عدَّةٌ مِنْ أَصـْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِاللَّهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَمَّارِ بْنِ أَبِي الْأَحْوَصِ عَنْ أَبِي عَبْدِاللَّهِ عليه السلام. قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ وَضَعَ الْإِيمَانَ عَلَى سَبْعَةِ أَسْهُمٍ عَلَى الْبِرِّ وَالصِّدْقِ وَالْيَقِينِ وَالرِّضَا وَالْوَفَاءِ وَالْعِلْمِ وَالْحِلْمِ؛ امام صادق عليه السلام: خداوند قرار داده ايمان را بر هفت سهم: نيكى، صداقت و راستى، يقين راضى بودن به رضاى الهى، وفاى به عهد، علم و آگاهى، حلم و بردبارى.(الكافي، ج2 ص42)
+
*قَالَ الصَّادِقُ علیه السلام خِیارُکمْ سُمَحَاؤُکمْ وَ شِرَارُکمْ بُخَلَاؤُکمْ وَ مِنْ خَالِصِ الْإِیمَانِ الْبِرُّ بِالْإِخْوَانِ وَ السَّعْی فِی حَوَائِجِهِمْ وَ إِنَّ الْبَارَّ بِالْإِخْوَانِ لَیحِبُّهُ الرَّحْمَنُ وَ فِی ذَلِک مَرْغَمَةُ الشَّیطَانِ وَ تَزَحْزُحٌ عَنِ النِّیرَانِ وَ دُخُولُ الْجِنَانِ ثُمَّ قَالَ لِجَمِیلٍ یا جَمِیلُ أَخْبِرْ بِهَذَا غُرَرَ أَصْحَابِک قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاک مَنْ غُرَرُ أَصْحَابِی قَالَ هُمُ الْبَارُّونَ بِالْإِخْوَانِ فِی الْعُسْرِ وَالْیسْر؛ امام صادق علیه السلام: بهترین شما سخاوتمندان شمایند و بدترین شما بخیلانند و از نشانه هاى ایمان خالص نیکى به برادران و سعى دربرآوردن حوائج آنان است و همانا نیکوکار خداوند رحمن او را دوست مى دارد و نیکوکارى سبب دورى [[شیطان]] و [[جهنم]] و دخول در [[بهشت]] مى شود. سپس حضرت به جمیل فرمودند یا جمیل برسان این را به بزرگان اصحابت. جمیل عرض کرد بزرگان کیانند؟ حضرت فرمودند: آنان نیکوکاران به برادرانند در سختى و در راحتى.<ref>من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱.</ref>
#وَ قَالَ عليه السلام يَدْخُلُ عَلَى الْمَيِّتِ فِي قَبْرِهِ الصَّلَاةُ وَالصَّوْمُ وَالْحَجُّ وَالصَّدَقَةُ وَالْبِرُّ وَالدُّعَاءُ وَ يُكْتَبُ أَجْرُهُ لِلَّذِي يَفْعَلُهُ وَ لِلْمَيِّتِ؛ امام صادق عليه السلام: وارد مى شود بر ميت در قبرش [[نماز]] و [[روزه]] و [[حج]] و [[صدقه]] و نيكى و دعاء و نوشته مى شود اجر و ثواب براى كسى كه اين كارها را براى ميت انجام داده و براى ميت. (من لايحضره الفقيه، ج1، ص185)
+
*وَ قَالَ أَبُوجَعفَرٍ علیه السلام الْبِرُّ وَالصَّدَقَةُ ینْفِیانِ الْفَقْرَ وَ یزِیدَانِ فِی الْعُمُرِ وَ یدْفَعَانِ عَنْ صَاحِبِهِمَا سَبْعِینَ مِیتَةَ سَوْءٍ؛ [[امام باقر]] علیه السلام: نیکى و صدقه فقر را نابود مى کنند و عمر را زیاد می کنند و از صاحبش هفتاد مرگ بد را دور مى کنند.<ref>من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۶۶.</ref>
