اشاعه فحشاء‌‌‌

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

اشاعه فحشاء:

نشر دادن زشتى.

در قرآن كریم، دوستداران اشاعه فحشا در میان مؤمنان به عذاب دردناك الهى تهدید شده‌اند،[۱] اما در مراد از فحشا اختلاف است؛ زنا، هر فعل یا قول زشت كه در شرع داراى حد معین است و هر گناه كبیره، معانى مختلفى است كه براى فحشا بیان شده است[۲]؛ اما این واژه‌ بیشتر در مورد زنا، لواط و مانند آن بكار مى‌رود. از اشاعه فحشا به مناسبت در باب‌هاى صلات و حدود بحث شده است.

اشاعه فحشا یا به وسیله قول است، مانند منتشر كردن خبر متضمن فحشا در میان مؤمنان، مثل این كه گفته شود فلانى زناكار است و یا به وسیله فعل؛ بدین معنا كه فحشا آشكارا انجام شود تا دیگران نیز بدان ترغیب گردند و یا وسائل انجام آن براى دیگران فراهم شود.

اشاعه فحشا حرام و از گناهان كبیره است[۳] و انجام آن به وسیله قول در امورى مانند زنا یا لواط در صورتى كه قذف محسوب شود، موجب ثبوت حد قذف است.[۴]

پانویس

  1. العروة الوثقى، 1/655-656.
  2. جواهر الكلام، 9/226-228 و كشف اللثام 3/424-425.
  3. العروة الوثقى، 1/664.
  4. جواهرالكلام، 11/47.

منابع

جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد ‌1، ص 497