عرفان

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۲۴ ژانویهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۸:۱۷ توسط Saeed zamani (بحث | مشارکت‌ها) (حذف الگوی بخشی از یک کتاب)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

عرفان در لغت به معنای شناخت است و در اصطلاح نام علمی است از علوم الهی که موضوع آن شناخت حق و اسماء وصفات اوست. و بالجمله راه وروشی که اهل الله برای شناسائی حق انتخاب کرده اند عرفان مینامند». [۱]

عرفان وشناسائى حق به دو طريق ميسر است:

  • يكى به طريق استدلال از اثر به مؤثر و از فعل به صفت و از صفات به ذات رسیدن است، و اين مخصوص علما می باشد.
  • دوم طريق تصفيه باطن و تخليه سِرٌ از غير و تحليه روح می باشد، و آن طريق معرفت، خاصّه انبياء و اولياء است، واين معرفت كشفى و شهودى را غير از مجذوب مطلق كس را ميسر نباشد مگر به سبب طاعت وعبادت قالبى و نفسى و قلبى و روحى و سرّى و خفى، وغرض از ايجاد عالم معرفت شهودى است.

عرفا عقيده دارند براى رسيدن به حق و حقيقت بايستى مراحلى را طى كرد تا نفس بتواند از حق و حقيقت بر طبق استعداد خود آگاهى حاصل كند، و تفاوت آنها با حكما آن است كه تنها گرد استدلالهاى عقل نمى گردند، بلكه مبناى كار آنها بر شهود و كشف است.[۲]

پانویس

  1. دهخدا، لغت نامه، ج10، ص: 13592
  2. سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ «معارف و معاریف»، ذیل واژه عرفان