#قَالَ الصَّادِقُ عليه السلام خِيَارُكُمْ سُمَحَاؤُكُمْ وَ شِرَارُكُمْ بُخَلَاؤُكُمْ وَ مِنْ خَالِصِ الْإِيمَانِ الْبِرُّ بِالْإِخْوَانِ وَ السَّعْيُ فِي حَوَائِجِهِمْ وَ إِنَّ الْبَارَّ بِالْإِخْوَانِ لَيُحِبُّهُ الرَّحْمَنُ وَ فِي ذَلِكَ مَرْغَمَةُ الشَّيْطَانِ وَ تَزَحْزُحٌ عَنِ النِّيرَانِ وَ دُخُولُ الْجِنَانِ ثُمَّ قَالَ لِجَمِيلٍ يَا جَمِيلُ أَخْبِرْ بِهَذَا غُرَرَ أَصْحَابِكَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَنْ غُرَرُ أَصْحَابِي قَالَ هُمُ الْبَارُّونَ بِالْإِخْوَانِ فِي الْعُسْرِ وَالْيُسْر؛ [[امام صادق]] عليه السلام: بهترين شما سخاوتمندان شمايند و بدترين شما بخيلانند و از نشانه هاى ايمان خالص نيكى به برادران و سعى دربرآوردن حوائج آنان است و همانا نيكوكار خداوند رحمن او را دوست مى دارد و نيكوكارى سبب دورى [[شيطان]] و [[جهنم]] و دخول در بهشت مى شود. سپس حضرت به جميل فرمودند يا جميل برسان اين را به بزرگان اصحابت، جميل عرض كرد بزرگان كيانند. حضرت فرمودند: آنان نيكوكاران به برادرانند در سختى و در راحتى. (من لايحضره الفقيه، ج2، ص61)
+
*أَسْرَعُ الْخَیرِ ثَوَاباً الْبِرُّ؛ رسول خدا صلى الله علیه و آله: ثواب نیکى زودتر از کارهاى خیر دیگر مى رسد.<ref>من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۳۷۹.</ref>
#وَ قَالَ أَبُوجَعـْفَرٍ عليه السلام الْبِرُّ وَالصَّدَقَةُ يَنْفِيَانِ الْفَقْرَ وَ يَزِيدَانِ فِي الْعُمُرِ وَ يَدْفَعَانِ عَنْ صَاحِبِهِمَا سَبْعِينَ مِيتَةَ سَوْءٍ؛ امام باقر عليه السلام: نيكى و صدقه فقر را نابود مى كنند و عمر را زياد مي كنند و از صاحبش هفتاد مرگ بد را دور مى كنند. (من لايحضره الفقيه، ج2، ص66)
+
*قَالَ أَبُو عَبْدِاللَّهِ علیه السلام فَتَقَرَّبُوا إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِالْبِرِّ وَ صِلَةِ الرَّحِمِ؛ امام صادق علیه السلام: تقرب بجوئید به خداوند عزوجل با کار نیک و [[صله رحم]].<ref>الکافی ج۴ ص۲۷.</ref>
#أَسْرَعُ الْخَيْرِ ثَوَاباً الْبِرُّ؛ رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم: ثواب نيكى زودتر از كارهاى خير ديگر مى رسد. (من لايحضره الفقيه، ج4، ص379)
+
==پانویس==
#وَرُوِيَ عـَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله و سلم أَنَّهُ قَالَ لَا يَزَالُ النَّاسُ بِخَيْرٍ مَا أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ تَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوَى فَإِذَا لَمْ يَفْعَلُوا ذَلِكَ نُزِعَتْ مِنْهُمُ الْبَرَكَاتُ وَ سُلِّطَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ نَاصِرٌ فِي الْأَرْضِ وَ لَا فِي السَّمَاءِ؛ رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم: خير از مردم جدا نمى شود مادامى كه امر به معروف و نهى از منكر مى كنند و در كار نيك و تقوى يكديگر را كمك مى كنند پس هرگاه چنين نكنند بركت از آنها مى رود و بعضى از آنها بر بعض ديگر مسلط مى شوند. در حالى كه هيچ ياورى در آسمان و زمين براى آنها نيست. (تهذيب الاحكام، ج6، ص181)
+
{{پانویس}}
#عـِدَّةٌ مِنْ أَصـْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ وَ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِيعاً عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عـَنْ عـُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِاللَّهِ عليه السلام فَتَقَرَّبُوا إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِالْبِرِّ وَ صِلَةِ الرَّحِمِ؛ امام صادق عليه السلام: تقرب بجوئيد به خداوند عزوجل با كار نيك و صله رحم. (الكافي ج4 ص27)
 
