ابوالبختری (طائی)
«ابوالبختری سعد (سعید) بن فیروز طائى» (م، ۸۳ ق)، از فقها و محدثان شیعه در قرن اول هجری و از اصحاب امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام است. او منسوب به قبیله «طی» و از مردم یمن بود که در کوفه اقامت داشت.[۱]
علمای رجال، ابوالبختری را فردی ثقه و کثیرالحدیث دانسته، اما معتقدند مستقیماً حدیثى از حضرت علی علیه‌السلام نشنیده است.[۲] او از ابن عباس و هم طبقه‌های او روایت کرده است. حبیب بن ابى ثابت، روایت کرده است که من و سعید بن جبیر و ابوالبخترى با هم بودیم، ولى ابوالبخترى از ما عالمتر و فقیهتر بود.[۳] محدثین اهل سنت در تشیع او اتفاق دارند، با این وجود احادیث او را معتبر مى شمارند.
ابوالبخترى طائی مردى مجاهد بود و در قیام محمد بن اشعث علیه حجاج بن یوسف ثقفى که به واقعه «دیر الجماجم» معروف است با او همراه شد[۴] و در دسته قاریان قرآن جهاد مى کرد. قاریان خواستند او را به امارت برگزینند ولى نپذیرفت و گفت: من از موالى هستم و بهتر است سردارى از نژاد عرب را به این سمت انتخاب کنید و ایشان جهم بن زجر خثعمى را امیر خود ساختند. ابوالبخترى سرانجام در سال ۸۳ قمری در جنگ دیر الجماجم به زخم نیزه یکى از سپاهیان حجاج ثقفی به شهادت رسید.
پانویس
منابع
- سید محسن امین، أعیان الشیعة، دار التعارف للمطبوعات - لبنان - بیروت، ۱۴۰۳ ه.ق.
- ابوعمرو کشى، اختیار معرفة الرجال، موسسة آل البیت لإحیاء التراث - ایران - قم، ۱۴۰۴ ه.ق.
- عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۲۴۹.
