بهجت شاعر

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از دانشنامه جهان اسلام است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


«میرزا ایوب بَهجَت»، شاعر فارسی سرا و خوشنویس تاجیک اواخر سده دوازدهم هجری است. سال تولد و مرگ بهجت بدرستی معلوم نیست. پدرش مُشرِف اِسفره ای شاعر و خوشنویس بود.

بهجت در مدرسه «خانِ» شهر خوقند تحصیل کرد. وی شاعر نامدار روزگار محمدعمرخان، والی خوقند (۱۱۶۶ـ۱۲۰۱ ق) بود و از اعضای فعّال انجمن ادبی او به شمار می رفت. والی خوقند خود به فارسی و ترکی شعر می سرود و «امیری» تخلص می کرد. در عهد وی، محفل ادبی خوقند پررونق بود و با محیط ادبی بخارا رقابت داشت.

سلطانُف، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت، ۱۱۶ غزل و قصیده و یک مخمّس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهنده مهارت بهجت در سخنوری است.

زبان شعر بهجت ساده و روان است و عشق، پند و اندرز، توصیف طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال موضوعهای اصلی شعر او به شمار می آید.

منابع

  • "بهجت"، دانشنامه جهان اسلام، رحیم مسلمانیان قبادیانی.