 
 
==آيات==
 
<br />
 
 
 
==تفسير: ريشه و اساس همه نيكي ها==
 
 
 
همان گونه كه در تفسير آيات تغيير قبله گذشت، نصارا به هنگام [[عبادت]] رو به سوى شرق و يهود رو به سوى غرب كرده، عبادات خود را انجام مى دادند اما خدا [[كعبه]] را براى مسلمين قبله قرار داد كه در طرف جنوب بود و حد وسط ميان آن دو محسوب مى شد و نيز ديديم كه مخالفين اسلام از يكسو و تازه مسلمانان از سوى ديگر چه سر و صدائى پيرامون تغيير قبله به راه انداختند.
 
 
 
آيه فوق روى سخن را به اين گروه ها كرده، مى گويد: نيكى تنها اين نيست كه به هنگام [[نماز]] صورت خود را به سوى شرق و غرب كنيد و تمام وقت خود را صرف اين مساله نمائيد: ليس البر ان تولوا وجوهكم قبل المشرق و المغرب.
 
 
 
بر (بر وزن ضد) در اصل به معنى توسعه است، سپس در معنى نيكي ها و خوبي ها و احسان بكار رفته است، زيرا اين كارها در وجود انسان محدود نمى شود و گسترش مى يابد و به ديگران مى رسد و آنها نيز بهره مند مى شوند و بر (بر وزن نر) جنبه وصفى دارد و به معنى شخص نيكوكار است، در اصل به معنى بيابان و مكان وسيع مى باشد و از آنجا كه نيكوكاران روحى وسيع و گسترده دارند اين واژه بر آنها اطلاق مى شود.
 
 
 
[[قرآن]] سپس به بيان مهمترين اصول نيكي ها در ناحيه [[ايمان]] و اخلاق و عمل ضمن بيان شش عنوان پرداخته چنين مى گويد: بلكه نيكى (نيكوكار) كسانى هستند كه به خدا و روز آخر و [[فرشتگان]] و كتاب هاى آسمانى و [[پيامبران]] ايمان آورده اند ولكن البر من آمن بالله واليوم الاخر والملائكة والكتاب والنبيين.
 
 
 
در حقيقت اين نخستين پايه همه نيكي ها و خوبي ها است: ايمان به مبدا و [[معاد]] و برنامه هاى الهى و [[پيامبران]] كه مامور ابلاغ و اجراى اين برنامه ها بودند و فرشتگانى كه واسطه ابلاغ اين دعوت محسوب مى شدند، ايمان به اصولى كه تمام وجود انسان را روشن مى كند و انگيزه نيرومندى براى حركت به سوى برنامه هاى سازنده و اعمال صالح است.
 
 
 
جالب اين كه نمى گويد نيكوكار كسانى هستند كه... بلكه مى گويد نيكى كسانى هستند كه... اين به خاطر آن است كه در ادبيات عرب و همچنين بعضى زبانهاى ديگر هنگامى كه مى خواهند آخرين درجه تاكيد را در چيزى بيان كنند آن را به صورت مصدرى مى آورند نه به صـورت وصـف، مثلا گفته مى شود على عليه السلام عدل جهان انسانيت است، يعنى آن چنان عدالت پيشه است كه گوئى تمام وجودش در آن حل شده و سر تا پاى او در عدالت غرق گشته است، به گونه اى كه هرگاه به او نگاه كنى چيزى جز عدالت نمى بينى! و همچنين در نقطه مقابل آن مى گوئيم [[بنى اميه]] ذلت اسلام بودند گوئى تمام وجودشان تبديل به خوارى شده بود. ([[تفسير نمونه]]، ج2، ص9)
 
 
 
{{متن قرآن|«يَسئَلُونَك عَنِ الاَهِلَّةِ قُلْ هِىَ مَوَقِيت لِلنَّاسِ وَالْحَجّ وَ لَيْس الْبرُّ بِأَن تَأْتُوا الْبُيُوت مِن ظهُورِهَا وَلَكِنَّ الْبرَّ مَنِ اتَّقَى وَ أْتُواالْبُيُوت مِنْ أَبْوَبِهَا وَاتَّقُوااللَّهَ لَعَلَّكمْ تُفْلِحُونَ»}}؛ درباره هلال هاى ماه از تو سؤال مى كنند، بگو: آن ها، بيان اوقات (و تقويم طبيعى) براى (نظام زندگى) مردم و (تعيين وقت) حج است و (آن چنان كه در جاهليت مرسوم بود كه به هنگام حج، كه جامه احرام مى پوشيدند، از در خانه وارد نمى شدند، و از نقب پشت خانه وارد مى شدند، نكنيد!) كار نيك، آن نيست كه از پشت خانه ها وارد شويد، بلكه نيكى اين است كه پرهيزگار باشيد! و از در خانه ها وارد شويد و [[تقوا]] پيشه كنيد، تا رستگار گرديد! ([[سوره بقره]]، 189)
 
 
 
==شان نزول==
 
 
 
در حديثى مى خوانيم كه [[معاذ بن جبل]] خدمت پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلّم رسيد و گفت: بسيار از ما سؤال مى كنند كه اين هلال ماه چيست؟ و چه فايده دارد (چرا ماه تدريجا به صورت بدر كامل درمى آيد و باز به حالت اول برمى گردد) خداوند آيه فوق را نازل فرمود و به آنان پاسخ گفت.
 
 
 
در روايت ديگرى آمده است كه جمعى از يهود از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلّم پرسيدند: هلال ماه براى چيست؟ و چه فايده دارد آيه فوق نازل شد و فوايد مادى و معنوى آن را در نظام زندگى انسانها بيان كرد.
 
