ابراهیم بن ولید بن عبدالملک

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

تقویم هجری قمری

روز واقعه:14 صفر
سال ۱۲۷ هجری قمری

ابراهیم بن ولید، پس از درگذشت برادرش یزید بن ولید، در ذی الحجه سال ۱۲۶ قمرى بنا به سفارش برادرش به خلافت رسید. در آن هنگام میان پسرعموهاى بنى‌ امیه از تیره مروانیان بر سر تصاحب کرسى خلافت، رقابت و دشمنى سختى بود. هر کدام از آنان که از توانایى و توانمندى بیشترى برخوردار بود، خود را براى تصاحب کرسى خلافت شایسته تر مى دید و همین امر، موجب شورش و درگیرى هاى نظامى میان آنان مى گردید.

ابراهیم بن ولید که ولیعهد برادرش یزید بن ولید بود و پس از او به خلافت رسید، رقیبان سختى چون مروان بن محمد معروف به «مروان حمار» داشت. به همین جهت خلافت وى از آغاز، از استحکام و اطمینان کاملى برخوردار نبود. مردم شام، وى را گاهی به خلافت و گاهى به امارت سلام می‌دادند.

مروان بن محمد، که در عصر خلافت یزید بن ولید شورش کرده و به سوى شام هجوم آورده بود، با یزید مصالحه کرد که حکومت تمام سرزمین‌ هایى که عبدالملک بن مروان، به پدرش محمد بن مروان سپرده بود، به او بسپارد. یزید نیز سرزمین‌ هاى جزیره (مناطق میان دجله و فرات)، ارمنستان، موصل و آذربایجان را به مروان سپرد.

مروان حمار که از قدرت بالایى برخوردار بود، پس از درگذشت یزید، خلافت برادرش ابراهیم را به رسمیت نشناخت و براى سرنگونى وى از ارمنستان به سوى شام لشکرکشى کرد.

سلیمان بن هشام از سوى ابراهیم بن ولید با صد و بیست هزار سپاهى به نبرد با مروان حمار پرداخت و مروان تنها هشتاد هزار نیروى جنگى داشت. میان دو طرف، جنگ سختى درگرفت. ولى سپاه مروان بر سپاه سلیمان بن هشام پیروز شد و تعداد هفده هزار تن از آنان را کشته و به همین مقدار اسیر گرفتند. باقیمانده سپاه سلیمان بن هشام به سوى حران، مقر خلافت ابراهیم بن ولید عقب نشینى کردند.

سپاهیان مروان حمار بر تمامى شهرها و مناطق اسلامى تسلط پیدا کرده و بر آنها، عاملانى از خود به حکومت گماشتند. مروان حمار، پیروزمندانه وارد دمشق شد و از مردم این شهر براى خویش بیعت گرفت و ابراهیم بن ولید را پس از گذشت سه ماه از خلافتش، خلع کرد. سپس به حران رفت و ابراهیم بن ولید و سلیمان بن هشام که در حران بودند، از او امان خواستند. مروان به آنان امان داد و آن دو با مروان حمار بیعت کردند.

بدین ترتیب مروان بن محمد به عنوان آخرین خلیفه امویان، بر خلافت دست یافت و رقیب خود را از کار برکنار کرد. ابراهیم بن ولید پس از واگذارى امر خلافت به مروان حمار، در شام زندگى مى کرد تا این که در سال ۱۳۲ قمرى با شکست مروان حمار در برابر جنبش عباسیان و سقوط شهر دمشق، وى به همراه بسیارى از امویان بدست انقلابیون عباسى کشته شد و پرونده خلافت امویان بسته گردید.[۱]

پانویس

  1. نک: تاریخ دمشق (ابن عساکر)، ج ۷، ص ۲۴۶؛ تاریخ ابن خلدون، ج ۲، ص ۱۸۰.

منابع

  • سید تقى واردى، روز شمار تاریخ اسلام، جلد دوم، ماه صفر.

منابع بیشتر: