رحلت حضرت آدم علیه السلام: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(۴ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{تقویم|روز= 11 محرم|سال= -- }}  
 
{{تقویم|روز= 11 محرم|سال= -- }}  
  
به دستور خداى متعال [[حضرت آدم]] علیه‌السلام پسرش شیث را وصى خود قرار داد و اسرار [[نبوت]] را به او سپرد، سپس فرمود: (پس از [[مرگ]]) مرا [[غسل]] بده و [[کفن]] کن و بر من [[نماز]] گذار و بدنم را در تابوتى بگذار و تو نیز هنگام مرگ آنچه آموختى به بهترین فرزندانت بسپار.
+
به دستور خداى متعال [[حضرت آدم]] علیه‌السلام پسرش [[شیث]] را وصى خود قرار داد و اسرار [[نبوت]] را به او سپرد، سپس فرمود: (پس از [[مرگ]]) مرا [[غسل]] بده و [[کفن]] کن و بر من [[نماز]] گذار و بدنم را در [[تابوت]]ی بگذار و تو نیز هنگام [[مرگ]] آنچه آموختى به بهترین فرزندانت بسپار.
  
گویند: حضرت آدم علیه‌السلام در 930 سالگى وفات نمود. شیث او را در تابوتى نهاد و در کوه ابوقبیس دفن کرد تا وقتى که [[حضرت نوح]] علیه‌السلام در زمان طوفان آمد و آن تابوت را برداشت و در کشتى نهاد و به [[کوفه]] برده، در شهر [[نجف]] اشرف به خاک سپرد. قبر آدم و نوح نزدیک قبر مولا [[امیرالمومنین]] علیه‌السلام است.
+
گویند: [[حضرت آدم]] علیه‌السلام در 930 سالگى وفات نمود. شیث او را در تابوتى نهاد و در [[کوه ابوقبیس]] دفن کرد تا وقتى که [[حضرت نوح]] علیه‌السلام در زمان طوفان آمد و آن تابوت را برداشت و در کشتى نهاد و به [[کوفه]] برده، در شهر [[نجف]] اشرف به خاک سپرد. قبر آدم و نوح نزدیک قبر مولا [[امیرالمومنین]] علیه‌السلام است.
  
 
==منابع==
 
==منابع==

نسخهٔ ‏۷ مارس ۲۰۱۶، ساعت ۰۶:۲۸

تقویم هجری قمری

روز واقعه:11 محرم


به دستور خداى متعال حضرت آدم علیه‌السلام پسرش شیث را وصى خود قرار داد و اسرار نبوت را به او سپرد، سپس فرمود: (پس از مرگ) مرا غسل بده و کفن کن و بر من نماز گذار و بدنم را در تابوتی بگذار و تو نیز هنگام مرگ آنچه آموختى به بهترین فرزندانت بسپار.

گویند: حضرت آدم علیه‌السلام در 930 سالگى وفات نمود. شیث او را در تابوتى نهاد و در کوه ابوقبیس دفن کرد تا وقتى که حضرت نوح علیه‌السلام در زمان طوفان آمد و آن تابوت را برداشت و در کشتى نهاد و به کوفه برده، در شهر نجف اشرف به خاک سپرد. قبر آدم و نوح نزدیک قبر مولا امیرالمومنین علیه‌السلام است.

منابع

سيد مهدى مرعشى نجفى، حوادث الایام، صفحه 38.