 
 
==تفسير: تقويم طبيعى==
 
 
 
همان طور كه در شان نزول آمده است گروهى در مورد هلال ماه از پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم پرسش هائى داشتند و از علت و نتايجى كه اين موضوع دربردارد وارد شويد بلكه نيكى آن است كه [[تقوا]] پيشه كنيد و از در خانه ها وارد شويد و از خدا بپرهيزيد تا رستگار شويد و ليس البر بان تاتوا البيوت من ظهورها ولكن البر من اتقى و أتوا البيوت من ابوابها و اتقواالله لعلكم تفلحون.
 
 
 
بسيارى از مفسران گفته اند در زمان جاهليت هنگامى كه لباس احرام به تن مى كردند از راه معمولى و در خانه به خانه خود وارد نمى شدند و معتقد بودند اين كار براى محرم ممنوع است به همين دليل در پشت خانه نقبى مى زدند و هنگام احرام فقط از آن وارد مى شدند، آنها معتقد بودند كه اين عمل يك كار نيك است چون ترك عادت است و احرام كه مجموعه اى از ترك عادات است بايد با اين ترك عادت تكميل شود.
 
 
 
و بعضى گفته اند اين كار به خاطر آن بود كه در حال احرام زير سقف نروند زيرا گذشتن از سوراخ ديوار در مقايسه با گذشتن از در براى اين منظور بهتر بود ولى [[قرآن]] صريحا مى گويد نيكى در تقوا است نه در عادات و رسوم خرافى و بلافاصله دستور مى دهد حتما از همان طريق عادى به خانه ها وارد شويد.
 
 
 
اين آيه معنى وسيعتر و عمومى ترى نيز دارد و آن اين كه براى اقدام در هر كار خواه دينى باشد يا غيردينى بايد از طريق صحيح وارد شويد نه از طرق انحرافى و وارونه چنان كه جابر همين معنى را از قول [[امام باقر]] عليه السلام نقل كرده است.
 
 
 
و از اين جا مى توان پيوند ديگرى ميان آغاز و پايان آيه پيدا كرد و آن اين كه هر كار بايد از طريق صحيح آن باشد و عبادتى هم چون حج نيز بايد در وقت مقرر كه با هلال ماه تعيين مى شود، انجام گيرد.
 
 
 
تفسير سومى براى آيه ذكر شده است و آن اين كه براى يافتن نيكي ها بايد به سراغ اهلش رفت و از غير اهل طلب نكرد ولى اين تفسير را مى توان در تفسير دوم درج كرد در روايات اهل بيت از [[امام باقر]] عليه السلام نقل شده: آل محمد ابواب الله و سبله و الدعـاة الى الجنة والقادة اليها والادلاء عليها الى يوم القيامة، خاندان پيغـمبر صلى الله عليه و آله و سلّم درهاى الهى و طرق وصول به او و دعوت كنندگان به سوى بهشت و راهنمايان و دليلان آن مى باشند تا روز قيامت.
 
 
 
اين حديث مى تواند اشاره اى به يكى از مصداق هاى مفهوم كلى آيه باشد زيرا مى گويد: در تمام امور مذهبى خويش از طريق اصلى يعنى اهل بيت پيامبر كه طبق [[حديث ثقلين]] قرين قرآنند وارد شويد و برنامه هاى خود را از آنها بگيريد چرا كه [[وحى الهى]] در خانه آنان نازل شده و آنها پرورش يافتگان مكتب قرآنند.
 
 
 
جمله ليس البر... ممكن است اشاره به نكته لطيف ديگرى نيز باشد كه سؤال شما از اهله ماه به جاى سؤال از معارف دينى همانند عمل كسى است كه راه اصلى خانه را گذاشته و از سوراخى كه پشت ديوار خانه زده وارد مى شود چه كار نازيبائى.
 
 
 
ضمنا توجه به اين نكته نيز لازم است كه مى فرمايد: لكن البر من اتقى (بلكه نيكى اين است كه تقوا پيشه كنيد) زيرا وجود پرهيزگاران سرچشمه جوشان نيكي ها است به گونه اى كه گوئى خود آنها عين نيكى هستند.
 
 
 
{{متن قرآن|«لَن تَنَالُوا الْبرَّ حَتى تُنفِقُوا مِمَّا تحِبُّونَ وَمَا تُنفِقُوا مِن شىْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ»}}؛ هرگز به (حقيقت) نيكو كارى نمى رسيد مگر اين كه از آن چه دوست مى داريد (در راه خدا) انفاق كنيد، و آن چه انفاق مى كنيد خداوند از آن باخبر است. ([[سوره آل عمران]]، آيه 92)
 
 
 
==تفسير: يك نشانه ايمان==
 
 
 
لن تنالوا البر حتى تنفقوا مما تحبون: واژه بر در اصل به معنى وسعت است ولذا صحراهاى وسيع را بر (به فتح ب) مى گويند و به همين جهت به كارهاى نيك كه نتيجه آن گسترده است و به ـ ديگران مى رسد بر (بكسر ب) گفته مى شود و تفاوت ميان بر و خير از نظر لغت عرب اين است كه بر نيكوكارى توأم با توجه و از روى قصد و اختيار است ولى خير به هر نوع نيكى كه به ديگرى بشود اگر چه بدون توجه باشد، اطلاق مى گردد.
 
