آخرت

آخرت به معنى روز بازپسین و قیامت به كار رفته است.

ریشه قرآنی واژه

اصل آن مأخوذ از قرآن مجید است: «وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ».

موضوع علم آخرت

از علم کلام تعبیر به عالم آخرت نیز می شود و موضوع علم آخرت، بحث در مسائل مربوط به نهايت عالم است. و عاقبت انسان، مرگ، برانگیخته شدن و حساب بهشت و جهنم را بررسى مى‌كند. با وجود اينكه علم آخرت يك اصطلاح كلامى است كه به بحث در نهایت عالم و روز حساب و متعلقات آن مانند: سعادت و شقاوت انسان مى‌پردازد، فیلسوفان از استعمال اين اصطلاح خوددارى نكرده‌اند و مثلا اصطلاحات معادشناسی وجودی، معادشناسی اخلاقی را به كار برده‌اند. علم آخرت معادل معادشناسی است.

منبع

‌احمد خاتمی، فرهنگ علم کلام، انتشارات صبا، ص۴۳.