ذکر مصیبت
سنتى در جهت احياى ياد و نام ائمه و مطرح نگه داشتن حادثه عاشورا. در اين برنامه، چه به صورت مقطع پايانى سخنرانى و موعظه و چه به صورت مستقل، حوادث كربلا و كيفيت شهادت امام حسين علیه السلام و ياران او و نيز امامان ديگر به صورتى سوزناك نقل مى‌شود كه سبب تحريك عواطف و گريستن بر سیدالشهدا مى‌گردد.
نقل حوادث بر اساس مقتل ها انجام مى‌گيرد و شايسته است كه از منابع معتبر و شعرهاى خوب استفاده مى‌شود تا موجب وهن به مقام معصومين و خاندان عصمت نگردد.
امام سجاد علیه السلام كه بيست سال به ياد عاشورا مى‌گريست، مى‌فرمود: ياد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پر اشك مى‌كند: «انى لم اذكر مصرع بنى فاطمة الا خنقتنى لذلك عبرة»[۱] با اين حساب، ياد حادثه و يادآورى آن مظلوميت ها خودش كافى است تا مستمعان را بگرياند و نيازى به آميختن دروغ يا نقل حرف هاى بى‌اساس در ذكر مصيبت و مرثيه‌خوانى نيست.
ذكر مصيبت، سبب تعميق نهضت حسينى و پيوند عاطفى و قلبى شيعه با سيدالشهداست و نقشه دشمنان اهل بيت را كه كوشش در محو جنايات خويش داشتند، نقش بر آب مى‌كند و جامعه را هوادار اهل بيت و خصم ظالمان مى‌پرورد.[۲]
البته بايد ذاكران و مرثيه خوانان، هم شايستگى اين منصب حساس را داشته باشند و هم در محتواى مرثيه‌خوانى خود دقت داشته باشند و نصايح بزرگان را در آداب آن به كار بندند.
پانویس
- ↑ بحارالانوار، ج 45، ص 109.
- ↑ ر.ك: «نقش انقلابى ياد و يادآوران»، شريعتى. بحارالانوار، ج 44، ص 278، احاديث گريستن و عزادارى بر سيدالشهداء را آورده است.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