 
 
آيه فوق مى گويد: شما هرگز بحقيقت بر و نيكى نمى رسيد مگر اين كه از آنچه دوست مى داريد، در راه خدا انفاق كنيد.
 
 
 
==بر و احسان==
 
 
 
بر، به معناى گستردگى انجام كار نيك است. هر گونه اقدامى كه به گونه اى در راستاى خدمت مردم و جامعه قرار بگيرد و جامعه و مردم را به سوى خير و نيكى فراخواند، از مصاديق بر است.
 
 
 
بر و نيكى و نيكوكارى، اين نيست كه انسان وظايف فردى و عبادى خود را به بهترين شيوه انجام دهد و از سرنوشت ديگران بى خبر باشند بلكه آن انسانى نيكوكاراست و در رديف ابرار قرار دارد كه همپاى انجام اعمال عبادى فردى به وظايف اجتماعى و تعاون و خدمت به ديگران نيز، توجه داشته باشد:
 
 
 
{{متن قرآن|«لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا ۖ وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ ...»}}(سوره بقره/ آیه177)
 
 
 
نيكى آن نيست كه روى خود به جانب مشرق و مغرب كنيد بلكه نيكوكار كسى است كه به خداوند و روز بازپسين و فرشتگان و كتاب خدا و پيامبران ايمان آورد و مال خود را با آن كه دوستش دارد، به خويشاوندان و يتيمان و درماندگان و مسافران و گدايان و دربندماندگان ببخشد و نماز بگزارد و زكات بدهد و اينان چون عهدى مى بندند. بدان وفا مى كنند و در بينوايى و بيمارى و به هنگام جنگ، صابرند.
 
 
 
پرواضح است كسى مى تواند از مال و ثروت بگذرد و از آن در راه خدمت به مردم بهره گيرد كه از پشتوانه ايمانى و عقيدتى استوارى برخوردار و از ناخالصي ها پيراسته باشد. همراه باايمان و انجام فرايض دينى به خدمات اجتماعى دست يازيده و در زمره نيكان و ابراز قرار مى گيرد.
 
 
 
از [[امام صادق]] عليه السلام نقل شده است: ...من خالص الايمان البر بالاخوان والسعى فى حوائجهم فى العسر واليسر؛ نيكى به برادران دينى و تلاش و جديت براى رفع مشكلات آنان در تمام زمينه ها و در هر شرايط برخاسته از ايمان خالص است.
 
 
 
بدين سان مى يابيم كه بر و نيكوكارى يكى از شاخه هاى مهم اخلاق اجتماعى انسان است كه منشا و ريشه همه خدمات و نيكي ها به شمار مى رود از اين روى [[امام على]] عليه السلام مى فرمايد: جماع الخير فى اعمال البر.
 
 
 
احسان نيز هم افق با بر است احسان هر خدمتى را كه براى مردم انجام گيرد و در برابر آن انتظار پاداشى نباشد شامل مى شود. مرحوم [[علامه طباطبائى]] مى فرمايد: احسان به ديگران... نفع و نيكى رساندن به آنان است بدون انتظار پاداش مقابل. از مصاديق احسان است: جبران نيكى ديگران به گونه اى فزونتر و شايسته تر و برخورد با بدى آنان در مرتبه اى نازلتر و بالاخره خدمت ابتداءا و بى انتظار پاداش.
 
 
 
احسان يكى از اصول اساسى ارزش ها در جامعه اسلامى است و خداوند در [[قرآن]] همگان را به انجام آن فرمان داده است: ان الله يامر بالعدل والاحسان وايتاء ذى القربى... پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله اين آيه را دربردارنده و جامع تمام ارزش ها دانسته است.
 
 
 
روشن است كه اگر بنياد جامعه اى بر پايه عدل و احسان و كمك به خويشان استوار گردد و خدمتگزارى در آن پديدار شود، آن جامعه از ارزش هاى زيربنايى و اساسى برخوردار خواهد بود. از اين كه در آيه فوق احسان پس از عدل ذكر شده است استفاده مى شود كه در مفهوم احسان يك نوع گذشت از حق شخصى و ايثار نهفته است.
 
 
 
به همين جهت على عليه السلام سرآمدترين جزء ايمان را احسان و آخرين مرتبه احسان را ايثار دانسته است: راس الايمان الاحسان الى الناس.
 
