سعیر: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ویرایش)
 
(۲ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
یکی از نامهای دوزخ در قرآن، «سعير» است.
+
یکی از نامهای [[دوزخ]] در [[قرآن|قرآن کریم]]، «سعیر» است که به معنی آتش فروزان می باشد.
  
==واژه شناسى «سعير»==
+
==واژه شناسى «سعیر»==
  
اين واژه در اصل به معناى افروخته شدن چيزى و بالا آمدن آن است. بدين جهت به آتشى كه زبانه مى كشد و بالا مى آيد، «سعير» گفته مى شود. ابن فارس مى گويد: السين و العين والراء أصل واحد يدلّ على اشتعال الشىء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلك السعير سعير النار.<ref>معجم مقاييس اللغة: ج۳، ص۷۵. (مادّه «سعر»)</ref> س ع ر، ريشه اى است كه بر شعله كشيدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همين واژه است سعير النار. (شعله آتش)
+
این واژه در اصل به معناى افروخته شدن چیزى و بالا آمدن آن است. بدین جهت به آتشى که زبانه مى کشد و بالا مى آید، «سعیر» گفته مى شود. [[ابن فارس]] مى گوید: السین و العین و الراء أصل واحد یدلّ على اشتعال الشىء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلک السعیر سعیر النار.<ref>معجم مقاییس اللغة: ج۳، ص۷۵ (مادّه «سعر»).</ref> «س ع ر»، ریشه اى است که بر شعله کشیدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همین واژه است سعیر النار (شعله آتش).
  
==واژه «سعير» در قرآن و حديث==
+
==«سعیر» در قرآن و حدیث==
  
در قرآن واژه «سعير»، شانزده بار<ref>با مشتقات آن، نوزده مرتبه مى شود: سُعُر، دو مرتبه و سُعّرت يك مرتبه و سعير شانزده مرتبه.</ref> و واژه «سُعِّرتْ» يك بار آمده است. در قرآن، واژه «سعير» گاهى در توصيف آتش دوزخ بكار رفته است. مانند: {{متن قرآن|«مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ كُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَهُمْ سَعِيرًا»}}؛<ref>[[سوره اسراء]]: آيه ۹۷.</ref> جايگاهشان دوزخ است. هر زمان آتش آن فرونشيند، شعله تازه اى بر آنان مى افزاييم!
+
در [[قرآن]] واژه «سعیر»، شانزده بار<ref>با مشتقات آن، نوزده مرتبه مى شود: سُعُر، دو مرتبه و سُعّرت یک مرتبه و سعیر شانزده مرتبه.</ref> و فعل «سُعِّرتْ» یک بار آمده است. در قرآن، واژه «سعیر» گاهى در توصیف آتش [[دوزخ]] بکار رفته است. مانند [[آیه]]: {{متن قرآن|«مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ کلَّمَا خَبَتْ زِدْنَهُمْ سَعِیرًا»}}؛<ref>[[سوره اسراء]]: آیه ۹۷.</ref> جایگاهشان دوزخ است، هر زمان آتش آن فرونشیند، شعله تازه اى بر آنان مى افزاییم!
  
ولى قرار گرفتن اين واژه در برابر «جنّت (بهشت)» مانند: {{متن قرآن|«فَرِيقٌ فِى الْجَنَّةِ وَ فَرِيقٌ فِى السَّعِيرِ»}}؛<ref>[[سوره شوری]]: آيه۷.</ref> گروهى در بهشت و گروهى در آتش سوزان اند.
+
و گاهی این واژه در برابر «جنّت ([[بهشت]]قرار گرفته است، مانند: {{متن قرآن|«فَرِیقٌ فِى الْجَنَّةِ وَ فَرِیقٌ فِى السَّعِیرِ»}}؛<ref>[[سوره شوری]]: آیه۷.</ref> گروهى در بهشت و گروهى در آتش سوزان اند.
  
