طاهریان
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
نخستین حکومت در ایران بعد از اسلام که توانست اعلام موجودیت کرده اندیشه و هویت ایرانی را دوباره مطرح کند حکومت خاندان طاهر تحت لوای خلافت عباسیان در بغداد می‌باشد. گرچه طاهریان دارای مناسبات گرم و صمیمانه با وابسته به خلافت بودند اما در خراسان استقلال نسبی بدست آوردند.
محتویات
اصل و نسب طاهریان
برخی آنها را از تبار منوچهر پادشاه باستانی ایران و برخی نسب آنها را رستم پهلوان اساطیری ایران و گروهی دیگر آنها را از قبیله خزاعه عرب دانسته‌اند و لی بیشتر محققین آنها را از خاندان‌های کهن خراسان می‌دانند که بعد از سقوط ساسانیان نماینده گروه دهقانان خراسان بودند.
حسین، جد مؤسس این سلسله را جزء اولین دعوت کنندگان نهضت عباسی در خراسان می‌دانند. همچنین حسین بن مصعب پدر طاهر در زمان حکومت منصور عباسی موقعیت و اعتبار زیادی داشته است.[۱]
تاریخ سیاسی
حکومت طاهریان در سال 205 هـ.ق توسط طاهر بن حسین ملقب به ذوالیمینین تأسیس شد و تا سال 259 دوام داشت. طاهر بن حسین در سال (181 هـ.ق) از جانب علی بن عیسی والی خراسان به حکومت پوشنگ منصوب شد.[۲] برخورد شدید او با خوارج و حمزة بن عبدالله خارجی و نیز همراهی او با هرثمه برای نبرد با رافع بن لیث به دستور هارون الرشید باعث انتخاب طاهر به فرماندهی سپاه مأمون شد.
او در سال 195 هـ.ق برای مقابله با علی بن عیسی سردار امین انتخاب شد که در نبردی در قسطانه نزدیک ری او را شکست داد. در سال 197 هـ.ق نیز در رأس سپاه مأمون به محاصره یک ساله بغداد پرداخت؛ امین را دستگیر و به قتل رساند. در سال 199 هـ.ق برای فرونشاندن فتنه نصر بن شبث خارجی به رقه در شام رفت و تا 204 هـ.ق در آنجا بود.
بعد از بازگشت از شام به عنوان رئیس شرطه بغداد انتخاب شد. بالاخره در سال 205 هـ.ق مأمون ولایت خراسان را به او سپرد و بعدها امارت سیستان، کرمان، قوس، طبرستان، رویان و ری نیز زیر نظر او بود. اما سال بعد نام مأمون را از خطبه‌ها انداخت و برای او دعا نکرد و حتی در سکه‌ها نیز نام او را ضرب نکرد و نوعی استقلال به هم رساند سرانجام بعد از یکسال و شش ماه حکومت در خراسان در سال 207 هـ.ق درگذشت.[۳]
پس از طاهر، پسرش عبدالله از سوی مأمون بر خراسان گماشته شد. او در سال 216 هـ.ق خوارج خراسان را ریشه‌کن کرد و پس از برقراری آرامش نیشابور را مرکز حکومت خود قرار داد.
وی از سوی خلفای بعدی، معتصم و و اثق نیز حمایت گردید. او در خراسان بناهای زیادی ایجاد و وقف مردم کرد و به توسعه کشاورزی و آبیاری و حفر قنات پرداخت و کتابخانه عظیمی نیز در نیشابور برپا کرد.[۴]
پس از درگذشت عبدالله، فرزندش طاهر از طرف واثق به حکومت خراسان منصوب شد. در دوره او خوارج و عیاران بخش‌هایی از قلمرو او را تصرف کردند.[۵] در دوره زمامداری محمد بن طاهر (228-259 هـ.ق) حسن بن زید علوی در طبرستان در سال 251 هـ.ق خروج کرد و بر اکثر بلاد دیلم و گیلان مستولی شد و از طرفی یعقوب لیث نیز بعد از ضبط سیستان بخش‌هایی از خراسان را تصرف کرد و به هرات لشکر کشید و والی محمد بن طاهر را از آنجا بیرون کرده پوشنگ را که دارالسلطنه طاهریان بود تصرف کرد بدین سان قلمرو طاهریان تجزیه شده محمد توسط یعقوب لیث صفاری دستگیر و سرانجام دولت طاهریان را منقرض نمود.[۶]
اوضاع اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دوره طاهریان
خراسان در این دوره مورد توجه علویان و محل حضور آنها بود که و رود امام رضا علیه السلام به این حضور افزود. طاهریان پیرو مذاهب اهل سنت بوده از خلافت عباسی حمایت و قیام های علوی را سرکوب می‌کردند.[۷]
آنان زبان عربی را پذیرفتند. نثر و نظم در این دوره عربی است.[۸] تشکیلات اداری طاهریان اقتباسی از خلافت عباسی بود که نمونه‌ای از دیوانسالاری عهد ساسانی بود.[۹]
پانویس
- ↑ اکبری، امیر؛ تاریخ حکومت طاهریان، تهران، سمت، ص 61 تا 70.
- ↑ ابن اثیر، تاریخ کامل ایران، بیروت، دار صادر، ج10، ص95.
- ↑ اکبری،امیر؛ پیشین، ص79-154.
- ↑ همان، ص209–199.
- ↑ میرخواند، روضه الصفا، تهران، اساطیر، ج6، ص2777.
- ↑ همان، ج6، ص2778.
- ↑ اکبری، امیر؛ پیشین، ص132 و رسول جعفریان، تاریخ ایران اسلامی، موسسه فرهنگی دانش و اندیشه معاصر، ص30-31.
- ↑ جعفریان، رسول؛ پیشین، ص29.
- ↑ امیر اکبری، پیشین، ص269-287.
منابع
- طاهریان، علی ابراهیمی، سایت پژوهشکده باقرالعلوم علیه السلام (بخش فرهنگ علوم انسانی و اسلامی)، تاریخ بازیابی: 12 آذر 1392.