 
 
==انگيزه ها در خدمتگزارى==
 
 
 
خدمت امرى است پسنديده اما آنچه ارزش آن را بالا مى برد و يا از ارزشش مى كاهد، انگيزه هايى است كه خدمت بر اساس آنها شكل مى گيرد. برخى از هدف انگيزه خدمتشان احساس نوع ـ دوستى و انسان گرايى است. اينان بر اين باورند كه خدمت مرز، نژاد، عقيده، ايمان و... را نمى شناسد بلكه هر جا انسانى يافت شود كه مى توان به او خدمت كرد، بايد سراغـش رفت. صاحبان اين تفكر، اصل خدمت را ملاك و معيار مى گيرند اما به متعلق آن كارى ندارند. البته اين طرز تفكر در حد خودش در خور ستايش است اما كامل نيست.
 
 
 
انگيزه برخى از مردم در خدمت رسانى، يك نوع داد و ستد است يعنى قدمى برمى دارند تا قدمى برايشان برداشته شود. در اين بينش محور خدمت، جلب خدمتگزارى! از ارزشى برخوردار نيست زيرا نه انگيزه مردمى در آن وجود دارد و نه احساس نوع دوستى.
 
 
 
اينان خدمت مى كنند تا به نام و نانى برسند شهرت و مقامى بدست آورند يا به اغراض و اهداف سياسى و مانند آن دست يابند عشق و علاقه به اصل خدمت ندارند بلكه انگيزه اساسى آنان مقاصد اجتماعى و دنيايى است!
 
 
 
برخى از افقى بالا به انسان ها مى نگرند و در بينش آنان همه مردم عيال خداوندند. خدمت به خلق در تفكر و انديشه اينان، نوعى عبادت و تقرب به پروردگار است. كار و خدمت صاحبان اين فكر، هم حسن فاعلى دارد و هم از حسن فعلى برخوردار است.
 
 
 
به عقيده ايشان تنها مفيد بودن عمل كافى نيست بلكه بايد فاعل نيز، نيت و هدف خير داشته باشد. صاحبان اين نظر مى كوشند كه ضمن مفيد شكل عمل، روح معنويت را نيز بر آن حاكم سازند تا ثمره اين حركت خيرخواهانه، آنان را از منزل خودخواهى و هواپرستى خارج و منزل صفا و اخلاص برساند.
 
 
 
پيدايش اين نگرش تنها در سايه تفكر دينى و جهان بينى الهى ممكن است. در مقام ارزش گزارى خدمت ها، خدمت نشات گرفته از اين جهان بينى، از ارزشمندترين آنها به شمار مى رود به همين جهت در فرهنگ دينى، عمل و خدمتى مايه ارزش و عامل كمال آدمى است كه انگيزه انجامش، قرب و رضايت خداوند باشد. (علم اخلاق اسلامى، ج2، ص354)
 
 
 
 
 
 
==منابع==
 
==منابع==
 
+
*دانشنامه جهان اسلام، برگرفته از مقاله "بِرّ"، ص۸۳۸.
* [http://jh.isca.ac.ir/article_3618.html "خدمتگزارى"، نشریه حوزه، شماره 41، آذر 1369].
+
*[http://jh.isca.ac.ir/article_3618.html "خدمتگزارى"، نشریه حوزه، شماره ۴۱، آذر ۱۳۶۹].
* دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله بِرّ، ص۸۳۸.   
+
[[رده:واژگان قرآنی]]
 
 
 
[[رده:اخلاق اجتماعی]]
 
[[رده:اخلاق اجتماعی]]
 
[[رده:صفات پسندیده]]
 
[[رده:صفات پسندیده]]
 
[[رده: مقاله های مهم]]
 
[[رده: مقاله های مهم]]
 
 
{{سنجش کیفی
 
{{سنجش کیفی
 
|سنجش=شده
 
|سنجش=شده

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۶


«بِرّ»، واژه‌ای قرآنی و دارای معانی مختلفی از جمله نیکی به دیگران است و یکى از شاخه‌هاى مهم اخلاق اجتماعى انسان به شمار مى‌رود. روایات متعددی از اهل بیت علیهم السلام در فضیلت «برّ و نیکی» و توصیه به آن وارد شده است.

معنای برّ

«بِرّ» اسم مصدر از ریشه‌ی «ب-ر-ر» است. واژه «بر» در اصل به معنى وسعت است، ولذا صحراهاى وسیع را بَرّ (بفتح ب) مى گویند و به همین جهت به کارهاى نیک که نتیجه آن گسترده است و به ـ دیگران مى رسد، بِرّ (بکسر ب) گفته مى شود. و هر گونه اقدامى که به گونه اى در راستاى خدمت مردم و جامعه قرار بگیرد و جامعه و مردم را به سوى خیر و نیکى فراخواند، از مصادیق بر است.

