سريه عمرو و حارث

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

پس از این که رسول خدا صلی الله علیه و آله از عمرة القضاء مراجعت فرمود، چند ماه در مدینه توقف کرد و در این مدت بیشتر توجه آن حضرت به سوى شمال عربستان و بسط و توسعه اسلام در آن نواحى معطوف بود. زیرا از سمت جنوب با قرارداد صلح حدیبیه خیالش تا حدودى آسوده شده بود و از آن سو به خوبى مى دانست که با گذشت یکى دو سال خود به خود مردم مکه مسلمان خواهند شد و مقدمات فتح مکه فراهم مى شود، اما قسمت شمال عربستان که تحت نفوذ دو قدرت بزرگ آن زمان یعنى ایران و روم بود، محیط مساعدى براى تبلیغ اسلام به شمار مى رفت، به خصوص قسمت غربى آن که تحت نفوذ دولت روم و دین مسیح بود آمادگى بیشترى براى پذیرش اسلام داشتند.

از این رو فکر رسول خدا بدان سو معطوف گردید و گروهى را به سرکردگى «عمرو بن کعب غفارى» براى تبلیغ اسلام به ناحیه شام به جایى به نام «ذات الطلح» فرستاد، ولى مردم آن ناحیه دعوت آن ها را نپذیرفته و در صدد قتل آنان - که جمعاً پانزده نفر بودند - بر آمدند و بجز عمرو بن کعب همگى به قتل رسیدند و عمرو بن کعب نیز با زحمتى توانست خود را از معرکه نجات دهد و جان سالم به در برد.

به دنبال آن نیز پیغمبر اسلام «حارث بن عمیر» را با گروهى به سوى شرحبیل بن غسان که فرماندار شهر بُصرى[۱] از طرف امپراتور روم بود، فرستاد و نامه اى هم به منظور دعوت به اسلام بدو نوشت ولى شر حبیل، حارث را با همراهان وى به قتل رسانید.

این دو ماجرا سبب اندوه پیغمبر و خشم مسلمانان مدینه و آمادگى آن ها براى جنگ با امپراتور روم گردید و در ماه جمادی الاول سال هشتم هجرت، رسول خدا صلی الله علیه و آله لشکر مجهزى را به جنگ رومیان به موته که سر حد شام بود فرستاد.


پانویس

  1. بصری - بر وزن کبری - نام شهری در نزدیکی شام بوده است.

منابع

  • هاشم رسولی محلاتی، زندگانی حضرت محمد صلی الله علیه و آله.