ذاکر

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


«ذاکر»، اسم فاعل از (ذکر) صفت فعل الهى به معناى تقدیس کردن و بزرگ داشتن و یادآورى است.[۱] و در مورد خداوند سبحان به معناى یادآوردن بنده با اعطاى نعمت است.[۲] فعل آن یک بار در قرآن به خداوند نسبت داده شده است: «فَاذْکرُونی‌ أَذْکرْکم...». (سوره بقره، ۱۵۲)

و در حدیث است که «فاذکرونى اذکرکم بنعمتى»[۳] و نیز «فاذکرونى اذکرکم بمغفرتى».[۴]

پانویس

  1. اسما و صفات الهى فقط در قرآن، ج۱، ص۴۹۱.
  2. المیزان، ج۱، ص۳۳۹.
  3. همان، ص ۳۴۰.
  4. همان، ص ۳۴۲.

منابع

  • فرهنگ قرآن، جلد ۱۴، صفحه ۲۳۵.