عرفان

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۳۰ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۵۷ توسط مهدی موسوی (بحث | مشارکت‌ها) (ایجاد صفحه)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

Icon book.jpg

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


منبع: سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ «معارف و معاریف».

«عِرْفان» در قرون اخير، عنوانى خاص بخود گرفته و به صورت علمى مستقل شناخته مي شود، و اگر آميخته به تصوف و اوهام متصوفه و افكار باطله آنها نمي بود چه نيكو علمى و چه زيبا مسلكى بود.

موضوع اين علم شناخت حق و اسماء و صفات او است. و بالجمله راه و روشى كه اهل اللّه براى شناسائى حق انتخاب كرده اند عرفان مي نامند.

عرفان وشناسائى حق به دو طريق ميسر است:

  • يكى به طريق استدلال از اثر به مؤثر و از فعل به صفت و از صفات به ذات رسیدن است، و اين مخصوص علما می باشد.
  • دوم طريق تصفيه باطن و تخليه سر از غير و تحليه روح می باشد، و آن طريق معرفت، خاصّه انبياء و اولياء است، واين معرفت كشفى و شهودى را غير از مجذوب مطلق كس را ميسر نباشد مگر به سبب طاعت وعبادت قالبى و نفسى و قلبى و روحى و سرّى و خفى، وغرض از ايجاد عالم معرفت شهودى است.

عرفا عقيده دارند براى رسيدن به حق و حقيقت بايستى مراحلى را طى كرد تا نفس بتواند از حق و حقيقت بر طبق استعداد خود آگاهى حاصل كند، و تفاوت آنها با حكما آن است كه تنها گرد استدلالهاى عقل نمى گردند، بلكه مبناى كار آنها بر شهود و كشف است.