برّ به معانیِ مختلف از جمله کار خیر و صلاح، احسان و نیکی، صدق، پیوند، صله رحم، طاعت، عبادت، حجّ، تقرّب، تقوا، لطف، ترحّم آمده و متضمن مفهوم گستردگی است. «کار خیر و صلاح»، «احسان و نیکی» و «صدق» از معانی اساسی و مهم این واژه هستند؛ ابن فارس بر اصلی بودن معنای اخیر اصرار دارد که معانی دیگر را به آنها بر گردانده‌اند.

از نظر علمای لغت تعریف و تفسیر برّ به «خیر» جامع‌ترین تفسیر است، امّا بِرّ دقیقاً مترادف خیر نیست؛ زیرا بِرّ آن خیری است که با قصد و اختیار انسان به دیگری برسد، ولی در «خیر» به هر نوع نیکى که به دیگرى بشود اگر چه بدون توجه باشد، اطلاق مى گردد و وجود قصد برای خَیِّر شرط نیست.

برّ در قرآن

واژه «بِرّ» با مشتقّاتش در مجموع، بیست بار در قرآن کریم به کار رفته است. مفهوم قرآنی بِرّ و به تعبیر دقیق‌تر اَبرار در آیه ۱۷۷ سوره بقره بتفصیل بیان شده است: «لَیسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰکنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِکةِ وَالْکتَابِ وَالنَّبِیینَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَىٰ وَالْیتَامَىٰ وَالْمَسَاکینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَالسَّائِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّکاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا ۖ وَالصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِینَ الْبَأْسِ أُولَٰئِک الَّذِینَ صَدَقُواوَأُولَٰئِک هُمُ الْمُتَّقُونَ»؛ «نیکى (تنها) این نیست (که به هنگام نماز) صورت خود را به سوى مشرق و مغرب کنید، بلکه نیکى (و نیکوکار) کسانى هستند که به خدا و روز رستاخیز و فرشتگان و کتاب آسمانى و پیامبران ایمان آورده اند و مال (خود) را با علاقه اى که به آن دارند به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و واماندگان در راه و سائلان و بردگان انفاق مى کنند، نماز را برپا مى دارند و زکات را مى پردازند و به عهد خود ـ به هنگامى که عهد بستند ـ وفا مى کنند، در برابر محرومیت ها و بیماری ها و در میدان جنگ استقامت به خرج مى دهند، این ها کسانى هستند که راست مى گویند و این ها هستند پرهیزگاران».

به گفته‌ی علامه طباطبایی اوصاف ابرار در این آیه در بر دارنده‌ی تمامی مراتب سه گانه‌ی اعتقاد، عمل و اخلاق است. همچنین نقل شده است که پیامبر اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم در پاسخ به سؤالی درباره‌ی مفهوم این واژه، آیه‌ی ۱۷۷ بقره را تلاوت فرمودند. مفسّران در بیشتر آیات راجع به بِرّ، آن را «توسّع در کار خیر» معنی کرده‌اند.

برای بِرّ معانیِ قرآنیِ دیگری نیز بیان شده است، از جمله: طاعت، صدق و ثواب. راغب اصفهانی ـ که معنای اصلیِ برّ را توسّع در کار خیر می‌داند ـ هر گاه بِرّ به خداوند منسوب شود، آن را به معنای «ثواب» و هر گاه به بنده نسبت داده شود، به معنای «طاعت» شمرده که بنا به آیه‌ی ۱۷۷ بقره شامل اعتقاد و اعمال فریضه و نافله است. از جمله معانیِ اصلیِ بِرّ در قرآن «توسّع در احسان و نیکی» نسبت به پدر و مادر، خویشاوندان نزدیک و تمامی مردم است که در لغت، ضِدّ «عُقُوق» (بدرفتاری و تباه ساختن حق) است. مفسران این معنی را در بعضی موارد، از جمله آیات ۸ سوره ممتحنه و ۴۴ سوره بقره ذکر کرده‌اند.

برّ در احادیث

به گفته‌ی علامه مجلسی برّ در احادیث بیشتر به معنای احسان به والدین، نزدیکان و برادران ایمانی به کار می‌رود (از جمله: «وَ مِنْ صالِحِ الاَْعْمالِ البِّرُ بِالاِخْوان») نیز به روایتی، پیامبر اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم بِرّ را به «حُسن خلق» معنا کرده‌اند. بِرّ در احادیث از ویژگی‌ها و اخلاق انبیا، از گنج‌های بهشت، موجب افزایش طول عمر و ازدیاد روزی و از پایه‌های ایمان دانسته‌ شده است؛ بویژه بر برِّ و نیکی به پدر و مادر، فرزندان و مؤمنان تأکید شده است.