و تعبير «أصحاب السعير» <ref>[[سوره فاطر]]: آيه۶، [[سوره ملك]]: ۱۰ـ۱۱.</ref> در چند آيه ديگر قرينه اند كه «سعير» علاوه بر معناى وصفى، يكى از نامهاى دوزخ نيز هست. در احاديث نيز از دوزخ با عنوان «سعير» ياد شده است، مانند: «حرّ السعير» و «عذاب السعير».<ref>ر.ك: ص۲۷. (فصل يكم: نامهاى دوزخ/ سعير «آتش پرشراره».</ref>
+
و تعبیر {{متن قرآن|«أَصْحَابِ السَّعِیرِ»}}<ref>[[سوره فاطر]]: آیه۶، [[سوره ملک]]: ۱۰ـ۱۱.</ref> در چند آیه دیگر، قرینه است که «سعیر» علاوه بر معناى وصفى، یکى از نامهاى دوزخ نیز هست.  
 +
 
 +
در [[حدیث|احادیث]] نیز از دوزخ با عنوان «سعیر» یاد شده است، مانند: «حرّ السعیر» و «عذاب السعیر».<ref>ر.ک: ص۲۷. (فصل یکم: نامهاى دوزخ/ سعیر «آتش پرشراره»).</ref>
  
 
==پانویس==  
 
==پانویس==  
<references/>
+
<references />
 
 
 
==منابع==
 
==منابع==
* محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حديث، ج2، قم: دارالحدیث، چاپ اول، 1389ش، ص55، در دسترس در [http://lib.qhu.ac.ir/n2021-e25195-p55.html پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه]، بازیابی: 16 اردیبهشت 1393.
+
*محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حدیث، ج۲، قم: دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۸۹ش، ص۵۵، در دسترس در [http://lib.qhu.ac.ir/n2021-e25195-p55.html پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه]، بازیابی: ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۳.
  
 
[[رده: واژگان قرآنی]]
 
[[رده: واژگان قرآنی]]
 +
[[رده:جهنم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۰۳

یکی از نامهای دوزخ در قرآن کریم، «سعیر» است که به معنی آتش فروزان می باشد.

واژه شناسى «سعیر»

این واژه در اصل به معناى افروخته شدن چیزى و بالا آمدن آن است. بدین جهت به آتشى که زبانه مى کشد و بالا مى آید، «سعیر» گفته مى شود. ابن فارس مى گوید: السین و العین و الراء أصل واحد یدلّ على اشتعال الشىء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلک السعیر سعیر النار.[۱] «س ع ر»، ریشه اى است که بر شعله کشیدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همین واژه است سعیر النار (شعله آتش).

«سعیر» در قرآن و حدیث

در قرآن واژه «سعیر»، شانزده بار[۲] و فعل «سُعِّرتْ» یک بار آمده است. در قرآن، واژه «سعیر» گاهى در توصیف آتش دوزخ بکار رفته است. مانند آیه: «مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ کلَّمَا خَبَتْ زِدْنَهُمْ سَعِیرًا»؛[۳] جایگاهشان دوزخ است، هر زمان آتش آن فرونشیند، شعله تازه اى بر آنان مى افزاییم!

و گاهی این واژه در برابر «جنّت (بهشت)» قرار گرفته است، مانند: «فَرِیقٌ فِى الْجَنَّةِ وَ فَرِیقٌ فِى السَّعِیرِ»؛[۴] گروهى در بهشت و گروهى در آتش سوزان اند.

و تعبیر «أَصْحَابِ السَّعِیرِ»[۵] در چند آیه دیگر، قرینه است که «سعیر» علاوه بر معناى وصفى، یکى از نامهاى دوزخ نیز هست.

در احادیث نیز از دوزخ با عنوان «سعیر» یاد شده است، مانند: «حرّ السعیر» و «عذاب السعیر».[۶]

پانویس

  1. معجم مقاییس اللغة: ج۳، ص۷۵ (مادّه «سعر»).
  2. با مشتقات آن، نوزده مرتبه مى شود: سُعُر، دو مرتبه و سُعّرت یک مرتبه و سعیر شانزده مرتبه.
  3. سوره اسراء: آیه ۹۷.
  4. سوره شوری: آیه۷.
  5. سوره فاطر: آیه۶، سوره ملک: ۱۰ـ۱۱.
  6. ر.ک: ص۲۷. (فصل یکم: نامهاى دوزخ/ سعیر «آتش پرشراره»).

منابع

  • محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حدیث، ج۲، قم: دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۸۹ش، ص۵۵، در دسترس در پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه، بازیابی: ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۳.