اِسناد

اِسناد مصدر باب افعال از ریشه (س ن د) به معنی نسبت دادن خبری به دیگری به صورت مستند است

در اصطلاح به دو معنای مصدری و اسمی به کار رفته است

1. به معنای مصدری عبارت است از رساندن خبر به گوینده آن با ذکر سند
2. به معنای اسمی مترادف است با سند و جمع ان اسانید است.

تفاوت اسناد به مفهوم نخست با سند در این است كه سند به مجموع راویان حدیث اطلاق مى‌شود، اما اسناد نقل حدیث همراه ذكر سند آن است.

سنت از جمله منابع دستیابى به احكام شرعى است. در استدلال كامل به سنت چند عنصر دخیل است و صحت سند و قابلیت آن براى اعتماد و استناد، از جمله این عناصر است؛ به این معنا كه استدلال به یك حدیث بر اطمینان به صدور آن از معصوم علیه‌السلام متوقف است و تحقق آن بنا بر نظریه اصولیان به مذكور بودن سند روایت تا معصوم علیه‌‌السلام و اعتبار آن بر طبق موازین علم درایه و رجال است و بنا بر نظریه اخباریین (رجوع شود به: اخبارى) به ذكر سند حدیث تا رسیدن به یكى از كتاب‌هاى معتبر مى‌باشد.

منابع

جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد ‌1، ص 488.

شادی نفیسی، اصطلاحات حدیثی