شیخ عبدالنبی جزائری

«عبدالنبی» فرزند سعد جزائری معروف به «شیخ عبدالنبی جزائری» یکی از بزرگان علمای شیعه در قرن یازدهم است. جزائری زادگاهش «جزائر» بوده ولی جوانی را در نجف و کربلا به تحصیل دانشهای دینی به اتمام رسانید.

جزائری کتاب ارزنده ای در شناخت رجال بزرگ به نام «حاوی الاقوال» دارد که مورد اعتماد و اطمینان علمای مذهب قرار گرفت.

مرحوم شیخ حر عاملی در اَمل الآمل می نویسد: جزائری عالمی است محقق و با جلالت که از جمله آثار او «شرح تهذیب» می باشد. او از شاگردان شیخ علی فرزند عبدالعالی کرکی است (شاید مراد عبدالعالی فرزند محقق ثانی یا پسر وی باشد).

صاحب روضات الجنات می نویسد: جزائری فاضل مدقق و جلیل و عالمی محقق و نبیل و ماهر بود، در اصول و کلام و فقه و حدیث و رجال مهارت داشت. بزرگ اثر او کتاب «حاوی الاقوال» است که نزد حجة الاسلام شفتی اصفهانی ملاحظه نمودم.

مرحوم جزائری تألیفات دیگری نیز دارد که دو اثر ارزنده او یکی کتاب «اقتصاد» در شرح ارشاد علامه و دیگری کتاب مبسوطی در امامت قریب پنج هزار سطر می باشد. در این کتاب شریف ابتدا به معنی و مقصود امامت، لزوم رهبر و رهبری، لزوم تعیین امام و رهبر از جانب خدا و رسول، همچنین به صفات امام و افرادی که مصداق کامل امام و رهبری می توانند باشند اشاره نموده و به طور مبسوط شرح داده است. او از تألیف این کتاب در سال ۱۰۱۳ قمری فارغ گشته است.

صاحب تراجم سال وفات او را در کتب خود مرقوم نداشته اند. علی الظاهر حدود ۱۰۳۰ قمری وفات نموده است.