در احادیث، گاه برِّ به معنایی وسیع‌تر از احسان یعنی «مطلق نیکوکاری و کار نیک» به کار رفته به‌ گونه‌ای که به تصریح احادیث ـ علاوه بر برِّ به والدین و مؤمنان ـ شامل صفات پسندیده‌ی دیگری مانند سخاوت، صبر بر آزار، نیکو سخن گفتن و جز اینها می‌شود. در احادیث برّ به معانی دیگر از جمله طاعت و عبادت و صدق نیز آمده است.

روایات متعددی در فضیلت برّ از اهل بیت علیهم السلام وارد شده است، از جمله:

  • عَنْ أَبِی عَبْدِاللَّهِ علیه السلام، قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ وَضَعَ الْإِیمَانَ عَلَى سَبْعَةِ أَسْهُمٍ عَلَى الْبِرِّ وَالصِّدْقِ وَالْیقِینِ وَالرِّضَا وَالْوَفَاءِ وَالْعِلْمِ وَالْحِلْمِ؛ امام صادق علیه السلام: خداوند قرار داده ایمان را بر هفت سهم: نیکى، صداقت و راستى، یقین راضى بودن به رضاى الهى، وفاى به عهد، علم و آگاهى، حلم و بردبارى.[۱]
  • وَ قَالَ علیه السلام یدْخُلُ عَلَى الْمَیتِ فِی قَبْرِهِ الصَّلَاةُ وَالصَّوْمُ وَالْحَجُّ وَالصَّدَقَةُ وَالْبِرُّ وَالدُّعَاءُ وَ یکتَبُ أَجْرُهُ لِلَّذِی یفْعَلُهُ وَ لِلْمَیتِ؛ امام صادق علیه السلام: وارد مى شود بر میت در قبرش نماز و روزه و حج و صدقه و نیکى و دعاء و نوشته مى شود اجر و ثواب براى کسى که این کارها را براى میت انجام داده و براى میت.[۲]
  • قَالَ الصَّادِقُ علیه السلام خِیارُکمْ سُمَحَاؤُکمْ وَ شِرَارُکمْ بُخَلَاؤُکمْ وَ مِنْ خَالِصِ الْإِیمَانِ الْبِرُّ بِالْإِخْوَانِ وَ السَّعْی فِی حَوَائِجِهِمْ وَ إِنَّ الْبَارَّ بِالْإِخْوَانِ لَیحِبُّهُ الرَّحْمَنُ وَ فِی ذَلِک مَرْغَمَةُ الشَّیطَانِ وَ تَزَحْزُحٌ عَنِ النِّیرَانِ وَ دُخُولُ الْجِنَانِ ثُمَّ قَالَ لِجَمِیلٍ یا جَمِیلُ أَخْبِرْ بِهَذَا غُرَرَ أَصْحَابِک قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاک مَنْ غُرَرُ أَصْحَابِی قَالَ هُمُ الْبَارُّونَ بِالْإِخْوَانِ فِی الْعُسْرِ وَالْیسْر؛ امام صادق علیه السلام: بهترین شما سخاوتمندان شمایند و بدترین شما بخیلانند و از نشانه هاى ایمان خالص نیکى به برادران و سعى دربرآوردن حوائج آنان است و همانا نیکوکار خداوند رحمن او را دوست مى دارد و نیکوکارى سبب دورى شیطان و جهنم و دخول در بهشت مى شود. سپس حضرت به جمیل فرمودند یا جمیل برسان این را به بزرگان اصحابت. جمیل عرض کرد بزرگان کیانند؟ حضرت فرمودند: آنان نیکوکاران به برادرانند در سختى و در راحتى.[۳]
  • وَ قَالَ أَبُوجَعفَرٍ علیه السلام الْبِرُّ وَالصَّدَقَةُ ینْفِیانِ الْفَقْرَ وَ یزِیدَانِ فِی الْعُمُرِ وَ یدْفَعَانِ عَنْ صَاحِبِهِمَا سَبْعِینَ مِیتَةَ سَوْءٍ؛ امام باقر علیه السلام: نیکى و صدقه فقر را نابود مى کنند و عمر را زیاد می کنند و از صاحبش هفتاد مرگ بد را دور مى کنند.[۴]
  • أَسْرَعُ الْخَیرِ ثَوَاباً الْبِرُّ؛ رسول خدا صلى الله علیه و آله: ثواب نیکى زودتر از کارهاى خیر دیگر مى رسد.[۵]
  • قَالَ أَبُو عَبْدِاللَّهِ علیه السلام فَتَقَرَّبُوا إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِالْبِرِّ وَ صِلَةِ الرَّحِمِ؛ امام صادق علیه السلام: تقرب بجوئید به خداوند عزوجل با کار نیک و صله رحم.[۶]

پانویس

  1. الکافی، ج۲ ص۴۲.
  2. من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۱۸۵.
  3. من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱.
  4. من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۶۶.
  5. من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۳۷۹.
  6. الکافی ج۴ ص۲۷.

منابع